Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

H Μαρία Τσάκου με την ευκαιρία της εκδήλωσης του Κύκλου Ιδεών «Διαδίκτυο και Δημοκρατία. Fake news & Post truth πολιτική» την Τρίτη στις 17.1, καταγράφει τις πρώτες σκέψεις για το φαινόμενο των κατασκευασμένων ειδήσεων και της μετα- αλήθειας. «Post-truth politics, λοιπόν. Το είδαμε στην Ελλάδα, το είδαμε με το Brexit, το είδαμε και με τον Τραμπ» σημειώνει η συγγραφέας και τονίζει πως ενώ «ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ είναι ο απόλυτος απελευθερωτής της φωνής του λαού, η τραγική ειρωνεία είναι πως ο λαός, τον τοποθετεί στην περιβόητη ελίτ, από την οποία διεκδικεί τη χειραφέτησή του»

Ο Γιώργος Μπαλατσούκας θέτει και απαντά στο ερώτημα «Γιατί το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας;». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας ακριβώς γιατί η μοίρα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης βρίσκονται στα χέρια των προοδευτικών πολιτών» και σημειώνει πως «πρόκειται για μια ιστορική ευκαιρία και ταυτόχρονα μια μεγάλη ιστορική πρόκληση, η οποία αν μείνει ανεκμετάλλευτη θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη παρακμή και σε ανυπολόγιστους κινδύνους». «Ο αγώνας για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη πρέπει είναι ένας αγώνας όλων των πολιτών» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος στο κείμενο του εξετάζει την έννοια του εθνικολαϊκισμού «ως την σκιά της πολιτικής και όχι της δημοκρατίας». Παρουσιάζει την όψη του «εθνικολαϊκισμού όχι μόνον ή όχι τόσο ως δύναμη της αντιπολίτευσης, αλλά ως δύναμη κυβερνητική, που από θέσεις εξουσίας συνεχίζει να επενδύει τον δημόσιο λόγο του σε ομώνυμες ιδεολογικές και στιλιστικές εκφορές». Ο συγγραφέας τονίζει πως ο «εθνικολαϊκισμός δεν ήταν απλώς μία στρατηγική για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας , αλλά και μία ιδεολογία» και εξηγεί πως «ο λαϊκισμός εμφανίζεται ως η συνεπέστερη ενσάρκωση της πολιτικής, η ίδια η πολιτική αυτοπροσώπως, διαμέσου της οποίας επιλύονται όλα τα προβλήματα»

Ο Νίκος Γκιώνης μιλάει για το πρελούδιο της πτώσης, και σημειώνει: «Ουσιαστικά είμαστε στην απάρνηση ή στην απομάγευση του μαγικού, που ακριβώς  επειδή είναι μαγικό και ανορθολογικό είναι ψευδές. Το ζήτημα, όμως είναι το πέρασμα με πολύ, μα πολύ επώδυνο τρόπο στη ράγα του ρεαλισμού, που δεν θα στερείται φιλοδοξίας και στόχου να αποκτήσει χαρακτηριστικά δημιουργικότητας.» Ο συγγραφέας τονίζει πως πρέπει «οι πολιτικές δυνάμεις να μπορούν να φτιάξουν ένα πλαίσιο κατίσχυσης του δημιουργικού εκσυγχρονισμού που θα μπορεί να  λειτουργεί ως ανάχωμα τόσο του εθνοποπουλισμού όσο και του παρασιτικού και στρεβλωμένου ρόλου που είχαν ως σήμερα μερικές παραγωγικές  δυνάμεις»

Ο Νίκος Τσολακίδης εξετάζει πιο μπορεί να είναι το πιθανό επόμενο πολιτικό τοπίο καθώς «η δημαγωγική οπερέτα των λαϊκιστών οδεύει προς το τέλος της και το φινάλε προδιαγράφεται ίδιο με την αρχή της». Ο συγγραφές θέτει τα ερωτήματα: «Μετά την ανευθυνότητα, τι; Μετά τον ψευτο – επαναστάτη δήθεν αναμορφωτή της Ευρώπης, ποιος; Μετά από τόσους κόπους και θυσίες, γιατί;» και εξηγεί πως είναι «πλέον η εποχή των επιλογών και είναι ο καιρός να αποφασίσουμε τι θα κρατήσουμε από αυτόν τον παλιό μας εαυτό που μας έφερε ως εδώ και τι θα πετάξουμε οριστικά στα σκουπίδια.»

Ο Νίκος Γκιώνης μιλάει για τον ποπουλισμό πού «οδεύει από  το ατομικό στο συλλογικό και προκειμένου να ισχυροποιείται ομαδοποιεί τα καταστροφικά ένστικτα, που εν τω μεταξύ έχουν γίνει ιδεολογικά πλαίσια, ενάντια στον ίδιο τον ατομικό εαυτό» και για τον εθνικισμό, εκτιμώντας πως «το μείγμα εθνικισμού και ποπουλισμού δεν χάνει, απλώς  περιπτωσιακώς ηττάται μέχρι – αναλόγως της κοινωνίας και της  οικονομίας – να  επιχειρήσει να επανέλθει». Ο συγγραφέας τονίζει πως «μόνον ένα αρραγές μέτωπο διπλής και τρίδιπλης τοιχοποιϊας με προγραμματικές στερεότητες ανάμεσα στις δυνάμεις της – κατά τεκμήριο – λογικής μπορεί να  αμυνθεί και να φτιάχνει, συνάμα»

Ο Δημήτρης Παπουτσής εξετάζει το ζήτημα της εκλογικής αποχής, του «ιδιωτεύειν», εξηγώντας πως «σχεδόν ένας στους δύο πολίτες απέχει από την κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, που είναι οι εκλογές». Ο συγγραφέας τονίζει πως «με την εκλογική αποχή, όταν είναι  συνειδητή επιλογή, περιορίζεται η πολιτική ελευθερία και η πολιτική συμμετοχή του ατόμου, παράγοντες που αποτελούν θεμελιώδη συστατικά του δημοκρατικού πολιτεύματος και απαραίτητες προϋποθέσεις για τη πρόοδο του δικαιότερου πολιτεύματος από την αρχαιότητα έως σήμερα, έναντι όλων των άλλων πολιτευμάτων» και τονίζει πως «η αντιμετώπιση του φαινομένου της ιδιώτευσης απαιτεί βαθιά γνώση και κατανόηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας»

Ο Αντώνης Τριφύλλης εξετάζει τις ομοιότητες του καθεστώτος Ορτέγκα στη Νικαράγουα με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΝΕΛ συμπεραίνοντας πως είναι εκκωφαντικές: «Ο Ορτέγκα σταμάτησε τον ένοπλο, κέρδισε μια πρώτη τετραετία εκλογικά, έχασε και από τους αντιπάλους και από το 2006 κυβερνά αδιάλειπτα. Με τη δεύτερη εκλογή του άρχισε συστηματικά να αλώνει τις δομές της εξουσίας. Και με την πολιτική του απέκτησε χρήσιμους φίλους από το δεξιό στρατόπεδο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως στην Ελλάδα τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, καθώς «όση οργή κι αν υπάρχει στην κοινωνία, όταν το ζήτημα γίνεται ζήτημα Δημοκρατίας, τότε οι Έλληνες βρίσκονται στην ίδια πλευρά.»    

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει την εκλογή Φιγιόν εκτιμώντας ότι «τόσο το πρόγραμμά του, όσο και ο πολιτικός του λόγος δεν έχουν σχέση με τον «λαϊκισμό», στην όποια τυπική παραλλαγή του, λεπενικό ή και πουζαντικό». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «ο Φιγιόν απευθύνεται στην «βαθιά Γαλλία» (που «εκδικείται» το πολιτικό σύστημα για το έλλειμμα πολιτικής αντιπροσώπευσης, σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα Πασκάλ Περρινώ ), αν και είναι ένας πεπεισμένος ρεπουμπλικανός, οπαδός της κοσμικότητας» και τονίζει πως «η συντηρητική επανάσταση Φιγιόν, δίνοντας την εικόνα ενός σόφτ λαϊκισμού, συμβατού με την δημοκρατία, φαίνεται ότι εκκινεί με καλές, και μάλιστα κινηματικού τύπου, προϋποθέσεις»

Ο Λευτέρης Κουσούλης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στην Σπάρτη με θέμα «Μπορεί να αποφευχθεί το τέταρτο μνημόνιο;» περιγράφει την ελληνική κοινωνία ως μια κλειστή κοινωνία, «και ως κλειστή κοινωνία αγαπάει πάρα πολύ τον εαυτό της, θεωρεί ότι δεν υπάρχει κόσμος έξω από τον περίκλειστο και περιτοιχισμένο μικρό της κόσμο, άρα στην πραγματικότητα έχει εντός της μια συρρικνωτική λογική». Ο συγγραφέας τονίζει πως η ελληνική κοινωνία «για ν’ αντιμετωπίσει το μέλλον της πρέπει να φύγει από τον κλειστό κόσμο, τη συνείδηση δηλαδή του οικισμού, του περίκλειστου, περιτοιχισμένου χώρου και ν’ ανοιχτεί στον κόσμο»