Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

O Δημήτρης Πατσάκης εξετάζει τα «δημοκρατικά ελλείμματα» στην Κοινωνική Ασφάλιση & Πρόνοια και συγκεκριμένα τα θέματα που αφορούν: Το φαινόμενο των «αναπηρικών» συντάξεων, τη μεταβίβαση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, το πρόσχημα του «μέσου όρου», την περίπτωση των «πατρικίων», τον παραλογισμό των «εφάπαξ» παροχών, την Επικουρική Ασφάλιση, την Aσφάλιση Υγείας, την «ισότητα» στην περίθαλψη, τους «κοινωνικούς» πόρους, τα εισοδηματικά κριτήρια. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «Το «party» στον χώρο της Υγείας, εκτιμάται πως τερματίστηκε σε μεγάλο βαθμό, τόσο με την δημιουργία του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. όσο και με την συμβολή του «επάρατου» μνημονίου.»

O πρώην δήμαρχος Καβάλας και πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, κ. Κωστής Σιμιτσής παρουσιάζει μια αποτίμηση του Καλλικράτη «πέρα από ιδεοληπτικές στρεβλώσεις» και παραθέτει προτάσεις για μερικά από τα θέματα της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης, όσον αφορά στην κωδικοποίηση – βελτίωση της νομοθεσίας (κωδικοποίηση των νόμων για την Αυτοδιοίκηση), στην συνταγματική μεταρρύθμιση (μεταφορά αρμοδιοτήτων που υπάγονται στο κράτος), στην καταστατική θέση αιρετών (το ζήτημα του ασυμβιβάστου), σε θέματα που αφορούν «εκλογές – ψηφοδέλτια – διοίκηση – κοινότητες» (αλλαγή του παραταξιακού συστήματος των δημοτικών εκλογών), καθώς και οικονομικά ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης (θέσπιση κονδυλίου για την αγροτική ανάπτυξη).

Ο Γιώργος Στρατόπουλος, αναζητώντας την απάντηση σε ερωτήματα που τέθηκαν στην εκδήλωση του ekyklos και αφορούν: τα αίτια της κρίσης, το λόγο αποτυχίας εξόδου από την κρίση, και τα αίτια της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, εξηγεί πως «το Ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των απαντήσεων». «Η ριζοσπαστικοποίηση των ηλικιωμένων δεν ήταν μονόδρομος, ήταν η εξέλιξη των αντιδράσεων στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση το 2001» σημειώνει ο συγγραφέας και τονίζει πως σήμερα είναι η μεγάλη ευκαιρία καθώς «το τμήμα της κοινωνίας που αναζητά αξιόπιστες πολιτικές μεγάλωσε». Το θάρρος και η αλήθεια είναι το μοναδικό κλειδί για την εξώπορτα της κρίσης, σημειώνει.

Ο Γιάννης Γεράσιμος συλλογιζόμενος το ζήτημα της ανάγκης συγκρότησης του Προοδευτικού Κέντρου, εκτιμά πως «πρέπει να έχει ως αναγκαίο υπόστρωμα και πυξίδα την πλούσια ιστορική κληρονομιά, την κυβερνητική εμπειρία και τη βαθιά διαχειριστική επίγνωση αλλά και την ικανότητα συστράτευσης των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών δυνάμεων γύρω από μια προοπτική κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικού εκσυγχρονισμού ως θεμελιώδη παράμετρο επιβίωσης και ποιοτικής διαβίωσης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς δε μπορεί παρά να είναι συνυφασμένη με τον αγώνα για την προστασία της δημοκρατίας» και καταλήγει πως «αποτελεί μια βαθιά ιστορική πρόκληση που απαιτεί τη συστράτευση των ευρύτερων δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου»

Ο Νίκος Τσολακίδης εξετάζει τις ομοιότητες στη συμπεριφορά των πολιτών ανάμεσα στις περιόδους που δοκιμάστηκε οικονομικά η χώρα μας (1827, 1843, 1893, 1932) και τη σημερινή. «Ποιος φταίει που ως έθνος ενώ έχουμε βιώσει τόσες οδύνες, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε λανθασμένες συμπεριφορές και να αντιδρούμε με την ίδια παρόρμηση, όπως και τότε;» αναρωτιέται και σημειώνει πως «τρομάζει η ιδέα ότι δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας και είμαστε ακόμη επιρρεπείς στο ψέμα και τις πρόσκαιρες ολέθριες ψευδαισθήσεις που αυτό δημιουργεί». Ο συγγραφέας εκτιμά πως πρέπει αλλάξουμε, «γιατί ανήκουμε σε ένα παγκόσμιο χωριό και η εθνική μοναξιά δεν μας πρέπει»

Ο Μάνος Επιτροπάκης αναλύει «γιατί το κέντρο». Αναζητώντας απάντηση σχετικά με το βάρος του συνθετικού «αριστερά» στον όρο «κεντροαριστερά» εκτιμά πως αν αριστερά είναι ο κρατισμός, η απέχθεια σε οτιδήποτε ιδιωτικό, η εξίσωση προς τα κάτω, τότε «δεν θέλουμε να είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας» και τονίζει πως «με τον Σύριζα και την ΝΔ έχουμε οριζόντιες αποστάσεις, αλλά ειδικά με τον Σύριζα, έχουμε και κάθετες». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η κατάκτηση του κέντρου είναι όρος επιβίωσης», τονίζει πως «αν παραχωρήσουμε το κέντρο στη ΝΔ, υπονομεύουμε τη θέση μας» και σημειώνει πως πρέπει «ο φορέας να συγκροτηθεί από μηδενική βάση».

Η Βάσω Κόλλια τοποθετείται επί της συζήτησης για τη συνταγματική αναθεώρηση εκτιμώντας πως είναι σημαντική όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολίτευση «εφόσον αποδεχτούμε ότι η κρίση χωρίς τέλος που ζούμε, δεν είναι μόνον οικονομική». Αναφερόμενη στο νόμο περί ευθύνης υπουργών, κι αφού υπογραμμίσει ότι «κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια καταχρηστική και προσχηματική δίωξη πολιτικών αντιπάλων», η συγγραφέας αναφέρει ως πιθανή λύση την πρόταση «δημιουργίας δικαστικού οργάνου υψηλού κύρους, το οποίο θα επιλέγεται με αυξημένη πλειοψηφία από το Κοινοβούλιο». Αναφορά κάνει και στο ζήτημα της εκλογής ΠτΔ, και αναρωτιέται «εάν θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε κυβερνήσεις με πρόφαση την εκλογή του Προέδρου».

O Σίμος Ανδρονίδης εξετάζει τη σχέση του «χώρου» με τη Χρυσή Αυγή. «Σε συνοικίες πέριξ του κέντρου των Αθηνών, η Χρυσή Αυγή, μετασχηματίστηκε σε βίαιη ολότητα χρησιμοποιώντας ως ελκτική δύναμη την αφήγηση του βέβηλου ξένου που ‘επιμολύνει’ το ιερό και την ‘ιερότητα’ του εδαφικού-κοινωνικού χώρου» σημειώνει ο συγγραφέας εκτιμώντας πως «η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επέβαλλε η Χρυσή Αυγή είχε ως στόχο την εκκαθάριση ενός χώρου και την παράδοσή του στους ‘καθαρούς’ Έλληνες.» Ο συγγραφέας εκτιμά πως η ΧΑ «επιδίωξε να καταστεί η συσσωμάτωση εκείνη που συνυφαίνει την κρίση ως δεσμός ανάκτησης και συγκρότησης ενός συνασπισμού εξουσίας.»

Ο Δημήτρης Τέλλης στο άρθρο του για την κεντροαριστερά, «ενός χώρου που με την ακινησία που τον διακρίνει, δεν αποπνέει παρά «μούχλα» και παρακμή» όπως σχολιάζει, εκτιμά πως «η συζήτηση που άνοιξε περί προοδευτικού Κέντρου και σοσιαλδημοκρατίας φαντάζει όαση αυθεντικού ιδεολογικοπολιτικού λόγου μέσα σε μια έρημο στείρου οργανωτισμού και μικροκομματικού τακτικισμού». Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι παρά τις δυσκολίες, «για να επιτευχθεί αμφίπλευρη διεύρυνση απαιτείται επιθετική επικοινωνιακή στρατηγική, ουσιαστικά βήματα ανανέωσης και πολιτικού rebranding και το κυριότερο: υλοποιήσιμες προτάσεις» και τονίζει πως «αυτό το εγγυάται μόνον μια κατά βάση κεντρώα προγραμματική πλατφόρμα.». «Για εμάς ένας είναι ο δρόμος: να πείσουμε...» σημειώνει.

Ο Νίκος Μαρουδιάς και ο Γιώργος Βογιατζής θέτουν το θέμα της ανάγκης ύπαρξης νέου μοντέλου οργάνωσης του ΕΣΥ. «Το υπάρχον μοντέλο οργάνωσης είναι υπεύθυνο για τις μεγάλες αυξήσεις των δαπανών υγείας» τονίζουν και εκτιμούν πως: (α) το νέο μοντέλο θα πρέπει να υπηρετεί τους ασθενείς και να προάγει την υγεία, (β) η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών μπορεί να επιφέρει συγκράτηση του ρυθμού αύξησης δαπανών, και (γ) χρειάζεται να υπάρξει ένας κοινός σκοπός: η αύξηση της αξίας παρεχομένων υπηρεσιών. «Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τρόπο δουλειάς επειδή κάποιος θα τους το πει. Θα αλλάξουν μόνο εάν έχουν τα κατάλληλα κίνητρα» τονίζουν.