Ο Γιάννης Λίτινας εξηγεί γιατί ήρθε η ώρα για τη δημιουργία «ενός μετώπου λογικής, ρεαλισμού και συγκεκριμένων στόχων, που θα απευθυνθεί στους πολίτες που αναμένουν να ακούσουν την αλήθεια και συγκεκριμένες λύσεις» και σημειώνει πως «πριν τη "Μεγάλη Αυταπάτη", το πολιτικό σύστημα είχε καταφέρει να βρει μια βασική, μεγάλη συμφωνία» αλλά « η πλειονότητα των πολιτών δεν ήταν διατεθειμένη να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες». Ο συγγραφέας τονίζει πως είναι πια «κοντά ο καιρός που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα ψάχνει τις αλήθειες». «Η χώρα είναι σε τέτοιο σημείο που δεν χωράνε ουτοπίες και αυταπάτες» σημειώνει.

Ο Ρεντούμης Μελέτης εξετάζει την νέα απειλή οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη επισημαίνοντας τους δύο αστάθμητους παράγοντες: το Brexit, όπου «κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την τελική προσέγγιση της ισοτιμίας, καθώς η νέα σχέση ΕΕ-Βρετανίας και η πιθανή πρόσβασή της στην ενιαία αγορά, παραμένουν ένας σύνθετος γρίφος προς επίλυση» και το προσφυγικό που «που παρά την σχετική ικανοποιητική διαχείριση με τα hot spots κυρίως στην Ελλάδα και την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η απειλή του τουρκικού πραξικοπήματος, έχει αυξήσει δραματικά τις ροές προς την Ευρώπη, ενώ η συμφωνία απειλείται με κατάρρευση, όταν τα βαλκανικά σύνορα παραμένουν κλειστά»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει το αν μπόρεσαν οι «αντικοινοβουλευτικοί ακροδεξιοί που ξεπλύθηκαν στον κοινοβουλευτισμό να ενσωματώσουν μέρος του αστικού δημοκρατικού ιδεολογήματος ή απλώς, κυνικά, υπήρξαν φιλοξενούμενοι του ελληνικού πολιτικού συντηρητισμού» για να καταλήξει στο ότι «η πολιτική του κιτς όπως εκφράζεται από τον ΥΠΕΘΑ ή οι κατά καιρούς δηλώσεις για κρεμάλες και τα παρόμοια, στελεχών της παρούσης κυβερνήσεως διακονούν έναν μη οριοθετημένο λαϊκισμό ως την δολιότερη μεθοδολογία κατίσχυσης ενός ακραίου και επικίνδυνου συντηρητικού λόγου». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η αστάθεια της πολιτικής μπορεί να γίνει πυριτιδαποθήκη για την Δημοκρατία, με τους αρουραίους των εκτροπών να παραμονεύουν»