Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ποιον ενδιαφέρουν άραγε οι προκλητικές ατάκες του πρωθυπουργού; Είναι βέβαιο ότι δεν συγκινούν κανέναν, πέρα από μερικούς φανατικούς, κλακαδόρους, όψιμους αριστεριστές παλαιοκομματικούς, ξεχασμένους κάπου στη δεκαετία του ’80. 

Θα έπρεπε άραγε ήδη «να (έχει) στηριχθεί ο Τσίπρας από την αντιπολίτευση στο ασφαλιστικό», όπως συνιστά ο Γ. Παγουλάτος; 

O Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης, επιχειρηματίας και ιδρυτικό μέλος της Δράσης, με το άρθρο του θέτει το θέμα της ανάγκης ύπαρξης ουσιαστικής αντιπολίτευσης, «αλλιώς θα χτίσουμε, με τα πιο απρόσμενα υλικά, μία νέα αυθαιρεσία» όπως τονίζει, και μιλάει για την ύπαρξη μιας «τριμερής» κυβερνητικής συνεργασίας «με το τρίτο μέρος να είναι ακόμη αφανές, παρότι επώνυμο». Σύμφωνα με τον συγγραφέα η αντιπολιτευτική αμηχανία συνιστά «εκδήλωση συνειδητής συμπόρευσης με τον Τσίπρα» τονίζοντας πως «τίποτε καλό δεν θα προκύψει από μία τέτοια στρατηγική: οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε από την «συναίνεση» που υφαίνει μεθοδικά το τριμερές σχήμα της σημερινής κυβέρνησης».

Ο Δημήρης Θωμάκος με το άρθρο του, παραλληλίζει το διχασμό της περιόδου 1964 -1974 σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς» με τον διχασμό της περιόδου 2010-2015 σε «μνημονιακούς» – «αντιμνημονιακούς». «Ο διχασμός του 1964-74, όσο και ο πρόσφατος του 2010-15, βασίστηκαν σε μια πλάνη» τονίζει, εξηγώντας πως «οι ενωτικοί της περιόδου 1964-74 όπως και οι αυτοαποκαλούμενοι αντιμνημονιακοί εθελοτυφλούσαν ή αρνούνταν να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπήρχε ουσιαστικό αντικείμενο διαφοράς». «Η  απόλυτη  καταστροφή, όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο, μπορεί να απεφεύχθει την τελευταία στιγμή, το τίμημα όμως της διαίρεσης και του διχασμού ήταν βαρύ» σημειώνει.

Τις προϋποθέσεις της εθνικής ανάτασης (κοινωνικές, πολιτικές, θεσμικές και αναπτυξιακές) καταγράφει στο άρθρο του ο Χρήστος Δερβένης, εκτιμώντας «πως μπορούμε να αντιδράσουμε και να σταματήσουμε την κατρακύλα της χώρας μας, να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και να δημιουργήσουμε το περιβάλλον που απαιτείται για την ανάταση της χώρας». «Η ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων είναι η αφετηρία για την εθνική ανάταση. Στο χέρι μας είναι. Όποιοι θέλουν και μπορούν. Αν δεν το τολμήσουμε και παραμείνουμε δέσμιοι ενός αδύναμου «θα ήθελα» κι ενός δυνατού «δεν τόλμησα», τι θα διηγηθούμε στα παιδιά μας όταν θα ρωτούν: κι εσύ γιατί δεν έκανες κάτι;» τονίζει.

Στην ανάγκη εκλογίκευσης του εκλογικού νόμου αναφέρεται στο άρθρο του ο Αλέξανδρος Κατσιώτης. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τις μομφές που ευλόγως αποδίδονται στο εκλογικό σύστημα: πρώτη, το εκλογικό «δώρο» των 50 εδρών κρίνεται απαράδεκτα γενναιόδωρο, δεύτερη, η ενίσχυση του πρώτου κόμματος επιτυγχάνεται άνευ όρων και προϋποθέσεων, και τρίτη, η δυσμενής αντιμετώπιση των συνασπισμών κομμάτων που αποκλείονται από την ενίσχυση. «Λόγω εκλογικού συστήματος οδηγηθήκαμε σε τέσσερις άσκοπες και εκβιαστικές εκλογικές αναμετρήσεις» σημειώνει ο συγγραφέας τονίζοντας πως «είναι καιρός να δούμε με νηφαλιότητα την εκλογίκευση του εκλογικού συστήματος και την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα και τις ανάγκες διακυβέρνησης σε περίοδο κρίσης»

Με αφορμή το αποτελέσμα των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία, ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος αναλύει την πρόκληση που αντιμετωπίζει η φιλελεύθερη δημοκρατία με την αύξησης της πολιτικής επιρροής ακροδεξιών πολιτικών σχημάτων, επισημαίνοντας και τα αδιέξοδα της «αντιφασιστικής» ρητορείας. Ο συγγραφέας περιγράφει τη διαφορά ανάμεσα στην εξτρεμιστική ακροδεξιά και την λαϊκιστική ακροδεξιά, καταλήγοντας στο ότι «η ακροδεξιά δεν συνιστά, προς το παρόν τουλάχιστον, αξιοσημείωτο εκλογικό μέγεθος». Όμως, «το πρόβλημα είναι αλλού» τονίζει, σημειώνοντας πως «πρόκειται για την επικράτηση των ιδεών της ακροδεξιάς στην κοινωνία, κάτι που οδηγεί τα καθιερωμένα κόμματα να προσπαθήσουν να ενσωματώσουν στη ρητορική τους καίρια στοιχεία της ακροδεξιάς ατζέντας».