Η σκηνή συνηθισμένη.. Δημοτική Αστυνομία καταφθάνει (μετά από 1,5 χρόνο που το παρατηρώ) σε χώρο που παράνομα χρησιμοποιείται για πάρκινγκ από κατοίκους και περαστικούς. Αρχίζει να γράφει πρόστιμα σε όλους τους παρκαρισμένους, τα βάζει στα παρμπρίζ και φεύγει.
Τίποτε το ασυνήθιστο θα πει κάποιος. Και συμφωνώ. Παρ’ όλα αυτά ας σκεφτούμε λίγο τα προβλήματα αυτής της σκηνής:
1) Ο νόμος (απαγόρευση) και η κύρωση (πρόστιμο) δεν επιτελεί κανέναν ρόλο αφού δεν πρόκειται να σταματήσει το παράνομο παρκάρισμα στην συγκεκριμένη περιοχή και για λόγους πρακτικούς. Στην γειτονιά υπάρχει κλινική (χωρίς πρόβλεψη πάρκινγκ για επισκέπτες) και δικαστήριο (με πάρκινγκ που αφορά μόνο υπαλλήλους του).
2) Το κράτος λειτουργεί τυπικά σαν αγγαρεία. Πρέπει να κυρώσει το πρόστιμο αλλά είναι βέβαιο ότι θα εξαφανιστεί για άλλο 1,5 χρόνο. Συμπεριφορά που προδίδει 2 πράγματα: α) ούτε το ίδιο πιστεύει ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα, άρα αμφισβητεί το “δίκαιο” της δικής του νομοθεσίας και β) λειτουργεί μόνο γραφειοκρατικά- εισπρακτικά και μάλιστα στον βαθμό που να μην προκαλεί και μέγιστες αντιδράσεις από τους πολίτες- ψηφοφόρους.
Θα πει κάποιος ότι και ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση; Ας εξετάσουμε τι θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει :
1) Να αποφασίσει ότι οι θέσεις παρκαρίσματος θα πρέπει να ορίζονται μετά από μια μελέτη χωροταξική μιας περιοχής. Αφού κάτι χρησιμοποιείται συστηματικά ως η μόνη λύση λόγω ιδιομορφίας της περιοχής μάλλον θα έπρεπε να έχει μια πρόβλεψη για αυτό.
2) Αν όντως πιστεύει στο «δίκιο» του ως κράτος να εφαρμόσει το απλούστερο όλων - αρκετά κοινή πρακτική στην Δύση- να φέρει γερανό, να μαζέψει όλα τα αυτοκίνητα και να επιβάλλει αυξημένα πρόστιμα και έξοδα.
3) Να απαιτήσει από το δημοτικό διαμέρισμα να συγκεντρώσει ενδιαφερόμενους, να επικοινωνήσει με τους κατοίκους και να προσπαθήσει να βρει μια μόνιμη λύση.
4) Να ελέγξει την νομιμότητα όλων των παραγόντων που δημιουργούν το πρόβλημα στην περιοχή. Να συζητήσει και με αυτούς ποια θα ήταν η καλύτερη λύση αφού φέρνουν επιπλέον κυκλοφοριακό φόρτο στην περιοχή.
Πείτε μου ποια ιδεολογικά ρεύματα συγκρούονται στο παραπάνω παράδειγμα; Ποιες πολιτικές δυνάμεις στηρίζουν την μια ή την άλλη λύση; Αν και προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να πάμε πίσω στον 19ο αιώνα για να βρούμε τέτοιου είδους διλήμματα, ας πούμε ότι οι λύσεις πια στα απλά δεν είναι αυτονόητες και απαιτούν σύνθετες ενίοτε κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
*Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Jean-Michel Basquiat (1960-1988), Bird on Money