O Νίκος Κασκαβέλης περιγράφει την «Ελλάδα που ονειρευόμαστε» και εξηγεί πως «είναι ήδη μπροστά μας». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο ρόλος της πολιτικής είναι ακριβώς ο οραματισμός του στόχου: η σχεδίαση με τρόπο εύληπτο, ρεαλιστικό αλλά και ελκυστικό προς την κοινωνία, μιας εικόνας για το μέλλον» και δίνει ως θετικό παράδειγμα για τον τόπο μας, την Ελλάδα των θερινών μηνών όπου «ολόκληρες περιοχές της χώρας, που για 8 μήνες το χρόνο ερημώνουν, γεμίζουν ζωή, γίνονται κανονικές κοινότητες, με δραστηριότητες, υπηρεσίες, κοινωνική και εμπορική ζωή». Ο τουρισμός είναι η βασική πηγή, αλλά αλλαγή παραδείγματος, τρόπου σκέψης, επισημαίνει ο συγγραφέας.

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζοντας τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εκτιμά πως «στην Ισπανία πέθανε μια ολόκληρη στρατηγική τυχοδιωκτισμού και σύγκρουσης με τα αδυσώπητα διλήμματα που θέτει η ξεροκέφαλη πραγματικότητα» και τονίζει πως «σήμερα δεν είναι εποχή για ιδεολογική περιχαράκωση» καθώς ο υπ’αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός είναι «ο λαϊκίστικος φαιοκόκκινος αντισυστημισμός που έθεσε εν αμφιβόλω τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να περιγράψει και να προωθήσει κυβερνητικά ένα συνεκτικό σχέδιο μιας όσο το δυνατόν κοινωνικά δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι προϋποθέσεις της εθνικής στρατηγικής» ανέπτυξε τους κινδύνους της απλής αναλογικής και του προτεινόμενου από την κυβέρνηση τρόπου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τα προβλήματα της Δικαιοσύνης κυρίως αυτό που παρατηρούμε τελευταία πάρα πολύ έντονα, δηλαδή την όσμωσή της με την πολιτική εξουσία. Όπως τονίζει: «δείχνει να επιβεβαιώνεται ο Γεώργιος Σεφέρης που έλεγε ότι δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα συστήματα, μου φταίει η ικανότητα του Έλληνα να ξεφτιλίζει κάθε θεσμό και κάθε σύστημα».