Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Αλέξανδρος Ονουφριάδης γράφει για την Αριστερά εκτιμώντας ότι «η αριστερά αντιμετωπίστηκε ως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, κανένα πολιτικό κόμμα δεν έθιξε τα όσια και τα ιερά της, αλλά τουναντίον ακολούθησαν πιστά το δόγμα της». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Παλιά μας λέγανε ότι η μισή αλήθεια είναι ένα ψέμα. Στην εποχή της μετα-αλήθειας και των εναλλακτικών γεγονότων όμως, το ψέμα γίνεται μισή αλήθεια. Αν ο λαός δεν κοιταχτεί στον καθρέφτη και δεν κάνει την αυτοκριτική του δεν υπάρχει ελπίδα για έξοδο από το λαβύρινθο της κρίσης. Αυτό προϋποθέτει την επαναφορά του ορθού λόγου και την κατεδάφιση του Τοτέμ της αριστεράς»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για την Σοσιαλδημοκρατία με αφορμή το κείμενο της επισκόπησης του Δικτύου για τη Σοσιαλδημοκρατία: «Οι ιδεολογίες είναι χρήσιμες μόνο ως ορισμοί προοπτικής. Αλλά είναι χρήσιμες έστω και γιαυτό. Οι ιδεολογίες σπάνια εξαερώνονται και πεθαίνουν. Κατά κανόνα εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του αντιπάλου τους, δηλαδή της τω όντι πραγματικότητας, με την οποία συνδιαλέγονται αναγκαστικά. Πολιτική χωρίς ιδεολογία συνιστά εξαπάτηση των πολιτών αφού έτσι τους κρύβεται ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών που τους προσφέρονται». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η Σοσιαλδημοκρατία είναι ιδεολογία και όχι τεχνική διακυβέρνησης.»

Δημήτρης Κουκιάδης: «Η εποχή της κυριαρχίας των «ψευδών ειδήσεων» οι οποίες οδηγούν στην κυριαρχία της «μετα-αλήθειας» και του «μετα-γεγονότος», ένα καθεστώς στο οποίο η αξία της «αλήθειας» και του «γεγονότος» είναι πλέον μηδαμινή, σηματοδοτεί τη μετάβαση από την κοινωνία των «γεγονότων» σε μια κοινωνία των «πληροφοριών». Αυτή η μετάβαση είναι ακόμα πιο εμφανής στην ραγδαία εξάπλωση των «smart» τεχνολογιών στην καθημερινή ζωή μέσω του διαρκώς διευρυνόμενου νέου διαδικτυακού οικοσυστήματος. Μέσα σ’αυτό το, συνεχώς, ανανεούμενο διαδικτυακό οικοσύστημα, ο κάτοχος των περισσότερων πληροφοριών θα είναι και αυτός που θα ελέγχει και τις εναλλαγές του «public sentiment» του μεγάλου κοινού.»

Ο Λευτέρης Κουσούλης γράφει: «Τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε κανονικά να έχουν διαλύσει κάθε αφέλεια για την πραγματική φύση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε πάντοτε, μέσα από ένα λόγο «ιστορικής πανουργίας», αυτό που και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βροντωδώς διακήρυσσε: Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ». Ο συγγραφέας συμπληρώνει: «Τα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν την πραγματική του φύση. Αυτή είναι αποτέλεσμα των κομμουνιστογενών θεωρητικών καταβολών των πρωταγωνιστών του, που ζουν με την αυταπάτη ότι στην Ελλάδα του 2017 μπορούν να αναβιώσουν, εκμεταλλευόμενοι τους αστικούς θεσμούς, το φάντασμα των νεανικών ονείρων τους, που ήταν η Σοβιετική Ένωση.»

Ο Νίκος Λαλιώτης περιγράφοντας την άγνωστη εποχή στην οποία βρισκόμαστε, τονίζει πως «είναι η ώρα για μια θεσμική και πολιτική αντίσταση που θα προστατέψει το πολίτευμα και τον πολιτισμό μας από την επέλαση της βαρβαρότητας που μας απειλεί» και συμπληρώνει πως «είναι η ώρα για έναν συναγερμό που θα αφυπνίσει, πολιτικούς, πολίτες, ανθρώπους του πνεύματος, των επιστημών και της τέχνης, ανθρώπους του μόχθου, που θα τους κάνει να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο τέρας του φασισμού και της βαρβαρότητας που έρχεται, απέναντι στο καθημερινό ψεύδος, απέναντι στην καθημερινή προσβολή και βία κατά της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης.»

Γιάννης Κουτσομύτης: «Πέρα από τα fake news υπάρχει μια μεθοδευμένη, αυτό που θα έλεγα είτε σε εισαγωγικά, είτε χωρίς εισαγωγικά, κυβερνοπροπαγάνδα, η οποία είναι πολύ μεθοδευμένα στημένη εδώ και χρόνια από συγκεκριμένους κρατικούς, κομματικούς και επιχειρηματικούς κύκλους που στόχο έχει τη χειραγώγηση της αντίληψης και της συνείδησης των πολιτών, των καταναλωτών και των ψηφοφόρων. Και θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα δυσάρεστο σημείο στο οποίο έχουν καταφέρει και έχουν κερδίσει αυτή τη στιγμή το momentum. Το momentum αυτή τη στιγμή της ενημέρωσης το έχει κερδίσει η κυβερνοπροπαγάνδα. Δεν το έχει κερδίσει η αλήθεια»

Πέτρος Τατσόπουλος: «Τι κάνεις σε αυτό το μολυσμένο περιβάλλον; Δημιουργείς τα δικά σου fake news, τα αντι-fake news, τα «καλά» fake news; Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ωστόσο, εάν δημιουργήσεις μαζικά αντι-fake news, έστω και «για καλό σκοπό», κινδυνεύεις να εισφέρεις στην επικράτηση της εντύπωσης μιας γενικευμένης αναξιοπιστίας, όπου όλοι κατασκευάζουν fake news εναντίον όλων και ο πολίτης, πελαγωμένος, δεν πιστεύει πια κανέναν. Fake news διασπείρει ο Τραμπ, fake news διασπείρουν και οι αντίπαλοι του Τραμπ. Fake news ο Πούτιν, fake news και οι αντίπαλοί του Πούτιν. Είναι φανερό πως η βλάβη για την ίδια τη δημοκρατία θα είναι ανήκεστος.»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας παρουσιάζει και εξηγεί την ανάγκη να δημιουργηθεί το «νέο κόμμα» που θα αποτελέσει «το εργαλείο που εκφράζει το αίτημα για τη μετάβαση σε μια μετα- κομματική λογική». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η μετα - κομματική λογική, επιτάσσει την αναζήτηση και την εφαρμογή μιας πολιτικής συναινετικής, μιας πολιτικής μετα - πλειοψηφικής» και σημειώνει ότι «η συναίνεση δεν είναι απλά πολιτική επιδίωξη του «νέου κόμματος», αλλά ύψιστο θεσμικό χρέος, που το καθιστά αρμό της ανασυγκρότησης της χώρας, όχι απλώς μια παραφυάδα του συστήματος, απομονωμένο πολιτικά – κοινωνικά και περιθωριοποιημένο ιδεολογικά»

Γιάννης Λίτινας: «Οφείλουν όλοι πλέον, να συνεισφέρουν τις δυνάμεις τους σε μια επαναθεμελίωση του χώρου της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Χωρίς όρους και αναλογικότητες. Ας αποφασίσουν οι πολίτες του χώρου. Και με ανοικτές διαδικασίες, διαυγείς και απόλυτα συμμετοχικές, να χαραχτεί ο νέος δρόμος. Από το παρελθόν του δεν μπορεί να διαφύγει κανένας, έτσι και αλλιώς. Και ουδέποτε η αναπαλαίωση δεν αποτελούσε λύση πραγματικής ανανέωσης. Ένα ειλικρινές Ελληνικό Επινέ είναι η απάντηση. Μία εκ βάθρων νέα Ένωση Κέντρου είναι η λύση. Στα δύσκολα, πάντα, η λύση βρίσκεται στην ανάγνωση του παρελθόντος. Στις θαρραλέες, καθαρές και τολμηρές λύσεις.»

Ο Νίκος Τσολακίδης περιγράφει τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα της αριστεράς»: Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Ζηλοφθονία, εκτιμώντας πως «έχουν υποπέσει σε όλα αυτά τα αμαρτήματα, αλλά το χειρότερο όλων είναι πως πίστεψαν ότι μπορούν να κυβερνούν όπως αντιπολιτεύονταν». Στη συνέχεια ο συγγραφέας περιγράφει τα επτά «προαπαιτούμενα» για την απάντηση της κεντροαριστεράς: Ειλικρίνεια, Ηθική, Πολιτικό διακύβευμα, Εκσυγχρονισμός, Το τέλος της προγονοπληξίας, Αποφασιστικότητα, Ανανέωση. «Τότε ίσως να κατανοήσουμε, ότι περισσότερο ταιριάζει στην κοινωνία μας μια σύγχρονη πρόταση των δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, παρά μια «κεντροαριστερά» των συνενώσεων της ανάγκης και των μεταγραφών» τονίζει.