Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Είναι λίγο έως πολύ γνωστό σε όλους μας, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε κουλτούρα συνεργασιών

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής καλωσορίζοντας το 2016, προχωράει σε μια αποτίμηση των χρόνων της κρίσης, επισημαίνονταν την αδυναμία των κυβερνήσεων να  σχεδιάσουν το μέλλον, ενώ «οι ελάχιστες φωνές πολιτικών που τολμούσαν να αρθρώσουν αντίλογο, πνιγόταν μέσα στις κατηγορίες ότι δεν είναι όσο πρέπει αριστεροί ή ότι είναι πολύ δεξιοί». Αποτιμώντας το 2014, τονίζει πως ήταν «μια χρονιά σταδιακής εξόδου από τον εφιάλτη, η οποία τελικά ναυάγησε στην έντονη επιθυμία εξουσίας του κ. Τσίπρα». Αναφερόμενος στην κατάσταση των κομμάτων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτιμά πως ότι παίζουν άμυνα-κατενάτσιο. «Τo 2016 είναι εδώ να φέρει την ελπίδα που δεν έφερε το 2015» εύχεται.

Τις ρίζες της εκλογικής ανόδου της Λε Πεν αναζητά με το άρθρο του ο Γιάννης Γεράσιμος, επισημαίνοντας τις ομοιότητες της σημερινής περιόδου με αυτής του μεσοπολέμου. «Κάθε μορφή εθνικισμού είναι αντιδραστική, διότι προσπαθεί να επιβάλει δια της βίας μια πλασματική ενότητα δημιουργώντας τεχνητούς αποκλεισμούς και διακρίσεις» σημειώνει ο συγγραφέας, εκτιμώντας πως «η διέξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο βρίσκεται σήμερα στην προσπάθεια ανάδειξης νέων μορφών πολιτικών κοινοτήτων». Η επαναδιεκδίκηση του αιτήματος για μια νέα μορφή κοινωνικού συμβολαίου, τονίζει ο Γ. Γεράσιμος, «μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ανασύστασης ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού ρεύματος ιδεών ως φορέα κοινωνικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων»

Η καθημερινά επιτεινόμενη και, πλέον, δημοσκοπικά καταγραφόμενη αποδυνάμωση του πρώην ετερόκλητου/ανερμάτιστου/αφασικού κόμματος της καθ’ ημάς Αριστεράς

Το περίφημο παράλληλο πρόγραμμα, το φερετζέ δηλαδή του αριστερού μνημονίου, δεν χρειάσθηκαν ούτε τρείς μήνες από τις εκλογές του Σεπτέμβρη  για να το...σκίσουν...

Με αφορμή τις εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, ο Νίκος Γκιώνης, παραθέτει τα αίτια της πτωτικής τάσης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας. Ο συγγραφέας εκτιμά ότι η καθοδικότητα θα αντιστραφεί υπό προϋποθέσεις, όπως είναι η απομάγευση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου και η αντικατάστασή του από τον ρασιοναλιστικό λόγο. «Ο  ηγέτης κι ο λόγος του πρέπει να είναι συνεκτικός, σαφής, ευέλικτος  αλλά και συγκρουσιακός» τονίζει, σημειώνοντας πως «μικρή σημασία έχει η  αναδιανομή ρόλων στο στενό πλαίσιο των δύο κομμάτων της περιοχής του  ριζοσπαστικού Κέντρου, μιας και νομοτελειακά οι  συνθήκες θα επιβάλλουν την  ενιαιοποίηση προς κάτι ακόμα πιο καινούργιο»

Ο Νίκος Ορφανός περιγράφοντας στο άρθρο του το πως αυτοπροσδιορίζεται ο κάθε πολιτικός χώρος, τονίζει πως μετά την εφαρμογή των μνημονίων και την κατάρρευση  της αριστερής μυθολογίας, πρέπει να αρχίσει η επαναχάραξη των ιδεολογικών γραμμών. «Το ιδεολογικό ξεσκαρτάρισμα είναι ανάγκη κοινωνική και ιστορική. Ζούμε άραγε, παραφράζοντας το Φουκουγιάμα, το τέλος των ιδεολογιών; Ακόμα καλύτερα, παραφράζοντας τους REM, ζούμε το τέλος των ιδεολογιών όπως τις ξέραμε. Και εγώ νιώθω θαυμάσια. Γιατί κάθε τέλος προμηνύει μια νέα καλή αρχή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να κάνουμε θεωρία την πράξη που θα χαράξει το μέλλον μας. Μπορούμε;» σημειώνει ο συγγραφέας.

O Στέλιος Κυριαζής στο άρθρο του, σχολιάζει σε προσωπικό τόνο, το σύγχρονο συνδικαλισμό και τις «κινητοποιήσεις» εκτιμώντας πως «η συνδικαλιστική διάλεκτος έχει διαρρήξει τη σχέση της με την εργασιακή πραγματικότητα». Σημειώνοντας πως οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απεργούν ελάχιστα, επισημαίνει πως «οι ελπίδες των εργαζομένων πρέπει να στηρίζονται στο αξιοβίωτο των επιχειρήσεων ειδικά τώρα που λαμβάνει χώρα απότομος επαναπροσδιορισμός του ιδιοκτησιακού χάρτη». «Σε πείσμα αυτών των πρακτικών, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει για οικονομικίστικα αιτήματα, συντεχνίες και την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Οι όροι αυτοί όσο κι αν εισπράξανε την μήνιν της αριστεράς έχουν σημασία ακόμη και σήμερα» τονίζει.

Ο Νίκος Γκιώνης με το άρθρο του επιχειρεί μια σύντομη ιστορική περιήγηση από την περίοδο της προδικτατορικής ΕΚ έως και σήμερα, «όπου μια αφύσικη Μαδουρική ποπουλιστική μείξη ετερόκλητων φορέων βυθίζει  απροκάλυπτα την χώρα μας». «Κανείς δεν  ξέρει αν θα γίνει, κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχει αφού στο μεταξύ έχει γίνει» τονίζει ο συγγραφέας σημειώνοντας όμως ότι «όλα αφορούν στον οδικό χάρτη συλλήψεως ποντικών από γάτες διαφόρων χρωμάτων, δηλαδή στην αποτελεσματική ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος». «Η αντοχή των σχοινιών της μεταπολίτευσης, θα  δώσει και τους τόνους των όποιων εγχειρημάτων, των  συγχωνεύσεων, των γειτνιάσεων ή των αποκλεισμών» καταλήγει.

O Παναγιώτης Κωστούλας στο άρθρο του αμφισβητεί το αφήγημα ότι η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε στρατηγική κρίση και εξηγεί πως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 «παρατηρείται το φαινόμενο: φιλελεύθερες/συντηρητικές/δεξιές κυβερνήσεις να καταφεύγουν σε σοσιαλδημοκρατικές/κρατικοπαρεμβατικές επιλογές προκειμένου να αποτρέψουν την κατάρρευση των εθνικών τους οικονομιών!». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «έχει έρθει η στιγμή να αναθαρρήσουμε» μολονότι όπως σημειώνει «η σοσιαλδημοκρατία θα επικρατήσει αν νικήσει ιδεολογικά κι εν τέλει εκλογικά στο επίπεδο των συνολικών ευρωπαϊκών συσχετισμών». «Πρέπει να σχεδιαστεί η νέα ανατέλλουσα και αντεπιτιθέμενη κεντροαριστερά» τονίζει.