Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει την αλλαγή πολιτικής της ΕΚΤ, τονίζοντας ότι «τα συνεχώς βελτιούμενα οικονομικά της Ευρωζώνης τόσο όσον αφορά τον πληθωρισμό αλλά και την απασχόληση, δημιουργούν συνθήκες για αλλαγή του μείγματος νομισματικής πολιτικής». Ο συγγραφέας εκτιμώντας ότι η ένταξη της Ελλάδας στο QE θα είναι θετική, τονίζοντας όμως ότι «θα είναι παράδοξο τη στιγμή που η Ελλάδα θα μπαίνει στο QE αυτό τελικά ν’ αναιρείται στην πράξη λόγω των μειωμένων πράξεων νομισματικής πολιτικής, γεγονός που λόγω των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας, θα επηρεάσει αρνητικά την ρευστότητα των τραπεζών, αν δεν συμμετέχει το τραπεζικό σύστημα για ικανό χρονικό διάστημα»

Ο Γιώργος Στρατόπουλος εξετάζει το ζήτημα των κόκκινων δανείων: «Συνεργατικές λύσεις με γενναίες παραχωρήσεις (κούρεμα δανείων). Αυτό είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια εξυγίανσης των δανειακών χαρτοφυλακίων των τραπεζών. Τα πιστωτικά ιδρύματα όμως, επαναπαυμένα και παγιδευμένα στο νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να πλειστηριάζουν την προσωπική περιουσία των δανειοληπτών, απέτυχαν να αναπτύξουν αυτό το εργαλείο. Μπορεί άραγε η Πολιτεία, νομιμοποιείται να παρέμβει; Ναι, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για αποτελεσματική συνεργασία πιστωτικών ιδρυμάτων και δανειοληπτών, προς όφελος και των δύο. Με νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα περιορίζουν τα δικαιώματα των τραπεζών επί του πλειστηριασμού περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη πέραν των ήδη υποθηκευμένων εμπράγματων εξασφαλίσεων.»

Ο Γιώργος Μπαλατσούκας και ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας αναλύουν το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, εκτιμώντας πως «πρέπει πλέον να απελευθερωθεί από τα δεσμά του αδιέξοδου αρνητισμού που συντηρεί ένα κλίμα ηττοπάθειας, εσωστρέφειας και χαμηλών πτήσεων». Οι συγγραφείς τονίζουν πως «η προοδευτική αντεπίθεση της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να γίνει με έναν πόλεμο θέσεων και όχι απλώς αντιθέσεων», επισημαίνουν την ανάγκη «ανανοηματοδότηση του ρόλου του Κράτους», ως ένα «Ανοιχτό Κράτος της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας», και σημειώνουν πως «το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας γιατί η μοίρα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης βρίσκονται στα χέρια των προοδευτικών πολιτών»

Ο Μελέτης Ρεντούμης παρουσιάζει την κατάσταση στη Μ. Βρετανία μετά την προκήρυξη εκλογών εν αναμονή του Brexit, τονίζοντας ότι «η προκήρυξη εκλογών στη Γηραιά Αλβιώνα σηματοδοτεί ένα νέο γύρο εσωστρέφειας και απώλειας σαφούς προσανατολισμού». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «η κατάσταση στην Βρετανία θ’ απασχολήσει για πολύ καιρό, τόσο τους πολιτικούς όσο και τους οικονομικούς αναλυτές καθώς η πορεία της οικονομίας της Βρετανίας στην μετά ΕΕ εποχή ενδέχεται να μεταβάλλει και τον χάρτη των παγκόσμιων ισορροπιών ανάμεσα στις μεγάλες υπερδυνάμεις»

Ο Νίκος Γεωργιάδης αναλύει την κατάσταση στην Τουρκία, την επομένη του δημοψηφίσματος, σημειώνοντας ότι πρόκειται για τριχοτόμηση της Τουρκίας: στην περιοχή του Όχι, στην περιοχή του Ναι, στον «τρίτο χώρο, και αυτός του «Όχι» είναι αυτός του κουρδικού στοιχείου», και σε έναν «τέταρτο «ημιχώρο», της Κωνσταντινούπολης». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «αν δεν αναληφθεί ή αναδειχθεί κάποια σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία με άξονα την συσπείρωση του πολιτικού κέντρου, το στρατόπεδο του «Όχι» μπορεί να ξεφουσκώσει με ταχύτατους ρυθμούς» και τονίζει πως «η δυναμική του εθνικολαϊκισμού θα απορροφηθεί από την αυθεντικότερη αγκαλιά του πολιτικού Ισλάμ που εκφράζεται από το Σύστημα Ερντογάν».  

Ο Γιώργος Παγουλάτος στην ομιλία του στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία», τονίζει: «Η Ευρώπη θα πρέπει να ξαναγίνει μεγάλη στα μεγάλα και μικρή στα μικρά. Να αρχίσει να αποσύρεται από εκείνα στα οποία δεν έχει τόση μεγάλη σημασία να έχουμε κοινές πολιτικές, αλλά να τονώσει και να τονίσει την παρουσία της στους τομείς εκείνους που έχουν πραγματικά βαρύτητα και στους οποίους μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στους οποίους δηλαδή υπάρχουν σαφή πλεονεκτήματα προστιθέμενης αξίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»

Ο Κώστας Μποτόπουλος εξετάζει τις κυβερνητικές προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση κατατάσσοντας τες «σε τρεις άνισες κατηγορίες: συζητήσιμες, κακότεχνες και μπολιβαριανές» και σημειώνει πως «θα ήθελαν να μας γυρίσουν σε εποχές «δημοψηφισμάτων» όπως αυτά του προηγουμένου Αρχιεπισκόπου με το βλέμμα στραμμένο στον Τσάβες». Ο συγγραφέας τονίζει: «Από τη Δημοκρατία της ευθύνης, της εθνικής συνεννόησης και των δύσκολων αλλά στιβαρών αποφάσεων υπέρ του γενικού συμφέροντος, η κυβερνητική πρόταση θα οδηγούσε σε μια Δημοκρατία λαϊκιστικής επίφασης και ακυβερνησίας. Παρόλο που το πολιτικό αυτό σχέδιο δεν θα υλοποιηθεί, το πλήγμα που έχει επιφέρει στο Σύνταγμα και τους θεσμούς είναι ήδη βαρύ.»

Ο Παναγιώτης Δουδωνής στην ομιλία του στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία», τονίζει: «Έχει έλθει η ώρα η Ευρώπη να επανεφεύρει τον εαυτό της. Το έκανε μετά τη σημαντική οικονομική κρίση της δεκαετίας του 70 καθιστάμενη ο εγγυητής της δημοκρατίας. Το 2004 εγγυήθηκε την αποκομμουνιστοποίηση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Ίσως τώρα η Ευρώπη, μετά το δίδαγμα του Brexit να έχει τη μοναδική ευκαιρία να ενωθεί περαιτέρω, καθιστάμενη μια δύναμη-εγγυητής της ευημερίας, της ασφάλειας και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.»

Ο Τάκης Ιωακειμίδης, στην ομιλία του στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία», τονίζει: «Μέσα από τις έξι αυτές συνθήκες συνολικά, δημιουργήσαμε την Ευρώπη, αλλά δεν δημιουργήσαμε τους Ευρωπαίους. Και αυτό ίσως να είναι το κεντρικό κατά κάποιο τρόπο έλλειμμα. Όταν ξεκινούσε το εγχείρημα ο Μονέ, είχε πει ότι δεν δημιουργούμε μια νέα συμμαχία, ένα νέο συνασπισμό κρατών. Δημιουργούμε μια Ένωση λαών. Αλλά σε αυτό το εγχείρημα αποτύχαμε και το ερώτημα είναι εάν μπορεί κανείς να έχει Ευρώπη χωρίς να έχει Ευρωπαίους.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τα επικίνδυνα παιχνίδια της Τουρκίας με την Ελλάδα, τονίζοντας ότι «η Τουρκία τόσο διπλωματικά όσο οικονομικά και στρατιωτικά βρίσκεται πολύ πιεσμένη γεγονός που την καθιστά απρόβλεπτη όσον αφορά την εξωτερική της πολιτική και την σχέση της με τους γείτονές της όπως η Ελλάδα». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «η Τουρκία κινείται σε μία ζώνη απομόνωσης και υψηλού κινδύνου, ιδίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου, όπου το στράτευμα βρίσκεται σε πλήρη αναδιάρθρωση με χιλιάδες διωγμούς και φυλακίσεις και με άγνωστη την ετοιμότητα όσο και την προθυμία του στρατεύματος ν’ανταποκριθεί στα καθήκοντά του σε περίοδο κρίσης.»