Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης στο δεύτερο μέρος του άρθρου – παρέμβαση «Αυτονόητοι απλοί κανόνες για την διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας» τονίζοντας ότι «η σωστή οργάνωση και συγκρότηση του πανεπιστημίου δεν αρκεί για να λειτουργήσει αποτελεσματικά» και εξηγώντας πως πρέπει «να ορίσουμε με πραγματολογική ακρίβεια τον σκοπό, ή το τελικό προϊόν ή αποτέλεσμα που επιδιώκει» παρουσιάζει αναλυτικά τις προτάσεις του για τη διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να μετατρέψει το όραμα του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης του σε πράξη, αρκεί να δεσμευθεί μέσω του Ακαδημαϊκού Οργανισμού του να ακολουθήσει πρακτικά την κατεύθυνση αυτή».

Η Ρούλα Γεωργακοπούλου μιλά για την Ευρώπη που δεν υπάρχει πια και θέτει τα δικά της ερωτήματα: «Πιο συγκινητική ήταν για μένα η ταμπελίτσα που είχα δει προ δεκαετίας κάτω από μια ελιά, εδώ παραπάνω, σε μια ταβέρνα με νοστιμότατα κοψίδια και θέα ανεμπόδιστη. ‘‘Το έργο αυτό υλοποιήθηκε με κονδύλια της ΕΕ’’. Το έργο! Μου’ρθε τότε να ρίξω στα κλαριά της μια τριχιά και να απαγχονιστώ παραδειγματικά αλλά η κρίση δεν είχε φτάσει ακόμα και η θυσία μου θα απέβαινε επί ματαίω. Γι αυτήν την ελιά και γι’ αυτήν την ταβέρνα θα ήθελα απόψε να ρωτήσω τους αγαπημένους επισκέπτες μας»  

Ο Νίκος Τσολακίδης θέτει το θέμα της φενάκης των αυτοδυναμιών, σημειώνοντας πως «έχει περάσει η εποχή των αυτοδυναμιών και βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο λαός απαιτεί πραγματικές συνεργασίες των πολιτικών δυνάμεων». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανάκαμψη της ημιθανούς ελληνικής οικονομίας, απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις μακριά από φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και μπαλκόνια ξύλινου λόγου» και υπογραμμίζει πως «έχουμε ως έθνος πληρώσει ακριβά τις αυταπάτες των μαθητευόμενων αριστερών αλχημιστών, για τούτο και είναι αβάσταχτο το άχθος, να σηκώσουμε και πάλι στους ώμους μας τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και τη ματαιότητα άλλων, επίδοξων σωτήρων»