Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει τη λειτουργία του ανταγωνισμού και του επιχειρείν στην ΕΕ: «Πρέπει να γίνει μία ώριμη συζήτηση στην Ένωση, για το ποια θα είναι από δω και στο εξής η ευρωπαϊκή στρατηγική στο θέμα του επιχειρείν και να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ προάσπισης του ανταγωνισμού για όλα τα κράτη μέλη, αλλά από την άλλη να δοθούν κίνητρα και σε μεγάλες επιχειρήσεις να μπορούν να ανταγωνίζονται με ασφάλεια στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργώντας υπεραξία για τους εργαζόμενους, τους μετόχους και εν τέλει για τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μία νέα εποχή αλλαγών έχει ήδη ξεκινήσει στην ΕΕ και σίγουρα η νέα Επιτροπή θα κληθεί να δώσει μία οριστική λύση στο ζήτημα»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τη σχέση της Κίνας με την Ευρωπαϊκή Βιομηχανία: «Η ΕΕ κυρίως με τη νέα της διακυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές, οφείλει να σχεδιάσει μία νέα στρατηγική άμυνας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων σε σχέση με το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ώστε να υπάρχουν ειδικά αναπτυξιακά ταμεία αλληλεγγύης για επιχειρήσεις που πλήττονται και εγκυμονούν σοβαρές οικονομικές συνέπειες σε σχέση με τον μακροπρόθεσμο δανεισμό τους. Οι καιροί είναι σίγουρα επικίνδυνοι, αλλά και ασύμμετροι, ενώ απαιτούνται συνετές δημοσιονομικές πολιτικές, καθώς και μακροχρόνιες συμμαχίες, ώστε το εγχείρημα της ΕΕ, να βρει ξανά τον δρόμο του απέναντι στις εξωτερικές μακροχρόνιες απειλές»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τις σχέσεις ΗΠΑ – Κίνα: «Μόνο ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις δύο χώρες μπορεί να τις ευνοήσει αλλά και να φέρει σε μία ευσταθή ισορροπία την παγκόσμια οικονομία, αποφεύγοντας απρόβλεπτες συνέπειες από εναλλακτικές ροές εμπορίου και χρηματαγορών, που δεν είναι βέβαιο πώς θα συμβάλλουν στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ήδη γίνονται αρκετές κινήσεις σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο, ώστε ο Πρόεδρος Τραμπ να συναντήσει τον Κινέζο ομόλογό του Σι Τζιπίνγκ στην συνάντηση των G20 στην Αργεντινή και αρκετοί αναλυτές πιστεύουν ήδη, σε μία προκαταρκτική συμφωνία η οποία σε μεταγενέστερο στάδιο θα οριστικοποιηθεί.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για Μακεδονικό και τις εξελίξεις στην συμφωνία των Πρεσπών και σημειώνει: «Η χώρα μας, με ευθύνη πρωτίστως της παρούσας κυβέρνησης, δεν έβαλλε σε προτεραιότητα τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά της συμφέροντα, έτσι ώστε να κερδίσει η ίδια πάνω από όλα τόσο στο ενεργειακό, στο στρατιωτικό και στο οικονομικό πεδίο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, αλλά σύρθηκε σε μία τετελεσμένη διαπραγμάτευση, όπου έδωσε κεκτημένα αιώνων, μέσα σε λίγες εβδομάδες, αναγάγοντας μία χώρα με αίολη ταυτότητα, σε ρυθμιστή των εξελίξεων με γλώσσα και ταυτότητα και μάλιστα με συγκεκριμένες αλυτρωτικές αναφορές.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για την απειλή του παγκόσμιου οικονομικού κραχ από τη Μεσόγειο: «Είναι δύσκολο να αποτιμήσει κανείς ποια θα είναι τα επόμενα βήματα των εν λόγω χωρών αναλόγως των διεθνών συνθηκών, αλλά το βέβαιο είναι ότι αν δεν γίνουν τόσο παγκόσμια, όσο και στην περιοχή της Μεσογείου αμοιβαίοι συμβιβασμοί, για να βρεθεί μία φόρμουλα εμπορίου και χρηματοδότησης των ελλειμμάτων, είτε από την δημοσιονομική είτε από τη νομισματική πολιτική, μπορεί να μιλάμε για μία κρίση χειρότερη του 2008 που καμία κοινωνία δεν θα ήθελε να ξαναζήσει.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τους κινδύνους της τουρκικής οικονομίας: «Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έχει διευρυνθεί άνω του 5% επί του ΑΕΠ, ενώ ο πληθωρισμός κυρίως από το 2016 και μετά έχει σαφείς αυξητικές τάσεις στα επίπεδα του 10% το οποίο είναι πολύ μακριά από τον στόχο της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας. Με αυξημένο πληθωρισμό, που ισοδυναμεί με μειωμένα διαθέσιμα εισοδήματα, έλλειψη ανταγωνιστικότητας αλλά και σημαντική πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό, η Τουρκία πρέπει να ξανασκεφθεί σοβαρά πόσο μπορεί να συντηρεί πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα με τους γείτονές της αλλά και να αναλώνεται σε μία κούρσα εξοπλισμών η οποία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ανισορροπίες μέσω μίας δημοσιονομικής εκτροπής.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τις θετικές ενδείξεις από την αγορά ομολόγων και την αποτίμηση των ελληνικών χρεογράφων στις διεθνείς αγορές, και τονίζει: «Σε κάθε περίπτωση, μπορεί τα δεδομένα και η παρούσα συγκυρία να είναι θετική, αυτό όμως δεν αναιρεί την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα στο μικρό επίπεδο της οικονομίας, που είναι η βιωσιμότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που αποτελούν τον κορμό της οικονομίας με στόχο την ανάπτυξη. Αν δεν βελτιωθούν ταυτόχρονα οι παραγωγικές συνθήκες και δεν δημιουργηθούν άμεσα νέες θέσεις εργασίας τότε η καλή προοπτική των ελληνικών ομολόγων σύντομα θα ανατραπεί με άγνωστες συνέπειες.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τα κόκκινα δάνεια: «Μία από τις πιο δύσκολες και σημαντικές παραμέτρους του 3ου Μνημονίου που σχετίζεται με το τραπεζικό σύστημα, είναι η αντιμετώπιση των λεγόμενων μη εξυπηρετούμενων ή κόκκινων δανείων. Πρόκειται ίσως για την μεγαλύτερη πρόκληση της ελληνικής οικονομίας καθώς αν δεν μειωθούν αισθητά τα δάνεια σε καθυστέρηση, εντός των επόμενων ετών, τότε ενδέχεται παρά την δημοσιονομική προσαρμογή η οικονομία να περάσει σε παγίδα ρευστότητας, όπου ένα μεγάλο μέρος της τρέχουσας ρευστότητας θα κατευθύνεται για απομείωση παρελθοντικών χρεών, εγκλωβίζοντας την παραγωγική δυναμικότητα της οικονομίας και υποθηκεύοντας τις επόμενες γενιές.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τη συν-καινοτομία και κοινωνική ευαισθησία: « Όλοι μιλούν για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο το οποίο μπορεί να μεταβάλλει την στρατηγική θέση της χώρας, να την καταστήσει κόμβο όσον αφορά την καινοτομία σε θέματα τόσο τεχνολογικά όσο και ενεργειακά με απώτερο στόχο να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο τις επόμενες δεκαετίες στην ΝΑ Μεσόγειο στην λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή. Για να αλλάξει όμως η χώρα μας αφενός χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, με έμφαση στην εξωστρέφεια, και αφετέρου απαιτείται ναναπτύξει δύο πολύ βασικές έννοιες συνολικά στο επιχειρείν, στη δημόσια διοίκηση και στις σχέσεις κράτους-πολίτη-επιχείρησης.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για μεγάλο στοίχημα των τραπεζών με τις εταιρίες Fintech που ασχολούνται με ένα ευρύ πλέγμα υπηρεσιών του χρηματοπιστωτικού τομέα: «Η νέα ψηφιακή οικονομία είναι εδώ και έχει κάνει ήδη την εμφάνισή της τόσο στην παγκόσμια όσο και στην ελληνική οικονομία. Πέραν όμως από τις προσπάθειες προσαρμογής του τραπεζικού συστήματος, οφείλει και η εκάστοτε κυβέρνηση να δώσει μέσω ενός σταθερού φορολογικού και αναπτυξιακού πλαισίου, κίνητρα νέων επενδύσεων σε μεγάλες εταιρίες καινοτομίας, οι οποίες σε συνεργασία με τις τράπεζες μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανταγωνισμού προς όφελος των τελικών καταναλωτών και της οικονομίας.»