Ο Άγγελος Τερζούδης στο άρθρο του για το Brexit «Αυταπάτης συνέχεια στο Ηνωμένο Βασίλειο», γράφει: «Μέσα σε μία σχετική άνεση χρόνου είναι απαραίτητο να οργανώσει το Κοινοβούλιό τους τον εθνικό διάλογο που χρειάζεται, με αποκλειστικό στόχο την υπέρβαση του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσω ενός προσεκτικά προετοιμασμένου δεύτερου δημοψηφίσματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, σε τόσο σοβαρά θέματα, έστω και με καθυστέρηση, η πορεία των πραγμάτων επαναφέρει νομοτελειακά τους εμπλεκόμενους πολιτικούς και τους «ηγέτες» τους στα πραγματικά τους μεγέθη…»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για τις θεωρίες συνωμοσίας ως απειλή για τη δημοκρατία: «Η δημοκρατία απειλείται, προειδοποιούν όλο και περισσότεροι αναλυτές, διανοούμενοι και πολιτικοί. Εθνικολαϊκιστές και αδίστακτοι δημαγωγοί κατάφεραν να προωθήσουν τις θέσεις τους μέσα από διάφορα επιχειρήματα, βασισμένα σε θεωρίες συνωμοσίας από τη μια μεριά και πλειοδοσία σε ανεύθυνες υποσχέσεις για εντελώς ανέφικτα πράγματα από την άλλη, εκμεταλλευόμενοι ταυτόχρονα στο έπακρον και την αγανάκτηση των πολιτών από τα γνωστά αυξανόμενα προβλήματα στα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, λόγω κυρίως της παγκοσμιοποίησης.»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και τη μεταστροφή Τράμπ, εκτιμώντας «οι «αντισυστημικές» προεκλογικές θέσεις του κ. Τραμπ αποσκοπούσαν φυσικά μόνο στο να αποσπάσουν την ψήφο των ανυποψίαστων και των δυσαρεστημένων πολιτών, πράγμα που το βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει όλο και περισσότερο σήμερα σε εκλογικές αναμετρήσεις» σημειώνοντας ότι «δημαγωγοί και εθνικολαϊκιστές, ως αδίστακτοι και ανεύθυνοι, δεν υπολογίζουν τίποτε και δεν ορρωδούν προ ουδενός». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η πρωτοφανής εξαπάτηση των ψηφοφόρων με τερατώδη ψεύδη, με ανεδαφικές υποσχέσεις και με ατελείωτες αντιφάσεις δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα, δύσκολα διαχειρίσιμο από οποιονδήποτε».

O Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις αυταπάτες της Μεγάλης Βρετανίας μετά το Brexit, με βασικότερη όλων την «Παγκόσμια Βρετανία». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Παγκόσμια Βρετανία είναι μια απατηλή προσπάθεια branding που σχεδιάστηκε για να καλύψει ένα ακριβό λάθος, στο οποίο αντιτίθενται τουλάχιστον το 48% των ψηφοφόρων που ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και δεν εξαπατήθηκαν από την ακατάσχετη δημαγωγία υπέρ Brexit» και τονίζει πως «αντί για την Παγκόσμια Βρετανία και την αναβίωση της αυτοκρατορίας που πλασάρει η κ. Μέι, υπάρχει το ενδεχόμενο για το Ηνωμένο Βασίλειο η όλη ιστορία του Brexit να το καταντήσει όχι και τόσο Ηνωμένο»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ εκτιμά πως «ο Τράμπ εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι συμπολίτες του Αμερικανοί ήταν απελπισμένοι και παραμελημένοι επί χρόνια και από τα δύο κόμματα και ότι ο θυμός και η ανάγκη να πάρουν εκδίκηση από το σύστημα μεγάλωνε διαρκώς» αλλά  τονίζει πως «αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι ο νεοφασισμός αποτελεί την απάντηση στα προβλήματα της ανασφάλειας και της ανισότητας που εντείνονται ανησυχητικά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «ένα ριζοσπαστικό κίνημα δημοκρατικού σοσιαλισμού αποτελεί τη γνήσια απάντηση στο μίσος και το φόβο που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ στο σημερινό ταραγμένο κόσμο»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις ιστορικές σχέσεις των Ελλήνων με τη Ρωσία, οι οποίες είναι σε ένα επίπεδο «διαψευσθείσας δοξασίας». Ο συγγραφέας εξηγεί πως «ο Μόσκοβος, που για αιώνες στοιχειώνει τη φαντασία πολλών και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έμεινε, όπως ήταν φυσικό, μόνο στο πεδίο της φαντασίωσης» και σημειώνει η φαντασίωση αυτή υπάρχει γιατί «δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς μόνοι μας τη δουλειά, άρα κάποιος άλλος θα πρέπει να βρεθεί να την κάνει, εν προκειμένω η Ρωσία». «Οι ψευδαισθήσεις όμως και οι αυταπάτες είναι καιρός να δώσουν τη θέση τους στην κοινή λογική» τονίζει.

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει την κατάσταση στην Τουρκία και εκτιμά πως η Ελλάδα «αναδεικνύεται γεωπολιτικά σε τελευταίο χώρο σταθερότητας για ολόκληρη την περιοχή». Ο συγγραφέας όμως σημειώνει πως «είναι ατυχία για τον τόπο, σε μια τόσο καθοριστική περίοδο, να απουσιάζουν από τη σημερινή διακυβέρνηση και η γνώση και η κατεύθυνση» και τονίζει πως «επιβάλλεται η κυβέρνηση να εγκαταλείψει επιτέλους τη γνωστή πλήρως ανεύθυνη τακτική της να χειρίζεται και τα εθνικά θέματα στοχεύοντας πρωτίστως στο ποταπό κομματικό συμφέρον» και πως «είναι καιρός να θέσει τον πήχη ψηλότερα, εκεί όπου συναντώνται η εθνική ευθύνη με τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας»

Ο Άγγελος Τερζούδης εκτιμά ότι ενώ οι Ευρωπαίοι έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, «το τελευταίο διάστημα δείχνουν να υποβαθμίζουν την κοινή τους πολιτισμική ταυτότητα, με μια τέτοια ένταση, που έχει να φανεί από την εποχή του Β΄ ΠΠ». Ο συγγραφέας εντοπίζει δύο λόγους που η Ευρώπη «διολισθαίνει σε μια οπισθοδρομική πορεία με αναχρονιστικά χαρακτηριστικά»: 1. η μεταφορά της τρομοκρατίας μέσα στα όρια πλέον της ίδιας της Ευρώπης, 2. η απήχηση που βρίσκει ο άκρατος λαϊκισμός, ασκώντας πολιτικό εμπόριο με την απογοήτευση των πολιτών. «Το φαινόμενο της αδιάντροπης εξαπάτησης των πολιτών έχει πάρει ως γνωστόν ανησυχητικές διαστάσεις» τονίζει.

Ο Άγγελος Τερζούδης εξηγεί γιατί «μπορεί να υπάρχει και αισιόδοξη προσέγγιση της πορείας της ΕΕ» εκκινώντας από τα διδάγματα της ιστορίας της ΕΕ «όλων σχεδόν των οποίων κοινός παρονομαστής είναι η διάψευση των κατά καιρούς σεναρίων για τη διάλυσή της». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η ΕΕ πετυχαίνει μέχρι τώρα να ξεπερνάει τις εκάστοτε αντίξοες καταστάσεις, επειδή οι πολιτικές της βασίζονται στην παραδοχή πως η διαφορετικότητα σε μια ένωση εθνών δεν αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο στο να μπορούν αυτά να βρίσκουν ρεαλιστικούς τρόπους να εργάζονται μαζί» και συμπληρώνει πως «είναι μια δύσκολη διαδικασία, αλλά τελικά λειτουργεί».