Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Η Κωνσταντίνα Κοτταρίδη θίγει το κρίσιμο ζήτημα της μετανάστευσης ανθρώπων με δεξιότητες (brain drain). «Η διαρροή εγκεφάλων εγείρει σοβαρές ανησυχίες για τις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες προοπτικές της Ελλάδας ως προς την ανάκαμψή της» τονίζει καθώς «το ανθρώπινο κεφάλαιο αποτελεί ουσιαστική παράμετρο για την ανάκαμψη της οικονομίας και την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης». Η συγγραφέας προτείνει πολιτικές για τον μετριασμό της φυγής του ανθρώπινου κεφαλαίου, μια εκ των οποίων είναι «η δημιουργία ανταγωνιστικού και ελκυστικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος» καθώς και πολιτικές για τον επαναπατρισμό των ταλέντων. Αν δεν ληφθούν σύντομα μέτρα αναστροφής της τάσης φυγής, σημειώνει, η Ελλάδα θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στη φτωχοποίηση.

Ο Αθανάσιος Κοσμόπουλος αναλύει το πρόβλημα της προσφυγικής κρίσης εκτιμώντας ότι «η προσφυγική κρίση τείνει να υποσκελίσει σε σημασία και κρισιμότητα την οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη» και κρούει τον κώδωνα για δύο κινδύνους: ο πρώτος αφορά στην πιθανότητα «τα σύνορα της ΕΕ να μεταφερθούν de facto στην εδαφική περιοχή μεταξύ Ελλάδος και FYROM», ο δεύτερος αφορά στην πιθανότητα «να βρεθεί αντιμέτωπη με Ευρωπαϊκές υπηρεσίες να επιχειρούν στον Εθνικό της χώρο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως υπάρχει μια ευκαιρία: «η Ελλάδα να αξιώσει τα 3 δις Ευρώ που προορίζονται για Τουρκία να χρησιμοποιηθούν μόνον στην δημιουργία Hot Spots επί τουρκικού εδάφους»

Ο Θοδωρής Διασάκος καταγράφει τις τραγικά λανθασμένες επιλογές κατά την τελευταία δεκαετία, με κυριότερη όλων το ότι «επιλέξαμε ως λαός να αναθέσουμε τις τύχες της χώρας σε πρωθυπουργούς που απεδείχθησαν πολύ μικρότεροι των περιστάσεων» αρχής γενομένης της κυβερνήσεως Καραμανλή. Αναφερόμενος στο χρέος, εξηγεί ότι το πρόβλημα είναι «πως μια οξύτατη έλλειψη ρευστότητας συγχρονίστηκε με μια ολική απώλεια φερεγγυότητας», κάτι που μπόρεσε να αντιμετωπίσει μόνο το δεύτερο μνημόνιο (PSI-OSI). Οι κυβερνήσεις Τσίπρα, ο συγγραφέας εκτιμά, πως μπορούν να συγκριθούν από άποψη κατάρτισης, αφέλειας και τυχοδιωκτισμού μόνο με τις κυβερνήσεις Καραμανλή, και τονίζει πως η νέα δανειακή σύμβαση είναι σχεδόν αποικιακού χαρακτήρα.

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης περιγράφει τα δραματικά γεγονότα της περιόδου 1909- 1921: από τη Μεγάλη Ιδέα στο αντιβεζινελικό καθεστώς κατά το οποίο ο Μεταξάς είχε πει στον Γούναρη: «Εις το κάτω-κάτω, εάν μόνον δια του Βενιζέλου θα ήτο δυνατόν να σωθή η Ελλάς, ας έλθει ο Βενιζέλος. Πρέπει να υπάγη ο τόπος μας εις τον διάβολον δια να μην έλθει ο Βενιζέλος;». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Μερικές φορές, οι συμπτώσεις της Ιστορίας μοιάζουν να νεύουν ειρωνικά, καθώς τα ίδια λάθη επανέρχονται στο προσκήνιο - σαν να πέρασαν απαρατήρητες οι εθνικές καταστροφές, σαν οι λαοί να έλκονται από τη γοητεία της αυτοκαταστροφής»

Ο Μαρίνος Σκανδάμης στη μελέτη του εξετάζει το ζήτημα των Οίκοι Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας (ΟΑΠΙ), καθώς «έχουν κατηγορηθεί για την ενεργή συμμετοχή τους στην κερδοσκοπία των χρηματοοικονομικών επενδύσεων». Ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ρυθμίσεις ελέγχου που έχουν εισαχθεί σε ΕΕ και ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι «η ελληνική πολιτεία δεν έχει θεσμοθετήσει ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, παρά το ότι αυτό προτείνεται από τους κανονισμούς». Ο Μ. Σκανδάμης εκτιμά πως «απαιτείται η αναβάθμιση του ρόλου της δικαιοσύνης που πρέπει να ενισχυθεί με την άσκηση της αρμοδιότητας ελέγχου των ΟΑΠΙ με σκοπό την προστασία του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας από τις επιθέσεις των αγορών.»

Ο Γρηγόρης Καραγρηγορίου εξετάζοντας τις εξελίξεις στο προσφυγικό εκτιμά πως «η κυβέρνηση Τσίπρα ακολούθησε τη συνήθη πρακτική της, της ρητορικής ιδεολογικών προθέσεων» ενώ «αμέλησε να φτιάξει hotspots που είχε υποσχεθεί, για να μην αναλάβει μερίδιο από την ευθύνη του προβλήματος». Ο συγγραφέας εκφράζει το φόβο πως «αν η απάντηση της κυβέρνησης είναι έξω από την ευρωπαϊκή πορεία, μην εκπλαγεί αν βρεθεί στο τέλος να της προτείνουν αυτό ακριβώς» και συγκρίνει τη διαχείριση του προσφυγικού με αυτή της διαπραγμάτευσης τότε που «πήγε νομίζοντας ότι κρατά την χειροβομβίδα της εξόδου από ευρώ και βρήκε να της προτείνουν ακριβώς αυτή τη χειροβομβίδα απασφαλισμένη»

Ο Αντώνης Ζαΐρης και ο Γιώργος Ψαθάς εκτιμώντας ότι η Ε.Ε. έχει φτάσει σε αδιέξοδο, υποστηρίζουν πως μόνο ένας δρόμος υπάρχει: «η Ευρώπη να δώσει ένα ισχυρό και σαφές μήνυμα ενότητας και αλληλεγγύης». Καθώς όμως, σύμφωνα με τους συγγραφείς, η αλληλεγγύη απαιτεί πολιτική ενότητα, «έφθασε η ώρα να γίνει το άλμα, τόσο για την αντιμετώπιση της κρίσης, όσο και για την ευοίωνη προοπτική της Ευρώπης: η Ομοσπονδιοποίηση». Η Ομοσπονδιοποίηση για να γίνει, εξηγούν οι συγγραφείς, χρειάζεται: να μεταφερθούν από Εθνικό σε υπερεθνικό επίπεδο κυριαρχικά δικαιώματα σε κρίσιμους τομείς, και, οι κυβερνήσεις να παραιτηθούν από μέρος της φορολογικής εξουσίας τους.

O Σωτήρης Κατσέλος θέτει το θέμα των μεταρρυθμίσεων υποστηρίζοντας πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι άμοιρες ιδεολογικού προσήμου. Εκκινώντας από τη διαπίστωση ότι «οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν αλλαγές και οι αλλαγές δημιουργούν κοινωνικές ανακατατάξεις, όχι πάντα ευπρόσδεκτες» σημειώνει ότι «ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας δεν είχε πραγματικά αποφασίσει αν ήθελε να πραγματοποιήσει πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζονταν». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πολιτικός χώρος οφείλει πρώτα να προσδιορίσει τις μεταρρυθμίσεις που του ταιριάζουν βάσει του οράματός του για την κοινωνία, πριν ζητήσει από την κοινωνία να τις ενστερνιστεί» και εκτιμά πως έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε το επίπεδο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.

Η Χριστίνα Παπανικολάου αποτιμά το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις υγειονομικές μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει έως σήμερα εκτιμώντας πως «όλες οι θεσμικές, θετικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, και όχι μόνο κάτω από την πίεση μνημονιακών υποχρεώσεων, δεν ολοκληρώθηκαν, ούτε αξιοποιήθηκαν κατάλληλα, ώστε να τελεσφορήσουν προς όφελος της βελτίωσης του Συστήματος και της σταδιακής μετάβασής του στη νέα εποχή». Η συγγραφέας παραθέτοντας βασικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Υγεία, εξηγεί πως το Ελληνικό Υγειονομικό Σύστημα «είναι όσο ποτέ αναγκαίο να αξιοποιήσει όλη την εμπειρία, τις ευκαιρίες και τα κεκτημένα της Ευρωπαϊκής πολιτικής και πρακτικής»

O Νίκος Τσολακίδης αναπτύσσει το ζήτημα της τουριστικής ανάπτυξης, τονίζοντας ότι «η εποχικότητα, παραμένει έντονη, με αποτέλεσμα η ένταση του φαινομένου για συγκεκριμένους μήνες, να οδηγεί μετά σε νεκρές περιόδους, με επιπτώσεις στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μεγάλο στοίχημα της μετάβασης στη νέα εποχή, είναι η ανάδειξη της πολυθεματικότητας του ελληνικού τουρισμού» υποστηρίζοντας πως «οι θεματικές πλευρές του τουρισμού, που δεν περικλείονται μόνο στο brand name, sea & sun, μπορούν να καλλιεργηθούν και να προωθηθούν μέσα από τον εμπλουτισμό δράσεων, παράλληλων, που αφορούν στην περιήγηση, τον πολιτισμό, τη γαστρονομία, την εργασία και πλήθος άλλων παραμέτρων»