Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο άρθρο – παρέμβαση για το ασφαλιστικό και με αφορμή ένα χρόνο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτιμά, πρώτον, το κυβερνητικό έργο. «Ένα χρόνο μετά τις εκλογές Ιανουαρίου 2015 η χώρα προσδοκά να επανέλθει το Δεκέμβριο του 2018 στη θέση που ήταν το Δεκέμβριο του 2014» τονίζει και σημειώνει πως «η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου βρέθηκε να χειρίζεται το ασφαλιστικό που η ίδια επιβάρυνε». Δεύτερον, αναλύει τα προβλήματα της κυβερνητικής πρότασης και παραθέτει τις βασικές πτυχές μιας ολοκληρωμένης πρότασης για το ασφαλιστικό. «Η χώρα δεν χρειάζεται οποιαδήποτε παρέμβαση στο ασφαλιστικό αλλά μια δίκαιη κοινωνικά, διορατική αναπτυξιακά και αποτελεσματική δημοσιονομικά μεταρρύθμιση» τονίζει.

Ο Γιάννης Μαντζίκος παρουσιάζει τις «ωρολογιακές βόμβες της διεθνούς πολιτικής», τον Nτόναλντ Τραμπ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, οι οποίοι «μοιράζονται κάτι κοινό και με τη δική μας πολιτική σκηνή: το λαϊκισμό και τη συναφή πολιτική ρητορεία». Εστιάζοντας στις απόψεις τους για εξωτερική πολιτική, επισημαίνει ότι «το κοινό σημείο του Κόρμπιν, του Τραμπ (αλλά και του πρωθυπουργού μας, Αλέξη Τσίπρα) συνοψίζεται στο εξής: θα κάνουμε τον πλανήτη να κινείται σύμφωνα με τις απόψεις που θέλει να ακούσει ο αγριεμένος πολίτης». «Ο λαϊκισμός μπορεί να βοηθά σε εκλογικές νίκες και χειραγώγηση των μαζών, η σύγκρουση όμως με την πραγματικότητα είναι σφοδρή» τονίζει.

Ο Ευάγγελος Λιβιεράτος, με αφορμή την ολλανδική προεδρία της ΕΕ που μόλις ξεκίνησε, παρουσιάζει μια πρόσφατη ολλανδική ταινία, υπερπαραγωγή εποχής με τίτλο «Michiel de Ruyter» («Ο Ναύαρχος»), μια «κινηματογραφική έκπληξη από την Ολλανδία που ξαναφέρνει από εκεί που δεν το περίμενε κανείς το ζήτημα της χρήσης της εθνικής Ιστορίας και της επιρροής της στο ευρύ κοινό μιας χώρας».  «Θέλουν κάτι να πουν οι Ολλανδοί; Θέλουν να θυμίσουν τα δεινά του εμφύλιου διχασμού; Θέλουν να θυμίσουν το διαχρονικό ρόλο επιβολής των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στις μικρότερες, όταν τις βρίσκουν διχασμένες;» - αναρωτιέται ο συγγραφέας και εύχεται καλή επιτυχία στην Ολλανδική προεδρία.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής καλωσορίζοντας το 2016, προχωράει σε μια αποτίμηση των χρόνων της κρίσης, επισημαίνονταν την αδυναμία των κυβερνήσεων να  σχεδιάσουν το μέλλον, ενώ «οι ελάχιστες φωνές πολιτικών που τολμούσαν να αρθρώσουν αντίλογο, πνιγόταν μέσα στις κατηγορίες ότι δεν είναι όσο πρέπει αριστεροί ή ότι είναι πολύ δεξιοί». Αποτιμώντας το 2014, τονίζει πως ήταν «μια χρονιά σταδιακής εξόδου από τον εφιάλτη, η οποία τελικά ναυάγησε στην έντονη επιθυμία εξουσίας του κ. Τσίπρα». Αναφερόμενος στην κατάσταση των κομμάτων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτιμά πως ότι παίζουν άμυνα-κατενάτσιο. «Τo 2016 είναι εδώ να φέρει την ελπίδα που δεν έφερε το 2015» εύχεται.

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης αποχαιρετώντας το 2015 περιγράφει το «αισιόδοξο σενάριο» για την οικονομική εξέλιξη της χώρας μας τη νέα χρονιά. «Η οικονομία μας είναι σοβαρά τραυματισμένη, αλλά υπάρχουν ακόμα εφεδρείες που η κινητοποίηση τους θα μπορούσε να πυροδοτήσει μία αναπτυξιακή ένεση» τονίζει ο συγγραφέας και παραθέτει τα κρίσιμα εργαλεία που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν ώστε «να λυθεί οριστικά το ζήτημα της εμπιστοσύνης, να τεθεί τέρμα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που προκαλεί η κυβερνητική αφασία, τόσο στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας, όσο και στην οικονομία γενικότερα.»  «Να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε γυμνοί και ανήμποροι» σημειώνει ο κ. Αϊβαλιώτης. 

Ο καθηγητής Χρήστος Παπαγεωργίου στο άρθρο του εκτιμώντας ότι «η χώρα μας οδηγείται σε οικονομική κατάρρευση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αδυνατεί να αποτρέψει» προκρίνει την ανάγκη «να στραφούμε σε επιλεκτικές πολιτικές Οικονομικού Φιλελευθερισμού που μπορούν να θέσουν τέρμα στην καθοδική πορεία της χώρας μας». Ο συγγραφέας παρουσιάζοντας τη θεωρία του Γιόζεφ Σουμπέτερ, «Δημιουργική Καταστροφή», και ανάγοντάς την στη χώρα μας, συμπεραίνει: «Η Ελλάδα για να μπορεί να γυρίσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, να παράγει πλούτο, να αναταχθεί, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας πρέπει να κάνει μια σειρά επιλεκτικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ώστε να ενισχυθεί το τρίπτυχο της δημιουργίας πλούτου (Επιχειρηματικότητα, Επενδύσεις, Καινοτομία)» 

Ο Άλκης Καλλιαντζίδης στο άρθρο του αναφέρεται στο ζήτημα της εσωτερικής μετεγκατάστασης και προτείνει πολιτικές που εφαρμόζονται σε άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ για την υποστήριξη αυτής μέσω των ΟΤΑ. «Αυτές οι πολιτικές αποκαλούνται «Πολιτικές υποδοχής και ελκυστικότητας ατόμων και οικονομικών δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο» και συνιστούν την προσφορά συνεκτικής δέσμης βοηθημάτων (συμβουλευτικών, οικονομικών, διοικητικών, στεγαστικών, κοινωνικής ένταξης, κλπ) προς δυνητικούς Μετοικούντες, αλλά και γηγενείς, από δυναμικούς Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) οι οποίοι προσπαθούν έτσι να κάνουν σύζευξη των αναπτυξιακών αναγκών της υπαίθρου τους με την ατομική ζήτηση υποδοχής αστών για μετεγκατάσταση στην επαρχία.» εξηγεί ο συγγραφέας.

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης, εξιστορεί τα δραματικά γεγονότα της 12ης Δεκεμβρίου του 1916, όταν με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο διοργανώθηκε πορεία «αγανακτισμένων» εναντίον του «προδότη» και «στασιαστή» Ελευθέριου Βενιζέλου. «Φέτος συμπληρώνεται ένας ολόκληρος αιώνας από την αηδιαστική πρωτοβουλία των τότε «αγανακτισμένων» πολιτών οι οποίοι υπό την καθοδήγηση των πιο αντιδραστικών κύκλων, αρχής γενομένης από τον θλιβερό μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο και από μνησίκακες πολιτικές μηδαμηνότητες όπως ο ελαχιστότατος βασιλέας Κωνσταντίνος Α΄, ο  Δημήτρης Ράλλης κ.α. προέβησαν σε μιαν ασεβέστατη - και για την Εκκλησία ατιμωτική - πράξη αναθέματος στον πολιτικό εκείνο που μόλις είχε διπλασιάσει τα σύνορα της χώρας!» γράφει ο συγγραφέας.

Τις ρίζες της εκλογικής ανόδου της Λε Πεν αναζητά με το άρθρο του ο Γιάννης Γεράσιμος, επισημαίνοντας τις ομοιότητες της σημερινής περιόδου με αυτής του μεσοπολέμου. «Κάθε μορφή εθνικισμού είναι αντιδραστική, διότι προσπαθεί να επιβάλει δια της βίας μια πλασματική ενότητα δημιουργώντας τεχνητούς αποκλεισμούς και διακρίσεις» σημειώνει ο συγγραφέας, εκτιμώντας πως «η διέξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο βρίσκεται σήμερα στην προσπάθεια ανάδειξης νέων μορφών πολιτικών κοινοτήτων». Η επαναδιεκδίκηση του αιτήματος για μια νέα μορφή κοινωνικού συμβολαίου, τονίζει ο Γ. Γεράσιμος, «μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ανασύστασης ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού ρεύματος ιδεών ως φορέα κοινωνικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων»

Με αφορμή τις εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, ο Νίκος Γκιώνης, παραθέτει τα αίτια της πτωτικής τάσης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας. Ο συγγραφέας εκτιμά ότι η καθοδικότητα θα αντιστραφεί υπό προϋποθέσεις, όπως είναι η απομάγευση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου και η αντικατάστασή του από τον ρασιοναλιστικό λόγο. «Ο  ηγέτης κι ο λόγος του πρέπει να είναι συνεκτικός, σαφής, ευέλικτος  αλλά και συγκρουσιακός» τονίζει, σημειώνοντας πως «μικρή σημασία έχει η  αναδιανομή ρόλων στο στενό πλαίσιο των δύο κομμάτων της περιοχής του  ριζοσπαστικού Κέντρου, μιας και νομοτελειακά οι  συνθήκες θα επιβάλλουν την  ενιαιοποίηση προς κάτι ακόμα πιο καινούργιο»