Δευτέρα, 06 Φεβ 2017

Το κύρος των ανθρώπων και το κύρος των αξιωμάτων

αρθρο του:

Πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση, ακούγεται η φράση ότι δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται.

Ωστόσο η αναρρίχηση στα ανώτατα αξιώματα δημοκρατικών κρατών, ανθρώπων ολιγοβαρών και ανεπαρκών στην συγκρότηση της προσωπικότητάς τους, αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, τελικά έχουν σημασία για την διατήρηση της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού. Το παράδειγμα του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ είναι εύγλωττο.

Ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα δεν θα σεβαστεί τη Δημοκρατία.

Αλλά και μια ματιά στην εγχώρια κατάσταση όπου βουλευτικές, υπουργικές και ενίοτε πρωθυπουργικές θέσεις καταλαμβάνονται από ανεπαρκείς προσωπικότητες, δείχνουν το μεγάλο πρόβλημα της Δημοκρατίας και της αξιοκρατικής εκπροσώπησης, με αποτέλεσμα πέραν του κωμικοτραγικού του θέματος και της κατάρρευσης του προσωπικού κύρους των ιδίων, να καταρρέει και το κύρος των αξιωμάτων και κατά συνέπεια το κύρος της Δημοκρατίας της ίδιας.

Αυτό συμβαίνει γιατί τα πολιτικά αξιώματα στις δημοκρατίες, φέρουν μέσα τους ιδεώδη και αξίες που τους προσδίδουν κύρος και ηθική αξία με συνέπεια ένας άνθρωπος που καταλαμβάνει ένα τέτοιο αξίωμα και δεν είναι ο ίδιος αντάξιος αυτών των ιδεωδών και συμπεριφορών που πηγάζουν από το αξίωμα, να καταρρέει ο ίδιος ηθικά και αισθητικά και να παρασύρει στην πτώση του και το ίδιο το κύρος του αξιώματός του, τραυματίζοντας το σώμα της Δημοκρατίας.

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας ή απλά ένας ανόητος που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα να σεβαστεί την Δημοκρατία και τους πολίτες δουλεύοντας υπέρ αυτών.

Ζούμε εδώ και οκτώ χρόνια μια επικίνδυνη κρίση από την οποία δεν μπορούμε να βγούμε γιατί στην ουσία της η κρίση είναι πρωτίστως πολιτική και πολιτισμική και δευτερευόντως οικονομική. Αν ήταν απλώς οικονομική, θα είχαμε καταφέρει να την ξεπεράσουμε.

Δεν την ξεπερνάμε γιατί το πολιτικό σύστημα στην πλειοψηφία του, δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις, γιατί το ίδιο αδυνατεί να μετασχηματίσει τον εαυτό του ώστε να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό οργανισμό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, λέγοντας πολιτικό σύστημα εννοώ απλά τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά, με την πολιτική, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους, δεν επιθυμούν να δράσουν διαφορετικά απ’ ότι έμαθαν να τους εξυπηρετεί, μετατρέποντας το πολιτικό σύστημα σε έναν κλειστό θύλακα μέσα στην κοινωνία που αυτονομείται και λειτουργεί ανεξάρτητα από το συμφέρον της κοινωνίας για τον εαυτό του και την διαιώνιση των προνομίων του.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια κοινωνία η οποία αδυνατεί να ερμηνεύσει τις πραγματικότητες που αλλάζουν ραγδαία γύρω της, αδυνατεί να αναγνωρίσει το αληθές από το ψευδές και πολλές φορές να παραδεχθεί το αληθές, διαιωνίζοντας έτσι την κρίση και την παρακμή.

Πολιτικό σύστημα και κοινωνία είναι ένα δίπολο αλληλοσυμπληρούμενο και αλληλοεξαρτώμενο, ένα δίπολο που τροφοδοτεί το ένα το άλλο, συγχωνεύοντας μέσα του αθώους και ενόχους, ικανούς και ανίκανους με αποτέλεσμα το σημερινό αδιέξοδο.

Είναι πια η ώρα για μια μεγάλη εθνική απόφαση, για μια κομβική απόφαση από την οποία θα κριθεί το αν θα ζήσουμε ως σύγχρονο κράτος και έθνος στη θέση που μας αξίζει, ή αν θα σβήσουμε μέσα στην παρακμή και στους μύθους μας.

Σε βάθος λίγων δεκαετιών η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο.

Αυτή η απόφαση περιέχει δύο σκέλη. Το βραχυπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο.

Το βραχυπρόθεσμο σημαίνει το να πράξουμε τώρα ό,τι είναι απαραίτητο, όσο επώδυνο και να είναι, για να κρατηθεί το πλαίσιο της χώρας ακέραιο τόσο εδαφικά όσο και πολιτικά μέσα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος και αυτό γιατί αν σωθεί η χώρα, ό,τι χάσαμε θα το ξανακερδίσουμε με το πέρασμα του χρόνου, ενώ αν χαθεί η χώρα δεν θα υπάρξει τίποτα για να κερδίσουμε, θα είναι το τέλος μας ως έθνος στην ιστορία.

Το μακροπρόθεσμο σημαίνει Παιδεία. Προτεραιότητα σε μια προοδευτική και Δημοκρατική διακυβέρνηση θα πρέπει να είναι η ριζική αναβάθμιση και αναδόμηση της παρεχόμενης Παιδείας προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ώριμων και λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, ανθρώπων με βιωμένες της δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αξίες, ανθρώπων που θα μπορούν να αντιστέκονται στο ψέμα και στον φασισμό, ανθρώπων που θα κρατούν ψηλά τόσο το δικό τους κύρος όσο και το κύρος της Δημοκρατίας.

Πρόκειται κατά την γνώμη μου για το κλειδί για μια ειρηνική και αδιατάρακτη πορεία της χώρας μας αλλά και του κόσμου μας.

Σε διαφορετική περίπτωση, εκτιμώ ότι το μέλλον θα είναι σκοτεινό και ότι σε βάθος λίγων δεκαετιών η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο.

Θα είναι ο χαμένος παράδεισος μιας εποχής που δεν εκτιμήσαμε όσο έπρεπε και που την αφήσαμε να χαθεί μέσα από τα χέρια μας ως μοιραίοι και άβουλοι.

Δεν θα ήθελα να το δω..


* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Francisco De Goya (1746 -1828), Fight at the New Inn

Λαλιώτης, Νίκος

Νίκος Λαλιώτης. Πιανίστας. Έχει σπουδάσει πιάνο στο "Birmingham Conservatoire" και στο "Athenaeum", έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους Έλληνες μαέστρους , έχει διδάξει πιάνο επί σειρά ετών, συνιδρυτής της παιδικής πολυπολιτισμικής χορωδίας "Polyphonica", συμμετείχε και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 ως υποψήφιος βουλευτής του Πασοκ στην Α Αθηνών, καθώς επίσης και στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές στο Δήμο Αθηναίων με τον συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη, είναι επίσης μέλος της γραμματείας Πολιτισμού του Πασοκ.