Καλησπέρα. Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Στις Τράπεζες θα πάμε λίγο αργότερα, αλλά θα πάμε εμμέσως ή τέλος πάντων ως ένα επιμέρους πρόβλημα.

Είμαι από τους ανθρώπους τους πολύ πρακτικούς, που ενδιαφέρονται κυρίως για την παρέμβαση και το τί χρειάζεται να γίνει στην πολιτική, στην οικονομία κτλ. Αυτά τα οποία μιλάνε για εθνικές ομάδες, εθνικά προγράμματα κτλ. είναι πράγματα τα οποία τα θεωρώ εξαιρετικά βαρετά.

Ένα βασικό ζήτημα σήμερα είναι ο μεταρρυθμισμός. Όλοι έχουμε γίνει μεταρρυθμιστές πια. Διεκδικώ την πατρότητα του πρώτου άρθρου μαζί με το Λιβαδά και τον Ματσαγγάνη, αρχές Ιουνίου του ’11, που έβαζε στα ΝΕΑ σε ενιαίο πλαίσιο, χρέος και μεταρρυθμίσεις δραστικές, συνολικές σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Don’t take me wrong, δεν είναι ότι είμαι αντιμεταρρυθμιστής, έχω τεράστιο πρόβλημα όμως με τη λογική η οποία λέει ότι έχουμε ξεπεράσει τα προβλήματά μας και είμαστε πια σε μια κατάσταση που μεταρρυθμίζουμε την κοινωνία και όταν μεταρρυθμίζουμε την κοινωνία τί έχουμε; Έχουμε νομιμοποιημένο το ερώτημα, «Γεροβασίλη ή Βούλτεψη;».

Κι εκεί πέρα μπορεί να επιλέξει κανένας Γεροβασίλη ή Βούλτεψη. Τώρα συζητάμε και για Καρχιμάκη ή για κάποιον άλλον. Εκεί είναι το πρόβλημα ότι συζητάμε για κάτι για το οποίο φαινομενικά συμφωνούμε όλοι ενώ είναι τόσο μακριά από το σήμερα και εξαρτάται τόσο πολύ από τις αρχικές συνθήκες με τη μαθηματική έννοια στις διαφορικές εξισώσεις, με το τί θα ξεκινήσουμε την 21^η Αυγούστου του ’18 ή όποτε είναι αυτή η ημερομηνία που θα πάμε παρακάτω, που όλη αυτή τη συζήτηση την κάνει κατά τη γνώμη μου τόσο βαρετή. Πραγματικά βαρετή όμως, γιατί μπορεί ν’ ακούσεις τα πάντα, από το μέγεθος της κάρτας υγείας μέχρι το Κτηματολόγιο, μέχρι ο,τιδήποτε - όλα είναι φοβερά προβλήματα και αν παρατηρήσατε, οι προτάσεις διεκδικούν τη συνολική λύση. Το πρωί το επεσήμανε και ο κ. Βενιζέλος σε μια αποστροφή του λόγου του.

Χάρηκα ιδιαίτερα την περασμένη εβδομάδα με τη δημοσιοποίηση της μελέτης του ΙΟΒΕ που μιλάει για τη μεταποίηση. Ο δημόσιος διάλογος έχει κυριευθεί από τις start up εταιρείες. Φανταστείτε 1.000 start ups στην Ελλάδα. Σημαίνει 100.000 προσπάθειες εκ των οποίων οι 99.000 έχουν αποτύχει. Αυτό θα πει. Και θα πει 150.000 θέσεις εργασίας. Και θα πει και 2% του ΑΕΠ. Αυτό θα πει. Είναι μια από τις 15 ή 30 δράσεις οι οποίες πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα αλλά δεν είναι αυτή που θα δώσει λύση από μόνη της. Αυτό είναι το ζήτημα. Ενώ ο ΙΟΒΕ έρχεται και λέει, μεταποίηση. Μεταποίηση, ν’ αλλάξουμε, αυτά που ξέρουμε αυτά που μπορούμε γιατί έχουμε και το τεράστιο πρόβλημα τί θα κάνεις με τις 600.000 από το 1.500.000 ανέργων οι οποίοι δεν έχουν θέση στη νέα οικονομία.

Πόσους θα μετεκπαιδεύσεις; Επομένως αυτό που χρειάζεται να κάνουμε και έχει τεράστια σημασία και δε μιλάει κανείς γι’ αυτό, και αναφέρομαι στα πολιτικά κόμματα, είναι το ενιαίο πλάνο από τώρα μέχρι εκεί που θέλει να πάει καθένας μας. Μπορούμε να τα βρούμε στις μεταρρυθμίσεις. Εδώ έχουμε όμως μια κατάσταση η οποία τρέχει και η οποία φαίνεται εδώ (διαφάνεια) και είναι το βασικό μας πρόβλημα, το πρόβλημα το οποίο λύνεται σήμερα, αυτή την περίοδο. Δε θα λυθεί την ερχόμενη Πέμπτη, αλλά θα επιχειρηθεί να λυθεί μέχρι την επόμενη άνοιξη και θα γίνει ξανά κόλαση.

Αυτή η κόλαση κάνει τεράστια διαφορά για το πού θα πάει η οικονομία, πότε θα ξεκινήσει. Είναι τα λογιστικά του μνημονίου. Κάθονται σ’ ένα τραπέζι και συζητάνε πού βρισκόμαστε. Από το μνημόνιο Τσίπρα περισσεύουν 20,5 δις - αφού έχουν αφαιρεθεί τα χρεολύσια που είναι να πληρωθούν μέχρι 20 Αυγούστου του ’18, 2 δις για έλλειμμα, για τόκους που δε θα έχουμε και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται μέχρι τότε.

Περισσεύουν καθαρά 20,5 δις. πόσες χρήσεις γι’ αυτά τα 20, 5 δις έχετε ακούσει; Μία είναι το εγγυητικό Ταμείο για τις καταθέσεις. Άλλη είναι ν’ αγοραστεί το χρέος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Άλλη είναι να το έχουμε καβάντζα για να προχωρήσουμε, που δε θα μπορούμε να βγούμε στις αγορές. Άλλη είναι, δεν ξέρω τι. Έχει διαφορά η μία λύση από την άλλη; Τεράστια.

Στο Ταμείο λοιπόν έχουμε ότι το υπόλοιπο είναι 20,5 δις και το ΤΧΣ έχει 1,5 δις απόθεμα για την ώρα. Έχει θεωρητικά 1,5 δις, γιατί μέσα σ’ αυτό είναι και τα χρήματα τα οποία θα ανακτήσει από την Eurobank στο τέλος του χρόνου θεωρώντας ότι η τράπεζα θα πάει καλά – είναι οι προνομιούχες μετοχές Αλογοσκούφη.

Έχουμε και το Ταμείο του ESM. Το Ταμείο του ESM έχει 4,6 δις μέσα, δηλαδή είναι εγκεκριμένα, απλώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή - ήταν αυτά τα οποία περίσσεψαν από την ανακεφαλαιοποίηση του ’15 και δε χρησιμοποιήθηκαν. Δεν είναι χρέος για την Ελλάδα. Έχουν επιστραφεί 2 δις από τα CοCos που είναι τα μετατρέψιμα ομόλογα της Εθνικής - έχουν αφαιρεθεί από το χρέος μας. Ο ESM έχει θεωρητικά, ή θα έχει στα επόμενα χρόνια, 5,3 δις από τις επιστροφές των ομολόγων. 11,9 δις τα συνολικά. Αυτά είναι που έχουμε για να φτιάξουμε το παζλ. Τα 20 δις του μνημονίου και τα 11 δισ του ESM. Όλοι μαζί εμείς και οι εταίροι μας.

Οι υποχρεώσεις ποιες είναι; Ας πάμε ανάποδα. Μέχρι τον Δεκέμβριο 2019, απαιτούνται 14 δις σε χρεολύσια και άλλα - αν δεν έχουμε βγει πλήρως στις αγορές, κάποιος πρέπει να τα πληρώσει.

Χρειάζεται ένα μαξιλάρι των Τραπεζών. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο λέει 10 δις. Τα αποθεματικά του ESM (διαφάνεια) και του ΤΧΣ, φτιάχνουν ένα μαξιλάρι 8,2 δις - επαρκές κατά τη γνώμη μου αλλά δεν έχει σημασία η δική μου γνώμη. Κάπως πρέπει να χρηματοδοτηθούν οι πράξεις χρέους του ESM. Μόνο αυτοί οι οποίοι κάνουν σωτήριες προτάσεις για την Ελλάδα και για το χρέος, είναι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι πια ότι κάθε ανταλλαγή χρέους από τον ESM κοστίζει. Αυτό το κόστος θα το πληρώνει η Ελλάδα. Ή θα βρεθεί με κάποιον τρόπο στο Ταμείο του ESM χρήμα, ή θα το πληρώνει η Ελλάδα. Ρητά και κατηγορηματικά στις 5 Δεκεμβρίου 2016 – συνυπέγραψε και η ελληνική κυβέρνηση. Διαβάσαμε ποιες είναι οι προτάσεις για το χρέος αυτές τις μέρες, για τις επιμηκύνσεις κτλ. Είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές οι οποίες συζητούνταν 5 Δεκεμβρίου.

Εντελώς διαφορετικές υπό ποία έννοια: Έχουμε κατ' αρχάς τις επιστροφές των ομολόγων της ΕΚΤ οι οποίες συζητούνται για να έρθουν ευθέως, κατευθείαν στα δημόσια ταμεία, δηλαδή ν’ απομειώσουν το χρέος και όχι να χρησιμοποιηθούν για πράξεις χρέους. Μέχρι τώρα προορίζονταν να, χρηματοδοτήσουν swaps, ανταλλαγές χρέους. Αυτό είναι το ένα.

Το δεύτερο είναι, ότι δε συζητείται πλέον να περάσει χρέος από τον EFSF στον ESM. Όπως και να το κάνουμε, μπορεί να έχουν το ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο, τους ίδιους μετόχους κτλ., όμως είναι δυο διαφορετικοί Οργανισμοί. Κόστος δημιουργείται, φτιάχνεται με τις μεταφορές χρέους ακόμη και μεταξύ τους.

Η πρόταση που συζητείται τώρα, ενώ το Δεκέμβρη ήταν ανάληψη από τον ESM του χρέους προς EFSF σταδιακά όμως, έπρεπε να το χρηματοδοτήσει σε διάφορα σημεία στο χρόνο, τώρα δε συζητείται καν. Συζητείται για επιμήκυνση των λήξεων του χρέους του EFSF.

Αυτές είναι αλλαγές οι οποίες έχουν να κάνουν με τα εσωτερικά. Γιατί; Γιατί κάποιος έχει αναδείξει, κατά τη γνώμη μου λάθος, ως το τεράστιο πρόβλημα την ιστορία με το χρέος και τα 5,3 δις από τα ομόλογα ΕΚΤ, τα οποία μπορεί να χρηματοδοτήσουν δεν ξέρω πόσα δις ανταλλαγών, συζητάμε απλώς να μειώσουν από μόνα τους κάπως το χρέος.

Τί άλλο βλέπουμε; Βλέπουμε και είναι γνωστό σε όλους, κάπου το διαβάσατε τέλος πάντων ότι βγήκε ο Σόιμπλε και λέει «παιδιά, αυτά που λέει ο ESM είναι 120 δις μεταφορά». Αυτό σημαίνει ότι μέχρι το 2050 που λέμε ότι δε θα πληρώνουμε κτλ. ή θα έχουμε ένα όριο στο επιτόκιο που πληρώνουμε, συσσωρεύεται χρέος. Και θα συσσωρευθεί χρέος αρκετό.

Πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν ότι όλες αυτές οι ιστορίες κι όλες αυτές οι ασκήσεις που γίνονται, κάποιοι θα πανηγυρίζουν στο Σύνταγμα ή θα κατέβουν στην Ομόνοια, σα να πήρε η Ολυμπιακάρα το πρωτάθλημα μπάσκετ, ενώ οι βελτιώσεις θα είναι οριακές ή θα έχουν φορτώσει κι άλλο χρέος. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου δευτερευούσης σημασίας προβλήματα γίνονται πρωτεύοντα και γίνονται πρωτεύοντα από εμάς για να εξυπηρετηθεί μια επικοινωνιακή πολιτική.

Ποιες είναι οι πραγματικές υποχρεώσεις όμως; Αν δείτε την κατάσταση με χρέος, συμπεριλαμβάνει 15 δις έντοκα γραμμάτια του δημοσίου. Το ’12 κατά την περίοδο του PSI, επέμεναν οι εταίροι ότι αυτά θα πρέπει να πέσουν στα 7.

Δεν έχει σημασία το πώς και γιατί, τα 15 δισ είναι το όριο που έχει βάλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μόνο το καλοκαίρι του ’12 και επετράπη να φθάσει τα 18,5 δις, με ειδική απόφαση που ήταν η «τεχνική λύση» για να μη χρεοκοπήσουμε.

Αλλά αυτά είναι χρήματα των ελληνικών Τραπεζών. Τί σημαίνει «να μην τα έδιναν»; Σημαίνει ρευστότητα; Όχι στο σύνολο του ποσού, αλλά ναι σημαίνει για τις Τράπεζες αφαίρεση ρευστότητας. Είναι 13,6 δις τα Repos. Τα Repos το Μάρτιο του ’14 ήταν μηδέν. Έγιναν 8,6 επί Σαμαροβενιζέλων γιατί δεν παίρναμε δόσεις και κάπως έπρεπε να τρέξει το κράτος.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Χαρδούβελης έπαιρνε Repos, δηλαδή χρήματα από φορείς του Δημοσίου, δανεικά και μέρος αυτών των χρημάτων πλήρωνε τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημοσίου. Κατέβαζαν τα ληξιπρόθεσμα. Δηλαδή ήταν εμφανέστατα μια λύση ανάγκης. Βρεθήκαμε τώρα στο α’ τρίμηνο του έτους, με πλήρως χρηματοδοτημένο μνημόνιο, να έχουμε ταυτόχρονη αύξηση και των ληξιπροθέσμων κατά 500 εκατομμύρια το α’ τρίμηνο και κατά 2, 3 δις των Repos. Δηλαδή γίνεται μια επίθεση στη ρευστότητα στην αγορά με κάλυμμα όλη την ιστορία για το χρέος, για τις διαπραγματεύσεις και τα σχετικά. Έχουμε και τα ληξιπρόθεσμα λοιπόν, τα οποία είναι 5,2 δις βεβαιωμένα και ένας θεός ξέρει πόσα εν αναμονή..

Είπαν την περασμένη Παρασκευή ότι είναι 1,9 δισ προς προμηθευτές και συντάξεις. Πόσες είναι οι συντάξεις; Σήμερα τα ΝΕΑ αναφέρουν 60.000 αιτήσεις μετά το νόμο Κατρούγκαλου, 315.000 συντάξεις χρονίζουν – θολή εικόνα. Ας πούμε ότι είναι 3 δις, ότι δεν είναι πάρα πολλά. Υπάρχει και η τρύπα στο λογαριασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - γράφω ΕΤΕ στη διαφάνεια, ήθελα να γράψω «Τράπεζα της Ελλάδος» - που δανείστηκε αν θυμάστε το Μάιο-Ιούνιο του 2015 ο Βαρουφάκης από το λογαριασμό. Τα χρήματα αυτά τα πήραμε πίσω, μπήκαν και ξαναβγήκαν. Δηλαδή μέσα στο πλεόνασμα του ’16 είναι και 327 εκατομμύρια, χρήματα τα οποία τα σήκωσαν απ’ αυτό το λογαριασμό. Καθαρό το πράγμα. Βλέπουμε λοιπόν τις ανάγκες να περιγράφουν το τρέχον μνημόνιο, μια κατάσταση δηλαδή για να βρεθούμε σε μια κανονικότητα, να μπορούμε να πάμε μπροστά, ως υποχρηματοδοτημένο.

Οι υποχρεώσεις είναι υψηλότερες, πολύ υψηλότερες από τα διαθέσιμα. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα τί κάνουμε. Εάν παμε προς μείωση, προς άμεση εξόφληση των ληξιπροθέσμων, μείωση των Repos, αυτό που γίνεται είναι παροχή ρευστότητας στην οικονομία. Δείτε τα, είναι 20 δις περίπου. 20 δις ρευστότητας δεν πρόκειται να δει ποτέ μέσα σ’ ένα χρόνο η Ελλάδα. Αυτή η ρευστότητα είναι χρήματα τα οποία κυκλοφορούν ταχέως. Πήγα και ρώτησα επί τούτοις στο επιτελείο των Σαμαροβενιζέλων που έτρεχε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και μου είπαν ότι ο πολλαπλασιαστής στα ληξιπρόθεσμα είναι ένα απίστευτο νούμερο, 2,9. Ας μην είναι 2,9, ας είναι 1,8, ας είναι 1,5. Αυτό σημαίνει ότι πάρα πολλά από αυτά τα οποία λέμε εδώ πέρα για τις επενδύσεις, για τις ανάγκες, για το τί έχουμε να κάνουμε, καλύπτονται.

Κάτι τέτοιο, ένα σοκ ρευστότητας, δίνει προοπτική. Επομένως υπάρχει ζήτημα σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση, αντί να κάθεσαι και να συζητάς ας πούμε, γιατί ακούγεται αυτό, με συγχωρείτε, να το πούμε, και από το χώρο το δικό σας, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη: Ν’ αγοραστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πάτε ν’ αγοράσετε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δώστε 14 δις ν’ αγοράσετε τα δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μην πληρώσετε όμως τις συντάξεις, μην πληρώσετε τους άλλους.

Θα πληρωθούν μετά από δυο χρόνια, από πρόσθετο πλεόνασμα το οποίο θ’ αναγκαστούν οι Έλληνες να πληρώσουν. Γιατί δε μπορείς να μην πληρώσεις τις συντάξεις, δε μπορείς να μην πληρώσεις τα ληξιπρόθεσμα. Θέλω να πω ότι υπάρχει εδώ πέρα χώρος για να κάνει πολιτική αυτός που θέλει να κάνει πολιτική, να μην κάθεται να παίζει τις κουμπάρες για να κάθεται και να λέει για το 1 δις των τόκων που θα γλίτωνε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν το γλιτώσει, γιατί υπάρχει περίπτωση να μην το γλιτώσεις και να κρατήσει αυτά τα λεφτά, το 1 δις ο Ρέγκλινγκ για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει άλλες πράξεις. Για το 1 δις αυτό να στερήσεις 14 δις από την οικονομία.

Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου από την ανάλυση της οικονομικής συγκυρίας, βγαίνει πολιτική τώρα, που λέει ότι χρειάζεται παρέμβαση σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. όχι στη μελλοντική, όχι στο μεταρρυθμισμένο κράτος, όχι στη Γεροβασίλη και στη Βούλτεψη. Χρειάζεται παρέμβαση τώρα.

Όσον αφορά στο χρέος είναι δυο πράγματα τα οποία έχουν σημασία: Η κεφαλαιοποίηση των 15 δις συσσωρευμένων τόκων, οι οποίοι είναι να πληρώνονται το ’22 με ’26 και μια νέα περίοδος χάριτος. Και τελειώσαμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι κομμάτια των simulations, θα 1% 1,2% 0,8%, 2,2% η ανάπτυξη.

Σαν τρελή η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, πρέπει να φροντίσει τις Τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια και τις καταθέσεις. Πώς; Με οποιονδήποτε τρόπο. Με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να είναι πρόσφορος, να προχωρήσουν τα κόκκινα δάνεια, τα είπαμε πριν. είναι τεράστια η σημασία. να καθαρίσει τα ληξιπρόθεσμα και τα Repos, τα έντοκα, και μετά είναι οι πράξεις χρέους. Αυτά είναι οι προτεραιότητες.

Και ποιο είναι το καλό σενάριο σ’ αυτή την ιστορία: Μπορεί να μη χρειαστούμε 4^η ανακεφαλαιοποίηση. Αν δε χρειαστούμε 4^η ανακεφαλαιοποίηση, απελευθερώνονται και μερικά χρήματα από την προηγούμενη διαφάνεια, μηδενίζονται τα ληξιπρόθεσμα και τα Repos, που σημαίνει σοκ ρευστότητας για την οικονομία, πάρα το ότι είμαστε σε άθλια κατάσταση όσον αφορά τα spreads, μπορούμε να βγούμε στις αγορές για ένα ποσό, για ένα κάποιο ποσό μικρό, δηλαδή της τάξεως των 5-6 δις και κυρίως μπορούμε να βγούμε λόγω συγκυρίας, γιατί αυτά τα οποία πληρώνουμε το ’19 έχουν επιτόκιο τα 6 δις, 6% και 6,5% και 4 δις έχουν 4,75%.

Δηλαδή μπορούμε να δανειστούμε διετή με 5,5% με την προοπτική ότι κάτι θα κάνουμε για να προχωρήσουμε. Και χρειαζόμαστε και μια μικρή βοήθεια. Αυτά κατά τη γνώμη μου συνιστούν ως πακέτο μια παρέμβαση την οποία ο Μακρόν που έλεγαν και στο προηγούμενο πάνελ, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να πει για να μπορέσει ν’ απευθυνθεί και στους πολίτες και με ένα σενάριο το οποίο δεν είναι ούτε αναδιαπραγματεύσεις ούτε ν’ αλλάξει όλη η Ευρώπη ούτε να βάλετε βαθιά το χέρι στην τσέπη ούτε τίποτα.

Είναι ένα σενάριο το οποίο είναι μέσα στη λογική που θα μπορούσε να είναι εάν δεν είναι ήδη και απλώς έχουμε φροντίσει εμείς να μην είναι της τρόικας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ας μην πω τ’ άλλα, απλώς θα ήθελα να σας δείξω στα πολύ γρήγορα, μια διαφάνεια για το χρέος γιατί λέμε διάφορα πράγματα για αυτό. Η πράσινη γραμμή είναι αυτό που διαβάζουμε ως «ονομαστικό χρέος». Έπεσε με την επιστροφή των 11 δις από το Βαρουφάκη την άνοιξη του ’15. Ανεβαίνει. Όμως το πέναλτι που έχουμε πληρώσει εδώ πέρα, είναι ότι δεν έχουμε ανακτήσιμα πια.

Επί Σαμαρά – Βενιζέλου, η διαφορά ανάμεσα στην πράσινη και στη μπλε γραμμή ήταν τα χρήματα στις Τράπεζες τα οποία ήταν σε κάποιο βαθμό ανακτήσιμα και τα 11 δις. Έχουμε βρεθεί στο ίδιο και ψηλότερο χρέος, με μη ανακτήσιμα κι επομένως το μακροπρόθεσμο χρέος, που είναι η μπλε γραμμή, είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση.

Επομένως μην κοιτάμε μόνο τα ονομαστικά ούτε τις υψηλές διαπραγματεύσεις. Τη λεπτομέρεια, δηλαδή να ξέρουμε τί θέλουμε να κάνουμε και πώς μπορούμε να το κάνουμε. Ευχαριστώ πολύ.

* Το κείμενο αποτελεί την ομιλία του Γιώργου Προκοπάκη στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, στον Κύκλο 2: Τα εκ των ων ουκ άνευ – Δημοσιονομικές και Χρηματοπιστωτικές Προϋποθέσεις

* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι:  William Harnett (1848 –1892), The Bankers Table

Η Ελλάδα Μετά | Κύκλος 2: Τα εκ των ων ουκ άνευ – Δημοσιονομικές και Χρηματοπιστωτικές Προϋποθέσεις from Evangelos Venizelos on Vimeo.