Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση

"Καθώς ξεκινάμε έναν απαραίτητο εκσυγχρονισμό, πρέπει να ξεφύγουμε από το μοντέλο ανάπτυξης όπου ο στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι η συστηματική αύξηση των εισοδημάτων.  Πρέπει να φύγουμε από το πρότυπο του περισσότερο και να πορευτούμε με το πρότυπο της καλύτερης διανομής του υπάρχοντος πλούτου, της προστασίας του περιβάλλοντος, της ανακύκλωσης και της κυκλικής οικονομίας και της μείωσης της καταναλωτικής σπατάλης. Αντί για συστηματική αύξηση των εισοδημάτων χρειαζόμαστε βιώσιμη αύξηση των εισοδημάτων που απαιτεί πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου.  Αυτό είναι το κίνημα του beyond GDP το οποίο ασπάζομαι πλήρως που έχει σαν στόχο τη μεγιστοποίηση της ευρύτερης ευημερίας, όπως αυτή ερμηνεύεται από τις κοινωνίες, κι όχι απλά τη μεγιστοποίηση του πλούτου."

"Αποκορύφωμα όλων αυτών των ανασχετικών παραγόντων, η απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας. Η εν λόγω δικαιοδοτική κρίση τορπιλίζει την υπεροχή του ενωσιακού δικαίου έναντι του εθνικού και με επίκληση την αρχή της αναλογικότητας αποδομεί τον θεσμικό ρόλο της ΕΚΤ.  Είναι δηλαδή ό,τι καλύτερο για την πολιτική ατζέντα των εθνολαϊκιστών στην Ευρώπη στην χειρότερη στιγμή νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης."

O Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει: "Στο τέλος της διαδρομής μπορεί να συναντήσουμε μια Ευρώπη αποκεντρωμένη με ισχυρές εθνικές ταυτότητες, με τους Βάσκους να απολαμβάνουν την αυτονομία και τη γλώσσα τους, χωρίς να νιώθουν καμιά απομόνωση και το Γιβραλτάρ να στέκει περήφανο στο βράχο του, χωρίς καταναγκασμούς από αποικιοκράτες.  Και ταυτόχρονα στο τέλος της διαδρομής μπορεί να συναντήσουμε μια Ευρώπη πολύ πιο συνεκτική, απ’ ότι είναι σήμερα και ακόμα πιο αλληλέγγυα στα μέλη της. Κι αν έτσι, στο τέλος της διαδρομής, διαπιστώσουμε τη θαυμαστή συνύπαρξη των φυγόκεντρων και των κεντρομόλων δυνάμεων, ίσως καταλάβουμε ότι οι αντιφάσεις προσδίνουν ζωτικότητα στη κίνηση της Ιστορίας, παρά διχάζουν ή ακυρώνουν."

Ο Νικόλας Νταούτης στο άρθρο του "Η αρπαγή της Ευρώπης (από την κάλπη)" γράφει για τις ευρωπαϊκές εκλογές: "Η αποδόμηση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος επιχειρείται πανταχόθεν. Αν τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως φιλοευρωπαϊκά κόμματα που την Κυριακή διεκδικούν την ψήφο μας, επιθυμούν να μη συμβάλλουν σε αυτήν, οφείλουν να σταθμίσουν ρεαλιστικά το μέγεθος του διακυβεύματος και να παραγκωνίσουν τα μικροκομματικά τους συμφέροντα. Κομίζοντας το καθένα μια πρόταση πολιτισμού η οποία θα ενδιαφέρει πανευρωπαϊκά, ας την καταθέσουν ολοκληρωμένα στο εκλογικό σώμα δίχως τακτικισμούς εξουσιολαγνείας"

Η Σοφία Χαλά στην ομιλία της στην ημερίδα «Η δοκιμασία της Ευρωπαϊκής Ιδέας» που διοργάνωσαν ο Κύκλος Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση και η Ελληνική Ένωση Ευρωπαϊκού Δικαίου, τιμώντας την Ημέρα της Ευρώπης στις 9 Μαΐου, στο ξενοδοχείο Electra Palace, τόνισε: "Το πρόβλημα βρίσκεται αμιγώς στην πλευρά του ΗΒ, το οποίο λόγω του εσωτερικού πολιτικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει μετά το δημοψήφισμα του 2016 δεν έχει κατορθώσει να διαμορφώσει ακόμα πολιτική βούληση για το τι είδους σχέση θα ήθελε τελικά να έχει με την Ένωση στη μετά brexit εποχή και αυτό ακριβώς το εσωτερικό πολιτικό του πρόβλημα το εξάγει στην Ένωση και καθιστά την πορεία του brexit αβέβαιη"

Συζήτηση μεταξύ των Βασίλη Σκουρή, πρώην Πρόεδρου του ΔΕΕ και Προέδρου της ΕΕΕΔ, και Ευάγγελου Βενιζέλου στην ημερίδα «Η δοκιμασία της Ευρωπαϊκής Ιδέας» που διοργάνωσαν ο Κύκλος Ιδεών και η ΕΕΕΔ, τιμώντας την Ημέρα της Ευρώπης στις 9 Μαΐου:
Β. Σκουρής: Θέλω πρώτα να σας πω, πριν αρχίσουμε τη συζήτηση με τον κ. Βενιζέλο, ότι είμαστε φίλοι κι έτσι θα μιλούμε, νομίζω, ο ένας στον άλλο στον ενικό. Θα κάνουμε λοιπόν μια συζήτηση πάνω σε συγκεκριμένα θέματα και ερωτήματα, τα οποία έχουμε εντοπίσει από κοινού και θα επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις για να βγάλετε στο τέλος εσείς τα συμπεράσματά σας, εάν και κατά πόσο υπάρχει κρίση στην ευρωπαϊκή ιδέα.

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει τη λειτουργία του ανταγωνισμού και του επιχειρείν στην ΕΕ: «Πρέπει να γίνει μία ώριμη συζήτηση στην Ένωση, για το ποια θα είναι από δω και στο εξής η ευρωπαϊκή στρατηγική στο θέμα του επιχειρείν και να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ προάσπισης του ανταγωνισμού για όλα τα κράτη μέλη, αλλά από την άλλη να δοθούν κίνητρα και σε μεγάλες επιχειρήσεις να μπορούν να ανταγωνίζονται με ασφάλεια στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργώντας υπεραξία για τους εργαζόμενους, τους μετόχους και εν τέλει για τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μία νέα εποχή αλλαγών έχει ήδη ξεκινήσει στην ΕΕ και σίγουρα η νέα Επιτροπή θα κληθεί να δώσει μία οριστική λύση στο ζήτημα»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για τις γερμανικές επανορθώσεις και την παραγραφή ως πολιτική και κοινωνική κατάκτηση: «Ας συγκρίνουμε το διάστημα αυτό με το διάστημα του Μεσοπολέμου, με ερμηνευτική παράμετρο το ζήτημα των τότε Γερμανικών Επανορθώσεων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν απατώμαι, επικρατούσα είναι η άποψη μεταξύ των σημαντικών ιστορικών, ότι η άνοδος του Ναζισμού και πορεία του προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει σημαντικές ρίζες στο αδιέξοδο που οι εξαιρετικά βαριές επανορθώσεις μετέτρεψαν το ζήτημα για την Γερμανία, από «κρατικό και καθεστωτικό» σε «εθνικό». Δηλαδή χρωμάτισαν το χρέος ώστε να βαρύνει, πλέον, στην ίδια την μοίρα των μελλοντικών γενεών του Γερμανικού Έθνους.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τη σχέση της Κίνας με την Ευρωπαϊκή Βιομηχανία: «Η ΕΕ κυρίως με τη νέα της διακυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές, οφείλει να σχεδιάσει μία νέα στρατηγική άμυνας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων σε σχέση με το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ώστε να υπάρχουν ειδικά αναπτυξιακά ταμεία αλληλεγγύης για επιχειρήσεις που πλήττονται και εγκυμονούν σοβαρές οικονομικές συνέπειες σε σχέση με τον μακροπρόθεσμο δανεισμό τους. Οι καιροί είναι σίγουρα επικίνδυνοι, αλλά και ασύμμετροι, ενώ απαιτούνται συνετές δημοσιονομικές πολιτικές, καθώς και μακροχρόνιες συμμαχίες, ώστε το εγχείρημα της ΕΕ, να βρει ξανά τον δρόμο του απέναντι στις εξωτερικές μακροχρόνιες απειλές»