O Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει: "Στο τέλος της διαδρομής μπορεί να συναντήσουμε μια Ευρώπη αποκεντρωμένη με ισχυρές εθνικές ταυτότητες, με τους Βάσκους να απολαμβάνουν την αυτονομία και τη γλώσσα τους, χωρίς να νιώθουν καμιά απομόνωση και το Γιβραλτάρ να στέκει περήφανο στο βράχο του, χωρίς καταναγκασμούς από αποικιοκράτες.  Και ταυτόχρονα στο τέλος της διαδρομής μπορεί να συναντήσουμε μια Ευρώπη πολύ πιο συνεκτική, απ’ ότι είναι σήμερα και ακόμα πιο αλληλέγγυα στα μέλη της. Κι αν έτσι, στο τέλος της διαδρομής, διαπιστώσουμε τη θαυμαστή συνύπαρξη των φυγόκεντρων και των κεντρομόλων δυνάμεων, ίσως καταλάβουμε ότι οι αντιφάσεις προσδίνουν ζωτικότητα στη κίνηση της Ιστορίας, παρά διχάζουν ή ακυρώνουν."

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για το οδοιπορικό της ουτοπίας: «Ο Γκάντι τα έβαλε με μια αυτοκρατορία και τη νίκησε χωρίς καν να θυμώσει. Ο Κολόμβος επέμενε επί χρόνια για κάτι που οι άλλοι το αρνιόντουσαν γιατί το θεωρούσαν λανθασμένο. Ο Τσε μπορεί να χάθηκε στις ερημιές της Βολιβίας, αλλά επέλεξε τη δική του ουτοπία, από τα αξιώματα στη Κούβα. Και τέλος ο Δον Κιχώτης αποφάσισε να ζήσει όπως ο ίδιος επέλεξε, αν και στα μάτια των άλλων έμοιαζε τρελός. Η περιπέτεια της ουτοπίας είναι σύμφυτη με την περιπέτεια των ανθρώπων. Αλλά στο τέλος το αποτύπωμα τους το αφήνουν μόνο οι άνθρωποι για όλες τις εποχές.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για την πτώση του Συριζα: «Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για την αυταπάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ελάχιστα όμως έχει συζητηθεί πόσοι ακολουθούσαν και έθρεφαν αυτή την αυταπάτη. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, νομίζουμε ότι η αυταπάτη ήταν προνόμιο της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πεποίθηση των πολλών. Είχε συνεπάρει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτευτών. Οι πιο θερμόαιμοι στράφηκαν στην «επανάσταση» κι οι υπόλοιποι συνοδοιπορούσαν με τον σκεπτικισμό τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι επρόκειτο για μια αυταπάτη στην οποία συμμετείχαν όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, ακόμα και υποστηρικτές του ευρώ και της ΕΕ»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για το Games of Thrones και την πολιτική ορθότητα: «Μόνο αν σπάσουμε τα δεσμά των προκαταλήψεων θα είναι εφικτό να αντιληφθούμε το φιλοσοφικό αποτύπωμα του Game of Thrones και να ανακαλύψουμε αναλογίες και σχόλια πάνω στην πραγματική ζωή. Στην πορεία της ιστορίας κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τις εξελίξεις. Μα όταν αυτές προέκυπταν έμοιαζαν αναπόφευκτες. Έτσι και στην ίδια τη ζωή προσπαθούμε να προβλέψουμε πώς θα ξετυλιχθεί το μέλλον. Και τις πιο πολλές φορές το μέλλον εμφανίζεται αλλιώτικο από τις προβλέψεις μας. Κι όταν το μέλλον καταφθάσει, τότε συνδυάζοντας τα γεγονότα, καταλαβαίνουμε πόσο αναπόφευκτο ήταν αυτό που έγινε.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τον νέο διαφωτισμό, «Η λογική πλέον δεν κατοικοεδρεύει μόνο εκεί που όλοι συμφωνήσαμε αλλά κι εκεί που δεν συμφωνήσαμε κι εκεί που καν δεν το συζητήσαμε, γιατί ακόμα δεν μας απασχόλησε. Γι’ αυτό και η επίκληση του Νέου Διαφωτισμού δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση. Η λογική όπως διατυπώθηκε στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι σωσίβιο για το μέλλον. Για να επεκτείνει τους ορίζοντες μας, ο Νέος Διαφωτισμός καλείται να αξιολογήσει και να συνδυάσει όλα τα πρόσφατα επιτεύγματα της ανθρώπινης επινοητικότητας. Και να διατυπώσει μια νέου τύπου λογική, που να συνδέει ανόμοια και πολλές φορές ανακόλουθα συμπεράσματα.»        

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τα 100 χρόνια στη Μέση Ανατολή: «Πριν λίγα χρόνια ένας Ισραηλινός συγγραφέας ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη για πόσα χρόνια ακόμα θα παραμένει άλυτο το παλαιστινιακό. Πότε θα τελειώσουν οι φονικές συγκρούσεις και πότε μια μόνιμη κι απ’ όλους αποδεκτή ειρήνη θα έρθει στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Κι ο συγγραφέας απάντησε ότι 60 χρόνια είναι πολύ λίγα για να λυθεί το θέμα, αν αναλογιστούμε ότι η Ευρώπη χρειάστηκε αρκετούς αιώνες αιματοχυσίας για να φτάσει στη σημερινή σταθερή ειρήνη. Οπότε το Μεσανατολικό έχει μέλλον. Άλλοτε θα καταλαγιάζει κι άλλοτε θα οξύνεται. Και κανείς σήμερα δε μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάληξη»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τα εξήντα χρόνια της Ευρώπης: «Η Ευρώπη, είτε το θέλουμε είτε όχι, κινείται πάντα με την ατζέντα του εφικτού. Έχει εξοικειωθεί με αυτόν τον βηματισμό, κυρίως λόγω της διαδικασίας της ομοφωνίας. Σήμερα όμως, οι πρεσβευτές του μέλλοντος έχουν πάρει φόρα και οι περισσότερες αλλαγές που προτείνονται είναι εκτός ατζέντας. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ονειρεύονται επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. H συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊστών μάς προτρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της επανίδρυσης και των θεμελιακών αλλαγών. Το παράξενο είναι ότι η Ευρώπη ακολουθεί τον άλλον δρόμο, εκείνον που έχει ξεμείνει από υποστηρικτές. Τον δρόμο της εφικτής ατζέντας και της προσαρμογής.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης στο δεύτερο μέρος του άρθρου – πρόταση για το Σχέδιο Ανασυγκρότησης επισημαίνει ότι «χρειαζόμαστε ένα νέο αφήγημα για την κρίση, που να μας απεγκλωβίσει από τα στερεότυπα» τονίζοντας πως «χάνουμε τον καιρό μας σε λάθος στόχους και με λάθος συμπεράσματα.» Ο συγγραφέας παραθέτει συνοπτικά τα βασικά σημεία ενός σχεδίου ανάπτυξης και ενός σχεδίου ανασυγκρότησης και σημειώνει: «Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι να τελειώσουμε με τα μνημόνια αμέσως τώρα. Τότε μόνο θα έχουμε λύσει το πρόβλημα μας. Γιατί μόνο όταν τελειώσουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις θα μπορέσουμε να εκδώσουμε και πάλι ομόλογα.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης εξετάζει τους λόγους που δεν έχει ακόμα η χώρα ένα σχέδιο ανασυγκρότησης. Ο συγγραφέας εκτιμά πως επικρατεί «πλήρη ασυνεννοησία γύρω από το νόημα τριών βασικών λέξεων: Μεταρρύθμιση, Ανάπτυξη, Σχέδιο», σημειώνοντας πως αφενός «θεωρούμε λανθασμένα ότι για να έχουμε μεταρρυθμίσεις αρκεί να νομοθετήσουμε», αφετέρου «περιμένουμε από κάθε κυβέρνηση να προωθήσει τον δικό της αναπτυξιακό νόμο», και κατά τρίτον «έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, ενώ στην πραγματικότητα κρατάμε έναν απλό κατάλογο». Ο συγγραφέας τονίζει πως «για να καταρτίσουμε ένα σχέδιο, πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε τι θέλουμε να πετύχουμε με την εφαρμογή του»