Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής στο άρθρο του παρουσιάζει την πολιτική κατάσταση και τονίζει την άμεση ανάγκη ύπαρξης του προοδευτικού κέντρου. «Η χώρα καταστρέφεται και οι περισσότεροι δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι αν δεν ανασκουμπωθούμε, δεν θα μας σώσουν ούτε τα ξανθά γένη, ούτε τα Νεφελίμ, ούτε ο Σώρρας, ούτε καν ο καλός Θεός της Ελλάδας. Μόνοι μας, με σωστή ηγεσία, με σχέδιο και κόπο» επισημαίνει ο συγγραφέα και σημειώνει πως «Η ευθύνη λοιπόν που βαρύνει τις ηγεσίες των κομματιών –και όχι κομμάτων- του κέντρου, είναι να υπερβούν τις μικροπολιτικές περιχαρακώσεις τους και να ενωθούν ξεκινώντας από μηδενική βάση»

O Χρήστος Χωμενίδης στο κείμενο του που αποτελεί την ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Λάρισα εξετάζει τις αιτίες του «πως φτάσαμε ως εδώ» εκτιμώντας πως «Υπήρξαμε Οδυσσείς»: «Τι θα μας έλεγε σήμερα ο Οδυσσέας; Να πιάσουμε επιτέλους τον ταύρο από τα κέρατα. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «οι Έλληνες που είναι σήμερα μικρότεροι από δέκα ετών, θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν σε μια πατρίδα πολύ καλύτερη, πολύ υγιέστερη από αυτήν την οποίαν εμείς γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και σιχαθήκαμε» και σημειώνει πως «έχουμε μπει στη φάση της απομάγευσης.»

Ο Γιάννης Λίτινας εκκινώντας από τη συνέντευξη του Νίκου Παππά στις 3 Νοεμβρίου 2016, αναλύει το «όραμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ που δεν είναι άλλο από τον εξισωτισμό: «ΙΣΟΤΗΤΑ αναφώνησε μέσα από τη φράση του ο κ. Παππάς. ΕΞΙΣΩΣΗ ήταν το όραμα που περιέγραψε. Και αν αυτό ακούγεται ωραίο και θετικό στην αρχή, δεν είναι τελικά. Γιατί πέρα από την ισότητα, υπάρχει η δικαιοσύνη. Και όταν μιλάμε για τον τρόπο λειτουργίας μιας κοινωνίας, τότε είναι απείρως σημαντικότερο η κοινωνία να είναι περισσότερο δίκαιη παρά ίση. Και αυτό το κατανοούν όλοι» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Γιώργος Θεοδωρίδης περιγράφει πως ενώ θα έπρεπε να επικρατήσει η ορθή λογική και η κατανόηση του γεγονότος ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, τελικά

«ο λαϊκισμός επανεμφανίστηκε, ενδυόμενος ένα μανδύα δήθεν νεωτερικότητας, χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά εργαλεία παλαιών πατερναλιστικών νοοτροπιών».

Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως «η ήττα των ψευδαισθήσεων σταδιακά κερδίζει έδαφος» και σημειώνει πως «το στοίχημα είναι αν το έδαφος αυτό θα καλυφθεί από τον δημοκρατικό ρεαλισμό ή αν θα γίνει πεδίο εναγκαλισμού υπολογίσιμων κοινωνικών μαζών με τους εχθρούς της δημοκρατίας»

Ο Νίκος Τσολακίδης θέτει το θέμα της φενάκης των αυτοδυναμιών, σημειώνοντας πως «έχει περάσει η εποχή των αυτοδυναμιών και βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο λαός απαιτεί πραγματικές συνεργασίες των πολιτικών δυνάμεων». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανάκαμψη της ημιθανούς ελληνικής οικονομίας, απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις μακριά από φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και μπαλκόνια ξύλινου λόγου» και υπογραμμίζει πως «έχουμε ως έθνος πληρώσει ακριβά τις αυταπάτες των μαθητευόμενων αριστερών αλχημιστών, για τούτο και είναι αβάσταχτο το άχθος, να σηκώσουμε και πάλι στους ώμους μας τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και τη ματαιότητα άλλων, επίδοξων σωτήρων»

Ο Νίκος Γκιώνης αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις, γράφει: «Η δόλια συνταγματική εκτροπή, που παρατηρείται και κινείται στις παρυφές της Συνταγματικής ορθότητας, θα μπορούσε να είναι ολιγαρχική απολυταρχία αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτης δεν έβαζε πιεστικά την χώρα στην ΕΟΚ, αν ο Σημίτης δεν μας έχωνε πιο βαθειά σ΄ αυτή μέσω του Ευρώ κι αν ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και πιο μετά ο νεορεαλιστής Σαμαράς δεν μας κράταγαν εκεί μέσα» και συμπληρώνει πως «τα ρωσικά εκτυπωτήρια δεν έχουν καμμιά σχέση με τις σοσιαλδημοκρατικές αλλά και αστικές μεταρρυθμίσεις, που μέχρι προχτές πρέσβευαν ο Μουζέλης, ο Τσουκαλάς ή ο Βέλτσος.»

Ο Παναγιώτης Κωστούλας στον χαιρετισμό του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στην Καστοριά, «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι αντοχές και οι δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας» στις 15 Οκτωβρίου, με ομιλητές τους κκ Αθανάσιο Τσαυτάρη, Νίκο Παναγιώτου και Ευ. Βενιζέλο, με συντονιστή τον Κοσμά Βαρσάμη, τονίζει πως «όσο ανακυκλώνονται οι αυταπάτες και οι εύκολες λύσεις, όσο τα αυτιά παραμένουν κλειστά και απρόθυμα στο άκουσμα της αλήθειας, τόσο δεν θα διαφαίνεται η προοπτική εξόδου από το τούνελ, τόσο η κοινωνία θα γλιστρά σε ακραίες επιλογές και τόσο θα αναλώνουμε κεφάλαιο σε αλληλοκατηγορίες, στρεψοδικίες και αναζήτηση βολικών ενόχων»

Ο Λευτέρης Κουσούλης μιλάει για την σημασία των λέξεων, καθώς «οι ιδέες κινούν τον κόσμο και οι λέξεις τον αλλάζουν», και την ανάγκη να υπάρξει όσο ποτέ άλλοτε «ένας αγώνας στο μέτωπο των λέξεων». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «κάθε ολοκληρωτικού τύπου κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποδέχεται ποτέ την τρέχουσα έννοια των λέξεων» και τονίζει πως «τίποτα δε μπορεί να προχωρήσει και καμιά μάχη στο πολιτικό μέτωπο δεν μπορεί να κερδηθεί, χωρίς μια νέα συνειδητοποίηση. Το όπλο μας ήταν και παραμένουν οι λέξεις. Με τις λέξεις θα ανοίξουμε δρόμους και με τις λέξεις θα θεμελιώσουμε τη νέα αφετηρία».

Ο Γιάννης Αναστασίου θέτει το θέμα του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» με αφορμή τους κυβερνητικούς χειρισμούς και το νόμο Παππά για το νέο τηλεοπτικό τοπίο. «Η αριστερά κυβερνά με ανεπάρκεια, δημαγωγία και κωλοτούμπες. Χρησιμοποιεί την αυταπάτη της όχι αυτοκριτικά, αλλά ως άλλοθι μετάλλαξης που με αλαζονικό τρόπο δείχνει να ξέρει καλά να παίζει το παιχνίδι της διαχείρισης της εξουσίας. Δεν μπορεί λοιπόν να κουνά το δάκτυλο μιλώντας για ηθικό πλεονέκτημα» τονίζει ο συγγραφέας σημειώνοντας πως «η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος των πολιτικών στελεχών έχει άμεση σχέση με την στάση και διαχείριση από μέρους τους της εξουσίας που διαθέτουν»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας «στον απόηχο μιας ακόμα ‘‘σκληρής’’ διαπραγμάτευσης και ενός ‘‘έντιμου’’ συμβιβασμού της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτή τη φορά με την Εκκλησία» και σημειώνει πως «την ίδια στιγμή που το κράτος θρησκεύεται, η Εκκλησία από την πλευρά της πολιτεύεται». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η λύση περνά μέσα από τον θρησκευτικό αποχρωματισμό του θεσμικού οικοδομήματος της πολιτείας» και εκτιμά πως «στην πορεία για τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας και συγκεκριμένα στο ζήτημα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας απαιτείται αταλάντευτη πολιτική, ανάλογη που επεδείχθη από τον Κώστα Σημίτη στο ζήτημα των ταυτοτήτων»