"Προφανώς με τις εξελίξεις να τρέχουν, ένα από τα θέματα που απασχολεί την επικαιρότητα είναι και αυτό της πολιτικής βίας στην Ελλάδα.  Η ελληνική κοινωνία σε μεγάλο ποσοστό είναι μια κοινωνία που αγαπά να μισεί. Προφανώς δεν πρόκειται περί ανακάλυψης του τροχού, ούτε φυσικά η κοινωνία μας είναι η μόνη αυτού του είδους.Τα αίτια είναι ποικίλα, κοινωνικοπολιτικά και ανθρωπολογικά. Βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται για προϊόν της οικονομικής κρίσης. Είναι κοινός τόπος, ότι η κρίση υπήρξε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως αφορμή για την έκφραση παντός είδους «αγανάκτησης» και αγελαίας  αντίδρασης."

"Ήρθε λοιπόν η ώρα να θέσουμε το ερώτημα: να αναρωτηθούμε παράλληλα, αν το η «Ελλάδα Μετά», τελεί σε ευθεία συνάρτηση με τον «Κόσμο Μετά». Άραγε είναι δυνατόν η Ελλάδα να χαράξει μία αυτόνομη ρότα μέσα σε ένα κόσμο που χαράζει διαφορετική πορεία; Είναι ξεκάθαρο ότι μία αυτόνομη και ανεξάρτητη πορεία από το παγκόσμιο γίγνεσθαι δεν είναι ούτε σοφή ούτε και εφικτή. Πρέπει να διερευνήσουμε τη θέση της Ελλάδας σε έναν κόσμο που συνέχεια εξελίσσεται.

Με τα δεδομένα αυτά, έχει ιδιαίτερη σημασία να ξεχωρίσουμε τι είναι αυτό που θέλουμε από την επόμενη ημέρα, και τι είναι αυτό που μπορούμε να έχουμε. Οφείλουμε ακόμη να εξετάσουμε ποιες ήταν οι συνέπειες από τα μέχρι σήμερα γεγονότα." 

 "Όλα αυτά αλλάζουν ή θα αλλάξουν δραστικά τον τρόπο που ασκούμε τις κοινωνικές δραστηριότητές μας. Όλο και περισσότεροι θα τηλεργάζονται, θα τηλεκπαιδεύονται, θα επιμορφώνονται μακριά από τον τόπο διαμονής τους. Με τον τρόπο αυτό ενδεχομένως δημιουργείται ένα παράθυρο ευκαιρίας για τα πολιτικά υποκείμενα. Παρέχεται η δυνατότητα για την ψηφιοποίηση των κομμάτων. Έχουν την ευκαιρία να οργανώσουν διαδικτυακές πρωτοβουλίες εκδηλώσεων, συναντήσεων και σεμιναρίων, που θα μπορούσαν να ενταχθούν στη λογική της συμμετοχικής δημοκρατίας. Πρέπει να βρουν ευφάνταστους και ελκυστικούς τρόπους να προσεγγίσουν τους απογοητευμένους πολίτες μέσω του διαδικτύου. Βέβαια, για να πετύχουν ψηφιακά, πρέπει να έχουν κάτι να πουν, επί της ουσίας."

"Εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς λέμε ότι τα μέτρα ήταν υπερβολικά. Τα κρούσματα και οι θάνατοι όμως, ήταν ελάχιστα ακριβώς λόγω των έγκαιρων και αυστηρών μέτρων. Γι’ αυτό και μας επαίνεσε όλη η διεθνής κοινότητα. Δείτε τα παραδείγματα στις χώρες που δεν πήραν έγκαιρα μέτρα. Επειδή ο αριθμός των κρουσμάτων δεν είναι αρκετό στοιχείο, μιας και μπορεί να υπάρχουν πολλαπλάσια κρούσματα μη καταγεγραμμένα, σημαντικότερο στοιχείο είναι ο αριθμός θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού για σύγκριση." 

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για την πτώση του Συριζα: «Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για την αυταπάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ελάχιστα όμως έχει συζητηθεί πόσοι ακολουθούσαν και έθρεφαν αυτή την αυταπάτη. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, νομίζουμε ότι η αυταπάτη ήταν προνόμιο της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πεποίθηση των πολλών. Είχε συνεπάρει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτευτών. Οι πιο θερμόαιμοι στράφηκαν στην «επανάσταση» κι οι υπόλοιποι συνοδοιπορούσαν με τον σκεπτικισμό τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι επρόκειτο για μια αυταπάτη στην οποία συμμετείχαν όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, ακόμα και υποστηρικτές του ευρώ και της ΕΕ»

Ο Βαγγέλης Βαϊάννης γράφει για τη χαλαρή ψήφο στις ευρωεκλογές: «Στην Ελλάδα της 40% αποχής από τις Ευρωεκλογές, που συνεχώς απαξιώνουμε τους θεσμούς της Ένωσης μα τόσο μίζερα και ενοχικά της ρουφάμε τα λεφτά από όπου κι αν προέρχονται, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε τον Μάιο. Την ευθύνη που έχουμε να κοιτάξουμε το τέρας του λαϊκισμού κατάματα και να σταματήσουμε και εμείς την επέλαση του με τη ψήφο μας. Την ευθύνη που έχουμε και εμείς ως δημοκρατικοί ευρωπαίοι πολίτες, οι επόμενες γενιές να μην ολοφύρονται για μια θλιβερή πραγματικότητα που τους κληροδοτήσαμε με αποκλειστικούς υπαίτιους τους εαυτούς μας.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τις αλλαγές που έρχονται: «Η εποχή μας τρέχει με εκπληκτική ταχύτητα και εμείς αρνούμαστε να ακολουθήσουμε, μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν. Οι καιροί τρέχουν και είναι ώρα για μια αφύπνιση και μία απόφαση. Είναι η ώρα για την Πολιτεία να πάρει τις αποφάσεις της και να ηγηθεί αυτής της κοινωνικής αλλαγής παρέχοντας στα άτομα την παιδεία εκείνη που θα τα οδηγήσει στην κοινωνική ευτυχία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.. Κατά την γνώμη μου, αυτή θα είναι η επανάσταση της εποχής μας. Η αφύπνιση των συνειδήσεων μέσα από την παιδεία και όχι πια μέσα από την βία και το αίμα. Χρειάζεται επειγόντως να δημιουργήσουμε μια νέα Αναγέννηση, αλλιώς ο Μεσαίωνας που προβάλει θα μας καταπιεί.»

Η Δήμητρα Κρουστάλλη στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» (εκδ. ΠΑΤΑΚΗ), τονίζει: "Όλο το βιβλίο το διαπερνά μια βαθιά ανησυχία. Ότι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η Δημοκρατία υπό πίεση αλλά και το Σύνταγμα, καθώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αναθεώρησή του, ως τακτική αντιπερισπασμού, αναλόγως με τις επικοινωνιακές ανάγκες της, υπονομεύοντας τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. «Απαιτείται προσοχή και θεσμική καχυποψία», γράφει, απευθυνόμενος όχι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στους πολίτες θέτοντας το ερώτημα: «Υπάρχει άραγε μια αυτονόητη δημοκρατία ή χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε ότι η Δημοκρατία είναι μια ιστορική κατάκτηση;». 

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»