Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης αναλύει το ζήτημα του προσφυγικού στην ευρωπαϊκή του διάσταση εκκινώντας από το γεγονός του ότι «ο αριθμός των μεταναστών και των προσφύγων που διέσχισε τα σύνορα της Ευρώπης το 2015 είναι τετραπλάσιος σε σχέση με το 2014». Ο συγγραφέας επισημαίνει τον κίνδυνο εγκλωβισμού σημαντικού μέρους αυτών στη Βαλκανική, δεδομένου ότι η απόφαση για επιμερισμό των βαρών υλοποιείται με αργούς ρυθμούς, κάτι που είναι κομβικής σημασίας για την Ελλάδα. Από την άλλη, όπως τονίζει, από την πλευρά της Ελλάδα «δεν έχει τεθεί θέμα εγκατάστασης κέντρων ταυτοποίησης σε τουρκικό έδαφος, ενώ δεν συζητήθηκε καν το ζήτημα των πλωτών κέντρων»

Ο Κοσμάς Βαρσάμης εκκινώντας από την παραδοχή πως ότι «ότι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει» και τοποθετώντας την Δημοκρατική Παράταξη στον ιστορικό χρόνο, θέτει το θέμα της ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, με την εξαΰλωση του μεγαλύτερου μέρους των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, λόγω της κρίσης, «άνοιξε ο διάλογος για το μέλλον της παράταξης». Αναφερόμενος στο εγχείρημα της ελιάς, υπενθυμίζει πως πολεμήθηκε ανελέητα από γνωστούς –αγνώστους «εικονοκλάστες ενδεδυμένοι το μανδύα του εικονολάτρη», και τονίζει πως τώρα είναι «χρέος μας να εκφράσουμε μια καινοτόμο πρόταση που να εκφράζει τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου».

Ο Τάκης Αναστόπουλος στο πλαίσιο της επικείμενης Συνόδου του ΕΣ, ενημερώνει για τα δύο κρίσιμα θέματα που θα συζητηθούν: το Brexit και το Μεταναστευτικό (hotspots), για τα οποία «οι πολίτες να βρίσκονται στο σκοτάδι». Ο συγγραφέας αφού παρουσιάσει τις βασικές παραμέτρους της συζήτησης για το βρετανικό δημοψήφισμα αναρωτιέται αν υπάρχει ελληνική θέση και σημειώνει πως είναι λάθος «να θεωρούμε ότι αυτά τα θέματα αφορούν μόνο τους Βρετανούς». Για τα hotspots, ο συγγραφέας αφού παρουσιάσει τις αποφάσεις της προηγούμενης Συνόδου, σημειώνοντας ότι τις έχει αποδεχθεί όλες ο Πρωθυπουργός, δίχως επιφύλαξη, αναρωτιέται αν ήταν λάθος ενημερωμένος ή λάθος καθησύχασε τους ομολόγους του.

O Νίκος Τσολακίδης περιγράφει το τέρας του λαϊκισμού που «διατρέχει διαχρονικά όλες τις ιστορικές περιόδους» και, όπως τονίζει, «όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να το εξοντώσουν λοιδορήθηκαν, προπηλακίστηκαν, ήρθαν αντιμέτωποι με τον πολιτικό τους αφανισμό». Ο ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει, «βρήκε αυτό το τέρας κοιμώμενο και το αφύπνισε». Ο Νίκος Τσολακίδης αναφέρεται στο χρέος του Προοδευτικού Κέντρου που δεν είναι άλλο από το «να προσφέρει λύσεις και προτάσεις ανόρθωσης, για την κοινωνία, που σαστισμένη πελαγοδρομεί». «Η μετεξέλιξη της πολιτικής μας στέγης σε έναν ενιαίο χώρο της εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας, είναι η κατάληξη μιας δημιουργικής πορείας τολμηρών αποφάσεων, απαλλαγμένων από φαντασιώσεις και εμμονές» τονίζει.

Η Κωνσταντίνα Κοτταρίδη θίγει το κρίσιμο ζήτημα της μετανάστευσης ανθρώπων με δεξιότητες (brain drain). «Η διαρροή εγκεφάλων εγείρει σοβαρές ανησυχίες για τις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες προοπτικές της Ελλάδας ως προς την ανάκαμψή της» τονίζει καθώς «το ανθρώπινο κεφάλαιο αποτελεί ουσιαστική παράμετρο για την ανάκαμψη της οικονομίας και την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης». Η συγγραφέας προτείνει πολιτικές για τον μετριασμό της φυγής του ανθρώπινου κεφαλαίου, μια εκ των οποίων είναι «η δημιουργία ανταγωνιστικού και ελκυστικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος» καθώς και πολιτικές για τον επαναπατρισμό των ταλέντων. Αν δεν ληφθούν σύντομα μέτρα αναστροφής της τάσης φυγής, σημειώνει, η Ελλάδα θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στη φτωχοποίηση.

Ο Αθανάσιος Κοσμόπουλος αναλύει το πρόβλημα της προσφυγικής κρίσης εκτιμώντας ότι «η προσφυγική κρίση τείνει να υποσκελίσει σε σημασία και κρισιμότητα την οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη» και κρούει τον κώδωνα για δύο κινδύνους: ο πρώτος αφορά στην πιθανότητα «τα σύνορα της ΕΕ να μεταφερθούν de facto στην εδαφική περιοχή μεταξύ Ελλάδος και FYROM», ο δεύτερος αφορά στην πιθανότητα «να βρεθεί αντιμέτωπη με Ευρωπαϊκές υπηρεσίες να επιχειρούν στον Εθνικό της χώρο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως υπάρχει μια ευκαιρία: «η Ελλάδα να αξιώσει τα 3 δις Ευρώ που προορίζονται για Τουρκία να χρησιμοποιηθούν μόνον στην δημιουργία Hot Spots επί τουρκικού εδάφους»

Ο Θοδωρής Διασάκος καταγράφει τις τραγικά λανθασμένες επιλογές κατά την τελευταία δεκαετία, με κυριότερη όλων το ότι «επιλέξαμε ως λαός να αναθέσουμε τις τύχες της χώρας σε πρωθυπουργούς που απεδείχθησαν πολύ μικρότεροι των περιστάσεων» αρχής γενομένης της κυβερνήσεως Καραμανλή. Αναφερόμενος στο χρέος, εξηγεί ότι το πρόβλημα είναι «πως μια οξύτατη έλλειψη ρευστότητας συγχρονίστηκε με μια ολική απώλεια φερεγγυότητας», κάτι που μπόρεσε να αντιμετωπίσει μόνο το δεύτερο μνημόνιο (PSI-OSI). Οι κυβερνήσεις Τσίπρα, ο συγγραφέας εκτιμά, πως μπορούν να συγκριθούν από άποψη κατάρτισης, αφέλειας και τυχοδιωκτισμού μόνο με τις κυβερνήσεις Καραμανλή, και τονίζει πως η νέα δανειακή σύμβαση είναι σχεδόν αποικιακού χαρακτήρα.

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης περιγράφει τα δραματικά γεγονότα της περιόδου 1909- 1921: από τη Μεγάλη Ιδέα στο αντιβεζινελικό καθεστώς κατά το οποίο ο Μεταξάς είχε πει στον Γούναρη: «Εις το κάτω-κάτω, εάν μόνον δια του Βενιζέλου θα ήτο δυνατόν να σωθή η Ελλάς, ας έλθει ο Βενιζέλος. Πρέπει να υπάγη ο τόπος μας εις τον διάβολον δια να μην έλθει ο Βενιζέλος;». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Μερικές φορές, οι συμπτώσεις της Ιστορίας μοιάζουν να νεύουν ειρωνικά, καθώς τα ίδια λάθη επανέρχονται στο προσκήνιο - σαν να πέρασαν απαρατήρητες οι εθνικές καταστροφές, σαν οι λαοί να έλκονται από τη γοητεία της αυτοκαταστροφής»

Ο Μαρίνος Σκανδάμης στη μελέτη του εξετάζει το ζήτημα των Οίκοι Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας (ΟΑΠΙ), καθώς «έχουν κατηγορηθεί για την ενεργή συμμετοχή τους στην κερδοσκοπία των χρηματοοικονομικών επενδύσεων». Ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ρυθμίσεις ελέγχου που έχουν εισαχθεί σε ΕΕ και ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι «η ελληνική πολιτεία δεν έχει θεσμοθετήσει ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, παρά το ότι αυτό προτείνεται από τους κανονισμούς». Ο Μ. Σκανδάμης εκτιμά πως «απαιτείται η αναβάθμιση του ρόλου της δικαιοσύνης που πρέπει να ενισχυθεί με την άσκηση της αρμοδιότητας ελέγχου των ΟΑΠΙ με σκοπό την προστασία του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας από τις επιθέσεις των αγορών.»

Ο Γρηγόρης Καραγρηγορίου εξετάζοντας τις εξελίξεις στο προσφυγικό εκτιμά πως «η κυβέρνηση Τσίπρα ακολούθησε τη συνήθη πρακτική της, της ρητορικής ιδεολογικών προθέσεων» ενώ «αμέλησε να φτιάξει hotspots που είχε υποσχεθεί, για να μην αναλάβει μερίδιο από την ευθύνη του προβλήματος». Ο συγγραφέας εκφράζει το φόβο πως «αν η απάντηση της κυβέρνησης είναι έξω από την ευρωπαϊκή πορεία, μην εκπλαγεί αν βρεθεί στο τέλος να της προτείνουν αυτό ακριβώς» και συγκρίνει τη διαχείριση του προσφυγικού με αυτή της διαπραγμάτευσης τότε που «πήγε νομίζοντας ότι κρατά την χειροβομβίδα της εξόδου από ευρώ και βρήκε να της προτείνουν ακριβώς αυτή τη χειροβομβίδα απασφαλισμένη»