Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζοντας τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εκτιμά πως «στην Ισπανία πέθανε μια ολόκληρη στρατηγική τυχοδιωκτισμού και σύγκρουσης με τα αδυσώπητα διλήμματα που θέτει η ξεροκέφαλη πραγματικότητα» και τονίζει πως «σήμερα δεν είναι εποχή για ιδεολογική περιχαράκωση» καθώς ο υπ’αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός είναι «ο λαϊκίστικος φαιοκόκκινος αντισυστημισμός που έθεσε εν αμφιβόλω τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να περιγράψει και να προωθήσει κυβερνητικά ένα συνεκτικό σχέδιο μιας όσο το δυνατόν κοινωνικά δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι προϋποθέσεις της εθνικής στρατηγικής» ανέπτυξε τους κινδύνους της απλής αναλογικής και του προτεινόμενου από την κυβέρνηση τρόπου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τα προβλήματα της Δικαιοσύνης κυρίως αυτό που παρατηρούμε τελευταία πάρα πολύ έντονα, δηλαδή την όσμωσή της με την πολιτική εξουσία. Όπως τονίζει: «δείχνει να επιβεβαιώνεται ο Γεώργιος Σεφέρης που έλεγε ότι δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα συστήματα, μου φταίει η ικανότητα του Έλληνα να ξεφτιλίζει κάθε θεσμό και κάθε σύστημα».

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης προλογίζοντας την εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι προϋποθέσεις της εθνικής στρατηγικής», αναφέρθηκε στην ανάγκη ύπαρξης κοινής αντίληψης του ρεαλιστικού, του ήδη υπάρχοντος, και τόνισε πως «εάν δε μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε την πραγματικότητα συζητώντας σ’ έναν κοινό τόπο, όπου θα μπορούν να συμπέσουν οι στοιχειώδεις απόψεις της κοινής λογικής που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια είναι τόσο σπάνια όσο και η ιδιοφυία, δε θα μπορέσουμε ποτέ ν’ ανασυγκροτηθούμε και να χαράξουμε μια κοινή στρατηγική για το μέλλον σε επίπεδο αξιακό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό»

Ο Δημήτρης Τέλλης συλλογίζεται γύρω από το αν υπάρχει «χρήσιμος λαϊκισμός» σημειώνοντας πως «ο λαϊκισμός και η δημαγωγία πάντα έχουν κόστος- η εξοικείωση με το ψέμα, η εμπέδωση της πεποίθησης πως ο λαός δεν ευθύνεται για τίποτα, η σταδιακή απώλεια αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος ως απότοκο της διάψευσης των προσδοκιών του εκλογικού σώματος συνεπάγονται οδυνηρές επιπτώσεις» και τονίζει πως «λαϊκισμός είναι η συνειδητή παραποίηση της πραγματικότητας, ώστε αυτή να φαντάζει πιο εύκολη, πιο βολική, πιο κοντά σε αυτό που θέλει εν πάση περιπτώσει ο ψηφοφόρος» Ο συγγραφέας εκτιμά πως «δεν νικάς τους μύθους με παραμυθάκια, τους νικάς με αλήθειες»

Ο Γιώργος Βερνίκος θέτει το θέμα της σημασίας του κοινωνικού διαλόγου και παρουσιάζει τον θεσμό της ΟΚΕ. «O κοινωνικός διάλογος μοιάζει λίγο με το περιβάλλον. Και οι δύο λέξεις συχνά χρησιμοποιούνται ιδιοτελώς. Δηλαδή, να σέβονται οι άλλοι το περιβάλλον για να μπορούμε εμείς να το ρυπαίνουμε και αντίστοιχα ο κοινωνικός διάλογος ν’ αφορά τους άλλους, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η δική μας φωνή ν’ ακούγεται όσο γίνεται πιο δυνατή» σημειώνει ο συγγραφέας και τονίζει πως «η άποψη ότι μονίμως κάποιος άλλος φταίει εκτός από μας, καταδικάζει τη χώρα σε μακροχρόνια και αναπαραγόμενη κρίση»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει την ιστορική διαδρομή της έννοια του «διμέτωπου» και εντοπίζοντας την στο σήμερα τονίζει ότι «αν στα παλιά κλονισμένα χρόνια οι διμέτωποι είχαν αμφισημία, σήμερα δείχνουν παράταιροι » ενώ σημειώνει πως «το σημερινό ακροδεξιό εθνοποπουλιστικό κυβερνητικό υβρίδιο, είναι ο παραγωγός αλλά και ο προαγωγός των σταδιακών εκτροπών». «Ο επίκαιρος διμέτωπος που μόνο το όνομά του είναι ίδιο με τον προβληματικό παλιό, δεν μπορεί να είναι ένα θεσμικό τρυκ παρά μόνον ο ενάρετος αγώνας των υποστηρικτών των μεταρρυθμίσεων, του απειλούμενου Δικαιϊκού Κράτους από την μια και των αυτονομημένων εκτρωμάτων τους, που λειτουργούν θεσμικώς αυτοτροφοδοτούμενα, από την άλλη»

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναφέρεται στις εξελίξεις στην Τράπεζα Αττικής που «που φανερώνουν φαινόμενα ανομίας χωρίς την τήρηση βασικών κανόνων καθώς και προσπάθειες να ελεγχθεί η διοίκηση με στόχο να παραμείνει στο απυρόβλητο». Ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα που ζητούν απάντηση τονίζοντας πως «στην Τράπεζα Αττικής έχουν γίνει οικονομικά εγκλήματα για τα οποία πρέπει ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη» και προτείνει δράσεις ώστε «να σταματήσει ο κατήφορος εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου». «Είναι επιτακτική η ανάγκη εξυγίανσης της τράπεζας, έτσι ώστε να δοθεί και το μήνυμα της κάθαρσης και τις σχέσεις διαπλοκής που ορίζονταν από επιχειρηματικούς ομίλους, τραπεζικά ιδρύματα και κυβερνήσεις» τονίζει.

Ο Νίκος Τσολακίδης αναφερόμενος στον «αποτυχημένο γάμο της κεντροαριστεράς» αναρωτιέται «τι αξία έχει η μάχη κορυφής για ένα αδειανό πουκάμισο που κανείς δεν θέλει να φορέσει;». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όταν όλοι σήμερα αριστεροί και δεξιοί, παραδέχονται σιωπηλά πως άλλος δρόμος δεν υπήρχε για να σταθεί η πατρίδα όρθια, εμείς χαραμίζουμε αυτό το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε με πρωτοφανές κόστος σε διαβουλεύσεις εσωστρέφειας» και σημειώνει επιτακτικά πως «δικαιούμαστε να δώσουμε τη μάχη κι αν στο τέλος αυτής της διαδρομής, έχουμε κάτι να πούμε στους πολίτες που θα αλλάξει τη μοίρα τους, να το πούμε αλλιώς να σωπάσουμε»

Ο Νίκος Λαλιώτης μιλά για τη σχέση Δημοκρατίας και Αλήθειας , «μια ευάλωτη σχέση» και τονίζει ότι «η ελληνική κοινωνία βρέθηκε απροετοίμαστη και ανοχύρωτη μπροστά στο ψέμα και τον λαϊκισμό που της πρότεινε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος για ίδιον όφελος και αυτό την εμπόδισε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, το τί της συνέβη και πως να βγει το συντομότερο δυνατό από την παγίδα στην οποία βρισκόταν». Ο συγγραφέας σημειώνει πως έχει σημασία η

«υπεράσπιση των κεκτημένων θεσμών του πολιτεύματός μας, ως θυλάκων προστασίας της Δημοκρατίας και της κοινωνίας από όποιους ονειρεύονται άλλες λύσεις, από όσους δηλητηριάζουν, διχάζουν και ψεύδονται».

Ο Αντώνης Τριφύλλης παρουσιάζει την κατάσταση της χώρας μας σήμερα σημειώνοντας πως «η τωρινή κυβέρνηση ξεπέρασε κάθε όριο» και υπογραμμίζοντας τα τελευταία γεγονότα: την υπόθεση στα Γεωργίου, την προσπάθεια αμφισβήτησης της εξουσίας της ΕΚΤ στην ΤτΕ, την απαξίωση του ΕΣΡ, τις διαρροές των υποκλοπών του ΔΝΤ κτλ. Ο συγγραφέας τονίζει πως «είναι ίσως καιρός να απαλλαγούμε, κυβέρνηση και κοινωνία, από αυταπάτες, πονηριές και πολυλογίες χωρίς περιεχόμενο, που μας έχουν κατατάξει σε Κράτος Αλλόκοτο» και προειδοποιεί ότι διαφορετικά «θα καταλήξουμε σε τριτοκοσμική χώρα. Θα βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε στην κατηγορία των λίγων και κατεστραμμένων κρατών».