Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει ένα από τα μείζονα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα: την άνοδο του λαϊκιστικού φαινομένου, στην δεξιά ή την αριστερή του παραλλαγή. «Ο λαϊκισμός συνιστά άτυπη πολιτική θεολογία» τονίζει ο συγγραφέας, υπό την έννοια του ότι «ο (λαϊκιστικός) λαός έχει πάρει την θέση του εκπεσόντος Θεού, η λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας την προνεωτερική θεϊκή κυριαρχία, προσδιορίζει μία μονοπαγώς συγκροτημένη δημοκρατία ως την αποκλειστική της πολιτική της ενσάρκωση». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «δεν υπάρχουν δύο λαϊκισμοί, ένας προοδευτικός και ένας αντιδραστικός λαϊκισμός», και αναφερόμενος στην Ελλάδα τονίζει πως ο λαϊκισμός τροφοδοτεί «αλλόκοτες πολιτικές-κυβερνητικές συμμαχίες, όπως αυτή μεταξύ Σύριζα και Ανέλ»

Ο Βασίλης Σκουρής, πρώην Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, αναφέρεται στο πρώτον, στο φαινόμενο της ενίσχυσης του διακρατικού – διακυβερνητικού στοιχείου στην ΕΕ και κατά δεύτερον, στην κρίση νομιμοποίησης και νομιμότητας. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στο πρώτο, όπως τονίζει, ενώ είχαμε σαφή προοδευτική υποχώρηση του διακρατικού και διακυβερνητικού στοιχείου με στόχο ακριβώς τη διευκόλυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, «με αφορμή κυρίως την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών υπάρχει αποφασιστική ενίσχυση του διακρατικού ή διακυβερνητικού στοιχείου». Όσον αφορά στο δεύτερο, όπως τονίζει, «έχουμε ρωγμές και έχουμε τριγμούς στην τήρηση της νομιμότητας»

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, αναφέρεται σε τέσσερα σημεία όσον αφορά στην λειτουργία της ΕΕ σε σχέση με τα κράτη μέλη, στην παρούσα συγκυρία: Το πρώτο σημείο είναι η κρίση και η ταυτότητα της Ένωσης, το δεύτερο σημείο έχει σχέση με την πολιτική φυσιογνωμία της ΕΕ, το τρίτο σημείο αφορά στη σχέση ΕΕ - κράτους – κυριαρχίας, και το τέταρτο σημείο έχει σχέση με την κρίση και την κοινή εξωτερική πολιτική. Αναφερόμενος στην Ελλάδα, ο Π. Ιωακειμίδης τονίζει πως «η Ελλάδα παραμένει στην Ευρωζώνη αλλά ως χώρα ειδικού καθεστώτος, περιορισμένης κυριαρχίας».

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναφέρεται στο θέμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσα από το τραπεζικό σύστημα, τονίζοντας πως «ένας από τους κυριότερους πυλώνες οικονομικής ολοκλήρωσης και αλληλεγγύης ταυτόχρονα είναι ο τραπεζικός τομέας και η προοπτική ενίσχυσης των διαδικασιών, τόσο για την προστασία των καταθετών, όσο και για την διάθεση χρηματοδοτικών εργαλείων, με στόχο την μεγαλύτερη ανάπτυξη και την αύξηση του ΑΕΠ της Ένωσης». Ο συγγραφέας αναλύει τα τρία μεγάλα κομβικά ζητήματα που συζητούνται αυτή τη στιγμή στην ΕΕ, «τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων, το μηχανισμό εξυγίανσης τραπεζών και τη περιβόητη τραπεζική ένωση στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ολοκλήρωσης και συνεργασίας»

Ο Χρίστος Βερελής καταθέτει ολοκληρωμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της ύφεσης, κεντρική ιδέα της οποία είναι «η μετατόπιση του κέντρου βάρους από την agenda χρέος – μνημόνιο στη συμπερίληψη αντιυφεσιακών μέτρων». Η πρόταση εκκινεί από την «εκμετάλλευση της συγκυρίας της Συνταγματικής αναθεώρησης» και αφορά όλους τους τομείς: Οικονομία, οριζόντιες παρεμβάσεις, Ανάπτυξη, Διευκόλυνση εξαγορών και συγχωνεύσεων, Φορολογία – εμπιστοσύνη, Γεωργία, Παιδεία, Δημόσια διοίκηση, Διοίκηση και θεσμοί, Ένοπλες δυνάμεις. «Η Ελληνική κοινωνία πρέπει να μπορεί να λάβει ένα καινούργιο, ορθολογικό και αισιόδοξο μήνυμα, το οποίο θα τη στηρίξει να πορευτεί με ελπίδα, ασφάλεια αλλά και επιτυχία τα επόμενα τρία σκληρά χρόνια» τονίζει.

Το βιβλίο του Γ. Γεωργακόπουλου, «Γιατί έτσι μας αρέσει. Κράτος και διακυβέρνηση: η εμπειρία ενός δημοσίου υπαλλήλου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, παρουσιάζει ο Μάνος Επιτροπάκης τονίζοντας πως δεν πρόκειται για ένα ακαδημαϊκό βιβλίο: «Ο συγγραφέας προσπαθεί να δείξει με απλό τρόπο ποια πραγματικά είναι η καθημερινότητα της διοίκησης, πως λειτουργεί, πως σκέφτεται, πως δρα, πως παίρνει τις αποφάσεις. Ποια είναι η σχέση της με τα κόμματα, αλλά και η σχέση των κομμάτων μαζί της. Ποια η σχέση της με την Ευρώπη» σημειώνοντας πως «προσπαθεί να αποδομήσει τους κυρίαρχους μύθους του δημόσιου λόγου περί διοίκησης στη χώρα μας»

O Δαμιανός Καλπακίδης θέτει το ζήτημα της δαιμονοποίησης του περιβάλλοντος όσον αφορά στην αναπτυξιακή πολιτική της χώρας. «Εσφαλμένα κατηγορείται το περιβάλλον και η εγγενής ανάγκη για την προστασία του, ενώ άλλες είναι οι αιτίες της υστέρησης της χώρας» τονίζει ο συγγραφέας και καταδεικνύει ως αίτια αυτής το σύστημα της περιβαλλοντική αδειοδότηση, τη γραφειοκρατία και την πολυνομία. Ο συγγραφέας σημειώνει πως «πρέπει να σταματήσει η δαιμονοποίηση του επιχειρείν» και εκτιμά πως «η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά». «Η πράσινη ανάπτυξη μπορεί να αποτελέσει τον μοχλό για την έξοδο της χώρας από την κρίση» τονίζει.

O Κίμων Βελιτζανίδης εξετάζοντας τα επιστημονικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του ISIS, αναλύει η έννοια της «σταυροφορίας» που εισήγαγε ο Jonathan Riley-Smith μετά την 11^η Σεπτεμβρίου. Μια έννοια που προκάλεσε εντάσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα καθώς «κρίνει τις αναφορές αυτές ως βεβιασμένους συσχετισμούς οι οποίοι δεν διαφωτίζουν τη σημερινή κατάσταση». Στον διάλογο αυτό ο συγγραφέας εισάγει την έννοια της «υπερπραγματικότητα» του Jean Baudrilliard, σύμφωνα με την οποία «το πραγματικό έχει αντικατασταθεί από μια αναπαράσταση, από ένα αντίγραφο του οποίου το πρωτότυπο έχει χαθεί» και άρα, «στην περίπτωση των Σταυροφοριών, η συλλογική αντίληψη για τον όρο, αντικατέστησε το ίδιο το γεγονός»

Ο Νίκος Ορφανός θέτει το θέμα της ανεργίας, του «ελέφαντα στο δωμάτιο για τον οποίο δε μιλάει κανείς» και αναζητά τα αίτια αυτής, ένα από τα οποία είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που «βγάζει πτυχιούχους χωρίς κανένα σχεδιασμό για το που μπορούν να δουλέψουν», η εχθρότητα στον ιδιωτικό τομέα και η νοοτροπία της αριστεράς που θεωρεί ότι «η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά είναι έγκλημα». Ο συγγραφέας εκτιμά ότι λανθασμένα ο άνεργος σήμερα θεωρείται περιθωριακός και «αντιμετωπίζεται ως μια συνήθης περίπτωση». O τίτλος του άρθρου «3 στους 10» προέρχεται από το τραγούδι των UB 40 «One in Ten»

O Γιώργος Σπηλιωτόπουλος αναφερόμενος στο «μάθημα» που πήραμε από την οικονομική κρίση, παραθέτει τη ρήση του Hegel «εκείνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία», σημειώνοντας πως «αποτελεί ελάχιστο χρέος όλων μας, να προβληματιστούμε εκ νέου και να διδαχτούμε όχι μόνον ως πάσχοντες αλλά και ως μέλη της παρούσας κατάστασης, αξιοποιώντας γόνιμα τα επίπονα μαθήματα που μας δίδαξε κατά το διάστημα αυτό». Ο συγγραφέας τονίζει πως «πολιτισμός και ανέχεια δε συμβιβάζονται» και επισημαίνει πως «η θέση που αρμόζει στη χώρα μας τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια ιστορία διεκδικείται με τη δράση»