Ο Γιάννης Αναστασίου θέτει το θέμα του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» με αφορμή τους κυβερνητικούς χειρισμούς και το νόμο Παππά για το νέο τηλεοπτικό τοπίο. «Η αριστερά κυβερνά με ανεπάρκεια, δημαγωγία και κωλοτούμπες. Χρησιμοποιεί την αυταπάτη της όχι αυτοκριτικά, αλλά ως άλλοθι μετάλλαξης που με αλαζονικό τρόπο δείχνει να ξέρει καλά να παίζει το παιχνίδι της διαχείρισης της εξουσίας. Δεν μπορεί λοιπόν να κουνά το δάκτυλο μιλώντας για ηθικό πλεονέκτημα» τονίζει ο συγγραφέας σημειώνοντας πως «η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος των πολιτικών στελεχών έχει άμεση σχέση με την στάση και διαχείριση από μέρους τους της εξουσίας που διαθέτουν»

O Νίκος Κασκαβέλης περιγράφει την «Ελλάδα που ονειρευόμαστε» και εξηγεί πως «είναι ήδη μπροστά μας». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο ρόλος της πολιτικής είναι ακριβώς ο οραματισμός του στόχου: η σχεδίαση με τρόπο εύληπτο, ρεαλιστικό αλλά και ελκυστικό προς την κοινωνία, μιας εικόνας για το μέλλον» και δίνει ως θετικό παράδειγμα για τον τόπο μας, την Ελλάδα των θερινών μηνών όπου «ολόκληρες περιοχές της χώρας, που για 8 μήνες το χρόνο ερημώνουν, γεμίζουν ζωή, γίνονται κανονικές κοινότητες, με δραστηριότητες, υπηρεσίες, κοινωνική και εμπορική ζωή». Ο τουρισμός είναι η βασική πηγή, αλλά αλλαγή παραδείγματος, τρόπου σκέψης, επισημαίνει ο συγγραφέας.

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζοντας τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εκτιμά πως «στην Ισπανία πέθανε μια ολόκληρη στρατηγική τυχοδιωκτισμού και σύγκρουσης με τα αδυσώπητα διλήμματα που θέτει η ξεροκέφαλη πραγματικότητα» και τονίζει πως «σήμερα δεν είναι εποχή για ιδεολογική περιχαράκωση» καθώς ο υπ’αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός είναι «ο λαϊκίστικος φαιοκόκκινος αντισυστημισμός που έθεσε εν αμφιβόλω τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να περιγράψει και να προωθήσει κυβερνητικά ένα συνεκτικό σχέδιο μιας όσο το δυνατόν κοινωνικά δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης» τονίζει ο συγγραφέας.