Ο Β. Μαρκής στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Κοινό περί δικαίου αίσθημα Vs. Κράτος δικαίου», τονίζει: «Καθημερινά υπάρχει μεγάλος αριθμός πολιτών που είναι ικανοποιημένοι από τη Δικαιοσύνη (είναι αυτοί που η υπόθεση τους είχε θετική έκβαση), ενώ εκείνοι που θίγονται από τις αποφάσεις ή ενέργειες εκφράζουν ιδιαίτερα αρνητικά αισθήματα κατά της Δικαιοσύνης σε πρώτη ευκαιρία. Αν μάλιστα δικηγόρος είναι από αυτούς τους λίγους, που δικαιολογούν την απώλεια της υπόθεσης, αποδίδοντας την σε διαπλοκή των δικαστών, τότε τα αρνητικά αισθήματα είναι περισσότερο έντονα. Οι δύο αυτές μεγάλες ομάδες διαμορφώνουν τη θέση της κοινής γνώμης «έναντι της Δικαιοσύνης» όπως αυτή εκφράζεται σε διάφορες σφυγμομετρήσεις.»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Κοινό περί δικαίου αίσθημα Vs. Κράτος δικαίου», τονίζει: «Το κράτος δικαίου είναι το κράτος που εγγυάται και διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλες τις συναφείς θεσμικές εγγυήσεις που αποτελούν προϋπόθεση και για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Γιατί χωρίς κράτος δικαίου δε μπορούν να λειτουργήσουν ούτε τα πολιτικά δικαιώματα ούτε τα δικαιώματα συλλογικής δράσης. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε η κοινωνία των πολιτών, ούτε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο είναι πραγματικά δημοκρατικό, αναγόμενο όχι μόνο στους θεσμούς αλλά και τις αξίες και τις ιστορικές κατακτήσεις και τα αυτονόητα της δημοκρατίας.»

Ο Σταύρος Τσακυράκης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Κοινό περί δικαίου αίσθημα Vs. Κράτος δικαίου», τονίζει: «Το κοινό περί δικαίου αίσθημα κάποιες φορές μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με το κράτος δικαίου. Αυτή η διάσταση όμως δεν μπορεί να ισχύει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εν τέλει, κάποιο από τα δύο θα επικρατήσει. Είτε η κοινωνία θα ξεσηκωθεί, ώστε να επιβάλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλάζοντας τη νομοθεσία ακόμη και αντίθετα σε κάθε έννοια δικαιοσύνης, είτε το κράτος δικαίου θα «πείσει» την κοινωνία περί της ορθότητάς των επιλογών του. Πάρτε για παράδειγμα τη θανατική ποινή.»

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών: «Κοινό περί δικαίου αίσθημα Vs. Κράτος δικαίου», τονίζει: «Ο πολιτικός πρέπει να λαμβάνει υπόψιν του την κοινή γνώμη, δεν πρέπει όμως να καθοδηγείται από αυτήν. Αυτό θα αναιρούσε το ρόλο του. Θα τον αντικαθιστούσαν οι δημοσκόποι, όπως βλέπουμε πολλές φορές να γίνεται δυστυχώς. Βλέπουμε να λαμβάνονται αποφάσεις όχι με βάση το συμφέρον της χώρας αλλά προκειμένου να κερδηθούν κάποιοι πόντοι στις δημοσκοπήσεις. Η πολιτική όμως έχει κατ΄ εξοχήν παιδαγωγικό ρόλο. Ο πολιτικός δεν ακολουθεί απλώς. Ηγείται. Είναι εκείνος που πρέπει να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Που πρέπει να οδηγεί τους πολίτες στο μέλλον»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας με αφορμή το τελικώς ανακληθέν αστυνομικό έγγραφο που επιδόθηκε στη διεύθυνση του ΔΠΘ ύστερα από εισαγγελική παραγγελία, γράφει για την ακαδημαϊκή ελευθερία: «Η παραγγελία που δόθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ροδόπης επαναφέρει στη μνήμη μας τη χρήση μέσων και πρακτικών που δεν συνάδουν με μια δικαιοκρατούμενη και ευνομούμενη πολιτεία. Δεν γνωρίζω αν ήταν η συνταγματική απαιδευσία που οδήγησε στην διαβίβαση προς εκτέλεση της παραγγελίας από την Αστυνομική Διεύθυνση. Αυτό που δεν αμφισβητείται σίγουρα είναι ότι επιτροπευόμενο και ελεγχόμενο Πανεπιστήμιο με την ακαδημαϊκή ελευθερία και τη θεσμική εγγύηση της θετικής της διάστασης (ήτοι το πλήρες αυτοδιοίκητο) δεν μπορούν να συνυπάρξουν.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος γράφει για τη συνωμοσιολογία και τον αριστερό λαϊκισμό, με αφορμή πρόσφατη έρευνα στην Γαλλία: «Το γενικότερο συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας, η οποία βέβαια χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, είναι ότι οι λεγόμενες «θεωρίες συνωμοσίας» συνιστούν μείζον κοινωνικό φαινόμενο, στην πιο πυκνή τους μορφή αφορούν έναν στους τέσσερις Γάλλους, μόνον ένας στους πέντε εμφανίζεται να τις απορρίπτει απολύτως. Οι νέοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην συνωμοσιολογία από ό,τι οι μεγαλύτερες ηλικίες, εκτός από εκείνη τη μορφή της που αφορά την κλιματική αλλαγή και την μετανάστευση. Τέλος, η συνωμοσιολογία συσχετίζεται θετικά με την λεγόμενη (ακροαριστερή ή ακροδεξιά) λαϊκιστική ψήφο.»