Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναφέρεται στο θέμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσα από το τραπεζικό σύστημα, τονίζοντας πως «ένας από τους κυριότερους πυλώνες οικονομικής ολοκλήρωσης και αλληλεγγύης ταυτόχρονα είναι ο τραπεζικός τομέας και η προοπτική ενίσχυσης των διαδικασιών, τόσο για την προστασία των καταθετών, όσο και για την διάθεση χρηματοδοτικών εργαλείων, με στόχο την μεγαλύτερη ανάπτυξη και την αύξηση του ΑΕΠ της Ένωσης». Ο συγγραφέας αναλύει τα τρία μεγάλα κομβικά ζητήματα που συζητούνται αυτή τη στιγμή στην ΕΕ, «τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων, το μηχανισμό εξυγίανσης τραπεζών και τη περιβόητη τραπεζική ένωση στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ολοκλήρωσης και συνεργασίας»

Ο Χρίστος Βερελής καταθέτει ολοκληρωμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της ύφεσης, κεντρική ιδέα της οποία είναι «η μετατόπιση του κέντρου βάρους από την agenda χρέος – μνημόνιο στη συμπερίληψη αντιυφεσιακών μέτρων». Η πρόταση εκκινεί από την «εκμετάλλευση της συγκυρίας της Συνταγματικής αναθεώρησης» και αφορά όλους τους τομείς: Οικονομία, οριζόντιες παρεμβάσεις, Ανάπτυξη, Διευκόλυνση εξαγορών και συγχωνεύσεων, Φορολογία – εμπιστοσύνη, Γεωργία, Παιδεία, Δημόσια διοίκηση, Διοίκηση και θεσμοί, Ένοπλες δυνάμεις. «Η Ελληνική κοινωνία πρέπει να μπορεί να λάβει ένα καινούργιο, ορθολογικό και αισιόδοξο μήνυμα, το οποίο θα τη στηρίξει να πορευτεί με ελπίδα, ασφάλεια αλλά και επιτυχία τα επόμενα τρία σκληρά χρόνια» τονίζει.

Το βιβλίο του Γ. Γεωργακόπουλου, «Γιατί έτσι μας αρέσει. Κράτος και διακυβέρνηση: η εμπειρία ενός δημοσίου υπαλλήλου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, παρουσιάζει ο Μάνος Επιτροπάκης τονίζοντας πως δεν πρόκειται για ένα ακαδημαϊκό βιβλίο: «Ο συγγραφέας προσπαθεί να δείξει με απλό τρόπο ποια πραγματικά είναι η καθημερινότητα της διοίκησης, πως λειτουργεί, πως σκέφτεται, πως δρα, πως παίρνει τις αποφάσεις. Ποια είναι η σχέση της με τα κόμματα, αλλά και η σχέση των κομμάτων μαζί της. Ποια η σχέση της με την Ευρώπη» σημειώνοντας πως «προσπαθεί να αποδομήσει τους κυρίαρχους μύθους του δημόσιου λόγου περί διοίκησης στη χώρα μας»

O Δαμιανός Καλπακίδης θέτει το ζήτημα της δαιμονοποίησης του περιβάλλοντος όσον αφορά στην αναπτυξιακή πολιτική της χώρας. «Εσφαλμένα κατηγορείται το περιβάλλον και η εγγενής ανάγκη για την προστασία του, ενώ άλλες είναι οι αιτίες της υστέρησης της χώρας» τονίζει ο συγγραφέας και καταδεικνύει ως αίτια αυτής το σύστημα της περιβαλλοντική αδειοδότηση, τη γραφειοκρατία και την πολυνομία. Ο συγγραφέας σημειώνει πως «πρέπει να σταματήσει η δαιμονοποίηση του επιχειρείν» και εκτιμά πως «η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά». «Η πράσινη ανάπτυξη μπορεί να αποτελέσει τον μοχλό για την έξοδο της χώρας από την κρίση» τονίζει.

O Κίμων Βελιτζανίδης εξετάζοντας τα επιστημονικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του ISIS, αναλύει η έννοια της «σταυροφορίας» που εισήγαγε ο Jonathan Riley-Smith μετά την 11^η Σεπτεμβρίου. Μια έννοια που προκάλεσε εντάσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα καθώς «κρίνει τις αναφορές αυτές ως βεβιασμένους συσχετισμούς οι οποίοι δεν διαφωτίζουν τη σημερινή κατάσταση». Στον διάλογο αυτό ο συγγραφέας εισάγει την έννοια της «υπερπραγματικότητα» του Jean Baudrilliard, σύμφωνα με την οποία «το πραγματικό έχει αντικατασταθεί από μια αναπαράσταση, από ένα αντίγραφο του οποίου το πρωτότυπο έχει χαθεί» και άρα, «στην περίπτωση των Σταυροφοριών, η συλλογική αντίληψη για τον όρο, αντικατέστησε το ίδιο το γεγονός»

Ο Νίκος Ορφανός θέτει το θέμα της ανεργίας, του «ελέφαντα στο δωμάτιο για τον οποίο δε μιλάει κανείς» και αναζητά τα αίτια αυτής, ένα από τα οποία είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που «βγάζει πτυχιούχους χωρίς κανένα σχεδιασμό για το που μπορούν να δουλέψουν», η εχθρότητα στον ιδιωτικό τομέα και η νοοτροπία της αριστεράς που θεωρεί ότι «η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά είναι έγκλημα». Ο συγγραφέας εκτιμά ότι λανθασμένα ο άνεργος σήμερα θεωρείται περιθωριακός και «αντιμετωπίζεται ως μια συνήθης περίπτωση». O τίτλος του άρθρου «3 στους 10» προέρχεται από το τραγούδι των UB 40 «One in Ten»

O Γιώργος Σπηλιωτόπουλος αναφερόμενος στο «μάθημα» που πήραμε από την οικονομική κρίση, παραθέτει τη ρήση του Hegel «εκείνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία», σημειώνοντας πως «αποτελεί ελάχιστο χρέος όλων μας, να προβληματιστούμε εκ νέου και να διδαχτούμε όχι μόνον ως πάσχοντες αλλά και ως μέλη της παρούσας κατάστασης, αξιοποιώντας γόνιμα τα επίπονα μαθήματα που μας δίδαξε κατά το διάστημα αυτό». Ο συγγραφέας τονίζει πως «πολιτισμός και ανέχεια δε συμβιβάζονται» και επισημαίνει πως «η θέση που αρμόζει στη χώρα μας τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια ιστορία διεκδικείται με τη δράση»

Ο Νίκος Κασκαβέλης εκκινώντας από το ερώτημα που τέθηκε στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Υπάρχει λύση στο ελληνικό πρόβλημα;» και κυρίως από την απάντηση που δόθηκε: πως στην αντιμετώπιση της κρίσης ερχόμαστε αντιμέτωποι με θέματα εθνικής αυτογνωσίας σχετικά με το «πού ανήκουμε», θέτει τον δικό του προβληματισμό εκτιμώντας πως «κυριαρχεί στον τόπο μας η διάθεση μιας συνωμοσιολογική προσέγγιση της Ιστορίας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «είναι χαρακτηριστικό το πόσο μας ενδιαφέρει ακόμα και η παραμικρή αμφισβήτηση ή σχόλιο του κάθε ξένου για μας» και τονίζει πως «η δημιουργική ενασχόληση με την πατρίδα επιβάλλεται και μπορεί να έχει προοδευτικό περιεχόμενο».

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης εξετάζει την πολιτική των «αλλεπάλληλων φοροεπιδρομών» εκτιμώντας ότι τα αποτελέσματα αυτής είναι «κατά γενική ομολογία τραγικά» και τονίζοντας πως «η χώρα έχει πέσει μέσα σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και από-επένδυσης». Ο συγγραφέας τονίζει «έχουμε πέσει σε μία μαύρη τρύπα, από την οποία αποκλείεται να βγούμε με μαγικό τρόπο, απλά επαναλαμβάνοντας τα ίδια σφάλματα» και σημειώνει πως η χώρα χρειάζεται ένα «επενδυτικό σοκ» προειδοποιώντας πως «φτάνουμε κοντά στην κρίσιμη ώρα, του μη περαιτέρω». «Εκτός από τους ανθρώπους, υπάρχουν και οι αριθμοί. Και αυτοί, οι αριθμοί, δεν βγαίνουν πια. Με καμία εξωτερική ή εσωτερική βοήθεια» τονίζει.

Ο Δημήτρης Θωμάκος παρουσιάζει το βιβλίο του Δημήτρη Καιρίδη, «Εθνικισμός». Σύμφωνα με τον Δ. Θωμάκο, το βιβλίο του Δ. Καιρίδη «αναδεικνύει τον ρόλο των πολιτικών επιλογών και διεργασιών, που κλιμάκωσαν την ένταση και τελικά οδήγησαν στη βίαιη αντιπαράθεση μεταξύ Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων και Σέρβων-Κροατών-Βόσνιων Μουσουλμάνων» και προβαίνει σε «εκτενή αναφορά στο ζήτημα της βαλκανικής ασφάλειας, αφού σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται τόσο το Κυπριακό ζήτημα, όσο και οι πόλεμοι που ακολούθησαν τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας». Ο Δ. Θωμάκος τονίζει πως «η συμβολή του βιβλίου στην κατανόηση των εθνοτικών συγκρούσεων και του ρόλου του εθνικισμού στη διεθνή πολιτική είναι πολύτιμη»