Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης αναλύει τα «τα τρία στρατιωτικά κινήματα που άλλαξαν την Ελλάδα»: την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, τη Ναυπλιακή Επανάσταση, και το στρατιωτικό κίνημα του 1909

Όπως σημειώνει ο συγγραφέας: «Στην ιστορική μας συνείδηση έχουμε συνδέσει τα στρατιωτικά κινήματα με τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ωστόσο, αυτός ο «συνειρμός» δεν ευσταθεί ιστορικά. Δίχως υπερβολή θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι υπήρξαν τρία στρατιωτικά κινήματα που άλλαξαν την Ελλάδα»

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης παρουσιάζει τα αποτελέσματα της διάσκεψης της Μπρατισλάβα τονίζοντας ότι «ο οδικός χάρτης που αποφάσισαν οι εικοσι-επτά ηγέτες των κρατών μελών δεν οδηγεί πουθενά». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «οι πολιτικές ηγεσίες παραμένουν βαθύτατα διχασμένες» και πως η πολιτική εξασθένιση της Καγκελαρίου Α. Merkel και η πολιτική κατάρρευση του Γάλλου Προέδρου Fr. Hollande λειτουργούν ανασχετικά. Όσον αφορά την Ελλάδα τονίζει πως «στο κείμενο της Μπρατισλάβας δεν φαίνεται να αποτυπώνεται κάποιο ευδιάκριτο ελληνικό ίχνος» και συμπληρώνει πως για το μεταναστευτικό «γίνεται ρητή αναφορά στην ανάγκη ενίσχυσης της Βουλγαρίας και των Δ. Βαλκανίων αλλά απολύτως καμία στην Ελλάδα»

Ο Αθανάσιος Τσαυτάρης εξετάζει την κατάσταση στην ΕΕ σήμερα, με αφορμή την άτυπη Σύνοδο Κορυφή της Μπρατισλάβα, τονίζοντας πως η ΕΕ «γεννήθηκε» διαφορετικά από τις άλλες ενώσεις όπως οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση, η Αγγλική Κοινοπολιτεία με το βασικότερο όλων χαρακτηριστικό «την απουσία κεντρικών (federal) πολιτικών». «Ο δρόμος της μέχρι στιγμής είναι αποτυχημένος. Η Ευρώπη ασθενεί και η κατάστασή της θα επιδεινωθεί και άλλο μετά την απομάκρυνση της Αγγλίας.» σημειώνει ο συγγραφέας εκφράζοντας όμως την ελπίδα πως δεν θα επικρατήσει ο παραλογισμός της διάλυσής της, αλλά οι απόψεις για την ολοκλήρωση μιας πραγματικής και ουσιώδους ενοποίησης.

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης με αφορμή τα 15 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 εξετάζει την κατάσταση στη διεθνή κοινότητα εκτιμώντας πως «η ισλαμική τρομοκρατική απειλή όχι μόνο δεν φαίνεται να έχει εξαλειφθεί, αντίθετα, το φάντασμα της αποδυναμωμένης, Αλ Κάιντα, μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, έχει δώσει τη θέση του σε μία πολύ μεγαλύτερη απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια που ακούει στο όνομα Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS)». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η φιλελεύθερη κεφαλαιοκρατική δημοκρατία καλείται σήμερα να δώσει ακόμα μία μάχη: απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης περιγράφει την «τακτική του αιώνιου σκότους» στα πανεπιστήμια και θέτει το ερώτημα: ««τι επίπτωση έχουν όλα αυτά στην ποιότητα των αποφοίτων που ρίχνει το σύστημα στην οικονομία και την κοινωνία μας;». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «ένα αναρχούμενο και κακοδιοικούμενο πανεπιστήμιο είναι αναγκαίος τόπος για να ασκηθεί η εξουσιολογνεία των σύγχρονων μηδενιστών της αριστεράς» και τονίζει πως «η συγκάλυψη της πραγματικότητας αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωση των κακών πρακτικών διοίκησης». «Πρόκειται για την τυπική περίπτωση, όπου ο οργανισμός προσαρμόζεται στις ανάγκες του συστήματος εξουσίας αντί το σύστημα εξουσίας να προσαρμόζεται στη λειτουργία του οργανισμού» καταλήγει.

Ο Αντώνης Τριφύλλης παρουσιάζει την κατάσταση της χώρας μας σήμερα σημειώνοντας πως «η τωρινή κυβέρνηση ξεπέρασε κάθε όριο» και υπογραμμίζοντας τα τελευταία γεγονότα: την υπόθεση στα Γεωργίου, την προσπάθεια αμφισβήτησης της εξουσίας της ΕΚΤ στην ΤτΕ, την απαξίωση του ΕΣΡ, τις διαρροές των υποκλοπών του ΔΝΤ κτλ. Ο συγγραφέας τονίζει πως «είναι ίσως καιρός να απαλλαγούμε, κυβέρνηση και κοινωνία, από αυταπάτες, πονηριές και πολυλογίες χωρίς περιεχόμενο, που μας έχουν κατατάξει σε Κράτος Αλλόκοτο» και προειδοποιεί ότι διαφορετικά «θα καταλήξουμε σε τριτοκοσμική χώρα. Θα βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε στην κατηγορία των λίγων και κατεστραμμένων κρατών».

Ο Γιάννης Σεργόπουλος συλλογίζεται γύρω από τις έννοιες «ευρωπαϊκή ζωή» και «μέλλον της Ελλάδας» αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη («υπαναχωρεί η Ευρώπη όταν δέχεται τις μπούρκες και τα μπουρκίνι») αλλά και τα προβλήματα που έχει η Ελλάδα («υπάρχει αυτή την στιγμή ένα «πλήθος» που αγωνίζεται για την ατομική του σωτηρία και μία Κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι επιστρέφει από το μέλλον και μπορεί να οδηγήσει την χώρα στο παρελθόν της»). Ο συγγραφέας συμπληρώνει πως «στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα, πλην ατομικών εξαιρέσεων, δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες του και μοιραία δεν τις αναλαμβάνει και ο λαός».      

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην παιδεία επισημαίνοντας πως είναι «η πρώτη φορά που επιχειρείται μια συνολική αλλαγή σε όλες τις βαθμίδες θέλοντας η κυβέρνηση προφανώς να δώσει το στίγμα της αριστερής διακυβέρνησης». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «επιχειρείται ν’ αλλάξει η Παιδεία στη χώρα, χωρίς σχέδιο και προοπτική μόνο για να εξυπηρετήσει μικροκομματικές σκοπιμότητες» και τονίζει πως «η εξίσωση και η ισοπέδωση όλων των θεσμών με όχημα την παιδεία, όχι μόνο δεν αποτελεί αντίδοτο στην οικονομική κρίση, αλλά υποθηκεύει και το μέλλον των επερχόμενων γενεών»

Ο Γιάννης Λίτινας εξηγεί γιατί ήρθε η ώρα για τη δημιουργία «ενός μετώπου λογικής, ρεαλισμού και συγκεκριμένων στόχων, που θα απευθυνθεί στους πολίτες που αναμένουν να ακούσουν την αλήθεια και συγκεκριμένες λύσεις» και σημειώνει πως «πριν τη "Μεγάλη Αυταπάτη", το πολιτικό σύστημα είχε καταφέρει να βρει μια βασική, μεγάλη συμφωνία» αλλά « η πλειονότητα των πολιτών δεν ήταν διατεθειμένη να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες». Ο συγγραφέας τονίζει πως είναι πια «κοντά ο καιρός που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα ψάχνει τις αλήθειες». «Η χώρα είναι σε τέτοιο σημείο που δεν χωράνε ουτοπίες και αυταπάτες» σημειώνει.

Ο Ρεντούμης Μελέτης εξετάζει την νέα απειλή οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη επισημαίνοντας τους δύο αστάθμητους παράγοντες: το Brexit, όπου «κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την τελική προσέγγιση της ισοτιμίας, καθώς η νέα σχέση ΕΕ-Βρετανίας και η πιθανή πρόσβασή της στην ενιαία αγορά, παραμένουν ένας σύνθετος γρίφος προς επίλυση» και το προσφυγικό που «που παρά την σχετική ικανοποιητική διαχείριση με τα hot spots κυρίως στην Ελλάδα και την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η απειλή του τουρκικού πραξικοπήματος, έχει αυξήσει δραματικά τις ροές προς την Ευρώπη, ενώ η συμφωνία απειλείται με κατάρρευση, όταν τα βαλκανικά σύνορα παραμένουν κλειστά»