Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τις αλλαγές που έρχονται: «Η εποχή μας τρέχει με εκπληκτική ταχύτητα και εμείς αρνούμαστε να ακολουθήσουμε, μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν. Οι καιροί τρέχουν και είναι ώρα για μια αφύπνιση και μία απόφαση. Είναι η ώρα για την Πολιτεία να πάρει τις αποφάσεις της και να ηγηθεί αυτής της κοινωνικής αλλαγής παρέχοντας στα άτομα την παιδεία εκείνη που θα τα οδηγήσει στην κοινωνική ευτυχία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.. Κατά την γνώμη μου, αυτή θα είναι η επανάσταση της εποχής μας. Η αφύπνιση των συνειδήσεων μέσα από την παιδεία και όχι πια μέσα από την βία και το αίμα. Χρειάζεται επειγόντως να δημιουργήσουμε μια νέα Αναγέννηση, αλλιώς ο Μεσαίωνας που προβάλει θα μας καταπιεί.»

Η Δήμητρα Κρουστάλλη στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» (εκδ. ΠΑΤΑΚΗ), τονίζει: "Όλο το βιβλίο το διαπερνά μια βαθιά ανησυχία. Ότι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η Δημοκρατία υπό πίεση αλλά και το Σύνταγμα, καθώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αναθεώρησή του, ως τακτική αντιπερισπασμού, αναλόγως με τις επικοινωνιακές ανάγκες της, υπονομεύοντας τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. «Απαιτείται προσοχή και θεσμική καχυποψία», γράφει, απευθυνόμενος όχι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στους πολίτες θέτοντας το ερώτημα: «Υπάρχει άραγε μια αυτονόητη δημοκρατία ή χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε ότι η Δημοκρατία είναι μια ιστορική κατάκτηση;». 

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει: «Η πολιτική ζωή της χώρας, κινείται μεταξύ ψεύδους και ανοησίας, ένα δίπολο που τροφοδοτεί το ένα το άλλο. Το ψέμα ως πολιτικό όπλο χρησιμοποιείται πλέον ωμά, άνανδρα, χωρίς ντροπή για την εξυπηρέτηση των σκοπών αυτών που το χρησιμοποιούν, με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα αφού χαρίζει άκοπα πρωθυπουργίες, βουλευτικές έδρες και υπουργικούς θώκους. Το ψέμα ως πολιτικό όπλο λειτουργεί όσο υπάρχει η ανοησία που θα το δεχθεί, όσο υπάρχουν εκείνοι που θα το αγοράσουν, όσο υπάρχουν εκείνοι που αδυνατούν να κρίνουν, εκείνοι που δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν... Πλειοψηφικές μάζες το αποδέχονται ως αλήθεια και εκλέγουν κυβερνήσεις με ολέθρια αποτελέσματα.»

Ο Γιώργος Θεοδωρίδης γράφει για την πολιτική βία και τους τρόπους αντιμετώπισης της: «Η απάντηση, λοιπόν, στην κουλτούρα της πολιτικής βίας και του αντιθεσμικού μίσους πρέπει να είναι ισχυρή και μη βίαιη. Αυτή η ισορροπία διεισδυτικότητας και ήπιας ισχύος είναι το αναγκαίο μείγμα επικοινωνίας που οφείλουν να προσδιορίσουν κόμματα, φορείς, ενεργοί πολίτες που θέλουν να θεωρούν εαυτούς γνήσιους παράγοντες της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας ενός κράτους μέλους του πολιτισμένου κόσμου. Το στοίχημα δεν είναι απλώς μεγάλο και «κρίσιμο». Είναι υπαρξιακό και ταυτοποιητικό της Ελλάδας στα χρόνια μετά την πιο ισοπεδωτική κοινωνική κρίση που έχει γνωρίσει σε οποιαδήποτε περίοδο ειρήνης στη διάρκεια του βίου της ως ανεξάρτητου κράτους.»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για την κουλτούρα της βίας: «Η επόμενη μέρα της χώρας, θα πρέπει να είναι ένα καθαρό όραμα και μια απόφαση να λύσουμε τα προβλήματά μας με γνώση και ψυχραιμία, με νου και ρεαλισμό, μια απόφαση για επιστροφή στην κανονικότητα της Δημοκρατίας και του πολιτισμού. Οι επόμενες εκλογές θα είναι το ορόσημο και η βασική προϋπόθεση για αλλαγή σελίδας, θα είναι η ευκαιρία της εκδήλωσης αυτής της απόφασης της κοινωνίας, θα είναι η νέα εντολή προς την επόμενη κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Θα είναι η ευκαιρία της κοινωνίας να περιθωριοποιήσει εκείνους που έπαιξαν με την χώρα, εκείνους που την έβλαψαν, εκείνους που την δίχασαν.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τον νέο διαφωτισμό, «Η λογική πλέον δεν κατοικοεδρεύει μόνο εκεί που όλοι συμφωνήσαμε αλλά κι εκεί που δεν συμφωνήσαμε κι εκεί που καν δεν το συζητήσαμε, γιατί ακόμα δεν μας απασχόλησε. Γι’ αυτό και η επίκληση του Νέου Διαφωτισμού δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση. Η λογική όπως διατυπώθηκε στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι σωσίβιο για το μέλλον. Για να επεκτείνει τους ορίζοντες μας, ο Νέος Διαφωτισμός καλείται να αξιολογήσει και να συνδυάσει όλα τα πρόσφατα επιτεύγματα της ανθρώπινης επινοητικότητας. Και να διατυπώσει μια νέου τύπου λογική, που να συνδέει ανόμοια και πολλές φορές ανακόλουθα συμπεράσματα.»        

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην εισαγωγή ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, τονίζει: «Ποια κοινωνία τα αντιμετωπίζει όλα αυτά και ποια κοινωνία μπορεί να πάρει τις αποφάσεις, τις πολιτικές αποφάσεις τελικά οι οποίες απαιτούνται για να κάνουμε την υπέρβαση; Και βέβαια όλα αυτά ενώ κουβαλάμε τα βάρη της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας και ασφάλειας. Υπάρχουν αβεβαιότητες, ασυμμετρίες και ενώ η Ευρώπη τρέχει στο ρυθμό του δικού της προβληματισμού, εμείς έχουμε ξαναγίνει κάπως περιθωριακοί, περιφερειακοί, για να μην πω παρίες. Θεωρούμε ότι δεν έχει νόημα να μετέχουμε στην γενική ευρωπαϊκή συζήτηση, αλλά να συζητάμε με την Ευρώπη το δικό μας πρόβλημα μόνο, τον ελληνικό εξαιρετισμό.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, «Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ: ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ. Προετοιμάζοντας την περίοδο 2019 -2022», τονίζει: «Και αυτή είναι η ουσία της κρίσης, που συνάμα συνιστά και την μείζονα δημοκρατική πρόκληση της περιόδου, της «Ελλάδας μετά». Η υπέρβαση αυτού του σε τελευταία ανάλυση αντινεωτερικού πνεύματος ισοδυναμεί με το να ξαναβρούμε το νόημα της πολιτικής, με το «ξανακερδισμένο χρόνο» της, με την διεκδίκηση και κατοχύρωση της αυτονομίας της, από τον διχαστικό κορπορατισμό, με την επινόηση μιας ανοιχτής πολιτικής κοινότητας, σε φιλελεύθερα και δημοκρατικά πλαίσια. Είναι η μοναδική πρόοδος που μας επιβάλλεται.»    

Ο Νίκος Γκιώνης γράφει για τον εθνικολαϊκισμός ως κατάσταση των πραγμάτων: «Κατά συνέπεια τι είναι ως κοινωνικός και νοητικός χώρος ο εθνικολαϊκισμός; Απαντώ, ορίζοντάς τον ως κατάσταση των πραγμάτων …μια αραιή λέμφος που διατρέχει πολλούς ζωτικούς ιστούς δίχως να είναι αίμα. Εθνολαϊκιστής μπορεί νάναι κάποιος, που ο βασικός του αυτοπροσδιορισμός να χαρακτηρίζεται αλλιώς. Ο εθνολαϊκισμός ως ρέουσα κατάσταση των πραγμάτων σε συνθήκες κοινωνικής ακηδίας δηλ. αφροντισιάς περιέχει μπόλικο λαϊκισμό αλλά όχι μόνο. Ο παλιός αιρετικός διανοούμενος της πολωνικής Αλληλεγγύης Άντ.Μίεχνιτς, είχε δώσει έναν σαφή όσο και λιτό ορισμό του. Είχε πεί πως ποπουλισμός είναι η ακραία υποχώρηση του σαφούς μπροστά στην καλπάζουσα χύδην υπεραπλούστευση.»