Πόση αλήθεια θα μπορούσε να αντέξει κάποιος στην προσπάθεια κατανόησης των σύγχρονων δεδομένων στην πολιτική; Πόσο απλοϊκά θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει τα προβλήματα της χώρας στο μέσο Έλληνα; Πόσο έτοιμος θα ήταν ο μέσος Έλληνας να καταλάβει την αληθινή βάση των προβλημάτων της πατρίδας;
«Είναι όλοι ίδιοι», είναι η φράση που αποτελεί την κοινότοπη μεγαλοστoμία του πολίτη που απέχει από την εκλογική διαδικασία. Και αποτελεί ταυτοχρόνως, τη μεγαλύτερη παγίδα την οποία πρέπει να αποφύγει ο στόχος της εθνικής ανασυγκρότησης.
Προσαρτόμαστε σε ψεύδη, λατρεύουμε την ωραιοπάθεια, σιχαινόμαστε την αλήθεια.
Ώρες ατέλειωτες θα μπορούσε κάποιος να διαβάζει, να ασχολείται, να αναγνωρίζει παθογένειες και ασθένειες του ελληνικού κράτους. Και θα ήταν απόλυτα χρήσιμο αυτό, θα το χαρακτήριζα τον ακρογωνιαίο λίθο για την εθνική ανασυγκρότηση.
Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Έλληνες, αρεσκόμεθα σε κριτικές διάφορες, προσαρτόμαστε σε ψεύδη, λατρεύουμε την ωραιοπάθεια, σιχαινόμαστε την αλήθεια.
Είμαστε ο περιούσιος λαός. Ο λαός που ποτέ δεν πρέπει να τον αγγίζει κανένας στην ανθρωπότητα. Είμαστε απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους. Άσχετα βέβαια που τα καλύτερα υπομνήματα στους αρχαίους ημών προγόνους, τα έχουν εκπονήσει… οι ξένοι.
Η μεγαλύτερη παγίδα λοιπόν στην οποία πέσαμε αυτά τα χρόνια αναφανδόν οι Έλληνες, είναι μία: Ο εχθρός μας, είναι οι ξένοι. Αγαπητοί μου, οι εχθροί μας είναι τρεις και είναι συγκεκριμένοι: Αυτοί που κυβέρνησαν, αυτοί που κυβερνούν και πάνω από όλα… Ο λαϊκισμός!
Όσοι κυβέρνησαν, στηρίχθηκαν στο λαϊκισμό. Όσοι δεν λαΐκισαν, μπήκαν αυτόματα στο περιθώριο. Και ναι, σαν λαός, μας αρέσει να μας λένε ωραία λόγια. Μας αρέσει να μας επαινούν. Μας αρέσει να μας λένε ότι είμαστε κυρίαρχοι. Και σαν κατακλείδα, μας αρέσει να μας… διορίζουν.
Ο εχθρός μας δεν είναι οι ξένοι. Ο εχθρός μας είναι ο λαϊκισμός.
Όλα τα κόμματα εξουσίας, λάτρεψαν το λαϊκισμό. Ήταν ο εύκολος τρόπος για να κερδίσουν την εξουσία. Η κεντροδεξιά, μεταμορφωνόταν σε αριστερά, για να καταφέρει να κερδίσει την εξουσία. Ποτέ δεν έπεισε τον κόσμο για την αλήθεια των ιδεών της. Ποτέ δεν έπεισε τον κόσμο, ότι δεν μπορεί να τα αναλαμβάνει όλα το κράτος. Ποτέ δεν έπεισε τον κόσμο ότι εκφράζει κάτι το διαφορετικό. Ποτέ δεν αγωνίστηκε με θάρρος για τις ιδέες της. Πάντα, κέρδιζε την εξουσία, υποδυόμενη κάτι άλλο από αυτό που είναι. Και το τραγικό; Έπραττε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που πίστευε.
Πέντε χρόνια μνημόνια και από ό,τι φαίνεται, η χώρα μας χρειάζεται κι άλλα. Εκτός αν αλλάξει γρήγορα τα μυαλά της. Είναι δύσκολο να αλλάξεις όλη τη νοοτροπία σου. Με λίγη βοήθεια όμως και σκληρή μάχη, ναι, θα τα καταφέρεις!
Ας δούμε λοιπόν κάποιες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν στη χώρα και που αν υλοποιηθούν, θα θέσουν γερές βάσεις για να μπορέσει η χώρα να απεγκλωβιστεί από το αδιέξοδο στο οποίο «σύρθηκε».
Η Ελλάδα χρειάζεται ραγδαίες επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Επειδή το λέει η Τρόικα; Όχι! Επειδή οι επενδύσεις θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας και εξαγωγές και η χώρα θα «πάρει τα πάνω της» οικονομικά, και οι ιδιωτικοποιήσεις θα απαλλάξουν το ελληνικό δημόσιο κι εν συνεχεία το μέσο φορολογούμενο πολίτη από τους περιττούς μισθούς. Επιπλέον, θα φιλελευθεροποιήσουν την οικονομία και θα ενεργοποιήσουν τον επιπλέον υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος θα φέρει μόνον κέρδος για τους Έλληνες.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέο νόμο για την προστασία των Πανεπιστημίων της και περιορισμό του Ασύλου. Το Άσυλο, δημιουργήθηκε για να στηρίζει την ελευθερία των απόψεων των καθηγητών στα Πανεπιστήμια, όπως και πρέπει δηλαδή, και όχι για να γίνονται τα πανεπιστήμια «Μπάτε σκύλοι αλέστε» και να μην μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος. Σε αυτό, θα βοηθήσουν σαφώς τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, επίσης τεράστια μεταρρύθμιση που θα ωφελήσει και τα δημόσια Πανεπιστήμια με κάθε έννοια.
Μπορούμε επιτέλους να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου σε αυτή τη χώρα; Ναι, μπορούμε.
Η Ελλάδα χρειάζεται Συνταγματικό Δικαστήριο. Έτσι θα επιλύονται άμεσα τα ζητήματα αντισυνταγματικότητας των νόμων και θα μπορούν γρήγορα να εφαρμόζονται επιτέλους σε αυτή τη χώρα. Η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να γίνει άλλωστε στην Ελλάδα, είναι η απόλυτη τήρηση κι εφαρμογή των νόμων από όλους.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέο νόμο για το περιβάλλον, στηριγμένο στα Ευρωπαϊκά και δυτικά πρότυπα. Έτσι, δεν θα εξαρτάται κάποια επένδυση από προσωπικές εκτιμήσεις πάσης φύσεως ειδικών, αλλά θα εξαρτάται μόνο από την πλήρη τήρηση του νόμου.
Η Ελλάδα χρειάζεται, δημόσια τάξη και ασφάλεια, ώστε όλες οι περιοχές να μπορούν με άνεση και να κατοικούνται, καθώς και οι κάτοικοι να μπορούν να επενδύσουν σε μία νέα επιχείρηση και να μην φοβούνται τα κάθε λογής «γκέτο» ανά περιοχές.
Η Ελλάδα χρειάζεται φύλαξη και έλεγχο των συνόρων της. Ακροδεξιά; Όχι. Ρεαλισμός! Δεν μπορεί η χώρα να είναι «ξέφραγο αμπέλι», στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να εισέρχεται και να δρα ανεξέλεγκτος, χωρίς στοιχεία, χωρίς τίποτα στην κατοχή του που να πιστοποιεί το ποιος είναι, πού οδεύει.
Η Ελλάδα χρειάζεται σταθερό φορολογικό σύστημα. Μόνο με ένα φορολογικό σύστημα που θα έχει βάθος χρόνου, η χώρα μπορεί να γίνει επενδυτικά φιλική στους επιχειρηματίες. Και σαφώς με φορολογικούς συντελεστές όσο το δυνατό μικρότερους, ώστε επιτέλους αυτό το υποτίθεται αναμενόμενο επενδυτικό «μπουμ» να λάβει σάρκα και οστά.
Η Ελλάδα χρειάζεται υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Ισχυρές συμμαχίες, βέτο όπου χρειάζεται, δυνατό πολιτικό λόγο. Με μεγάλη έμφαση στη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, για να μπορέσει να ανακηρύξει την ΑΟΖ της και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον ορυκτό της πλούτο.
Αυτά είναι τα πρωταρχικά βήματα εξορθολογισμού του ελληνικού κράτους. Μπορούμε να τα κοιτάξουμε κατάματα και να τα υλοποιήσουμε με θάρρος; Μπορούμε επιτέλους να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου σε αυτή τη χώρα; Μπορούμε να νικήσουμε παθογένειες και λαϊκισμό;
Σαφώς. Είμαστε Έλληνες. Μπορούμε. Αρκεί να πιστέψουμε σε εμάς και στους προγόνους μας. Και ναι. Τότε και μόνον τότε, η Ελλάδα, θα είναι ξανά, η χώρα που ονειρευόμαστε.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Van Gogh (1853-1890), The Potato Eaters