Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης αναλύει το θέμα των Ελλήνων λόγιων, των πρώτων Ευρωπαίων Ελλήνων, που « έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις απαρχές της αναγέννησης και ήταν σε θέση να διαβιβάζουν στις ευρωπαϊκές αυλές και προς τους άλλους παράγοντες της ευρωπαϊκής πολιτικής, εκκλήσεις, προτάσεις και σχέδια επεμβάσεων στην ελληνική Ανατολή». Ο συγγραφέας σημειώνει «την ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο», τονίζοντας τον «σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα μέσω της βαθύτατης γνώσης της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας» και παρουσιάζει συνοπτικά το έργο των: Μανουήλ Χρυσολωρά, Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθων, Βησσαρίων, Ιωάννη Αργυρόπουλο, Δημήτριο Χαλκοκονδύλη, Ιανό Λάσκαρι.

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει ένα από τα μείζονα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα: την άνοδο του λαϊκιστικού φαινομένου, στην δεξιά ή την αριστερή του παραλλαγή. «Ο λαϊκισμός συνιστά άτυπη πολιτική θεολογία» τονίζει ο συγγραφέας, υπό την έννοια του ότι «ο (λαϊκιστικός) λαός έχει πάρει την θέση του εκπεσόντος Θεού, η λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας την προνεωτερική θεϊκή κυριαρχία, προσδιορίζει μία μονοπαγώς συγκροτημένη δημοκρατία ως την αποκλειστική της πολιτική της ενσάρκωση». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «δεν υπάρχουν δύο λαϊκισμοί, ένας προοδευτικός και ένας αντιδραστικός λαϊκισμός», και αναφερόμενος στην Ελλάδα τονίζει πως ο λαϊκισμός τροφοδοτεί «αλλόκοτες πολιτικές-κυβερνητικές συμμαχίες, όπως αυτή μεταξύ Σύριζα και Ανέλ»

Ο Βασίλης Σκουρής, πρώην Πρόεδρος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, αναφέρεται στο πρώτον, στο φαινόμενο της ενίσχυσης του διακρατικού – διακυβερνητικού στοιχείου στην ΕΕ και κατά δεύτερον, στην κρίση νομιμοποίησης και νομιμότητας. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στο πρώτο, όπως τονίζει, ενώ είχαμε σαφή προοδευτική υποχώρηση του διακρατικού και διακυβερνητικού στοιχείου με στόχο ακριβώς τη διευκόλυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, «με αφορμή κυρίως την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών υπάρχει αποφασιστική ενίσχυση του διακρατικού ή διακυβερνητικού στοιχείου». Όσον αφορά στο δεύτερο, όπως τονίζει, «έχουμε ρωγμές και έχουμε τριγμούς στην τήρηση της νομιμότητας»