Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

O Νίκος Ορφανός θέτει το ζήτημα του ρήγματος ανάμεσα «στην πραγματική ζωή των ανθρώπων και τους κομματικούς σχεδιασμούς των λογής αρχηγών και επικεφαλής» εξηγώντας πως «οι πολίτες, δεν είναι και δε θέλουν όλο και περισσότερο να είναι, απλοί χειροκροτητές του μεγάλου ηγέτη-πολιτικού πρωταγωνιστή» και συμπληρώνοντας πως οι πολίτες «θέλουν να ακούγονται, χωρίς όμως να τρώνε ατελείωτα τις ώρες τους σε ατελείωτες συζητήσεις, αδιέξοδα συνέδρια και αιώνιες διεκδικήσεις». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «στην εποχή του διαδικτύου, τα σταριλίκια μας τελειώσανε» και τονίζει πως «αν δε βγούμε στην κοινωνία, στο τέλος την αίθουσα θα τη σκουπίσουν οι αρχηγοί με τα παρεάκια τους»

Ο Δημήτρης Τέλλης εξετάζει «τι πάει στραβά με τους νέους» στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι «πουθενά αλλού δεν υπήρξε εκρηκτική άνοδος του Νεοναζισμού, αιμοδοτούμενη κατά κύριο λόγο από τους νέους» και ότι «πουθενά αλλού ένα τέτοιο συνονθύλευμα συνωμοσιολογίας, «κουτοπονηριάς», ιδεοληψιών, αμάθειας κι ανικανότητας δεν συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό τη νέα γενιά όσο στην Ελλάδα». Ο συγγραφέας εστιάζει τα αίτια στην παιδεία και στην άγνοια της νεότερης Ιστορίας μας. Ο Δ. Τέλλης τονίζει πως χρειάζονται «τομές στην Παιδεία και ειδικά στη διδασκαλία της Ιστορίας για να διασφαλισθεί μεσοπρόθεσμα η κατάκτηση της εθνικής μας αυτογνωσίας»

O Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει την συμφωνία της 18^ης Μαρτίου για το προσφυγικό, τονίζοντας πως «εγκλωβίζονται στην Ελλάδα περί τους 50.000 πρόσφυγες και παράτυποι μετανάστες που βρίσκονται ήδη εντός της ελληνικής επικράτειας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «στη συμφωνία δεν προβλέπεται μηχανισμός υλοποίησης των συμφωνηθέντων προκειμένου να ελέγχεται η Τουρκία» επισημαίνοντας πως η συμφωνία αυτή «έχει προσωρινό και έκτακτο χαρακτήρα». «Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον (μετά τα capital controls) με κλειστά τα βόρεια σύνορά της, επιτηρούμενα τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα και με καταυλισμούς χιλιάδων ανθρώπων» τονίζει και σημειώνει πως «προκαλεί έκπληξη η θριαμβολογία για τη Συμφωνία και οι δηλώσεις περί μεγάλης διπλωματικής επιτυχίας»

Ο Γρηγόρης Σκιαδόπουλος περιγράφει την ανάγκη «για ένα νέο, ενιαίο δόγμα ασφάλειας, δημοκρατίας, πολιτισμού για την θετική υπέρβαση των τωρινών, μεγάλων και προκλητικών θεμάτων που έχουν ανακύψει» και εκτιμά πως οι προτεραιότητες πρέπει να είναι: Η καλλιέργεια μια νέας κουλτούρας ασφάλειας μέσα από τη δημιουργία σύγχρονης πλατφόρμας σύζευξης κυβερνητικού, ακαδημαϊκού, επιστημονικού κοινωνικού χώρου, και η ανάπτυξη της έρευνας στον τομέα της ασφάλειας, ανάλυση και κατανόηση με μοντέρνα εργαλεία της τυπολογίας των σύγχρονων προβλημάτων, κινδύνων και απειλών από τις ροές και μετακινήσεις πληθυσμών έως τα χημικά, τα ατυχήματα, την προστασία προσωπικών δεδομένων, την χρήση Διαδικτύου και την ποιότητα του περιβάλλοντος.

Ο Κώστας Μποτόπουλος αναλύοντας τις στρεβλώσεις που προκαλεί το ισχύον εκλογικό σύστημα, εκτιμά πως «οι καιροί είναι ώριμοι για μια αλλαγή του ισχύοντος εκλογικού συστήματος της (πολύ) ενισχυμένης αναλογικής» συμπληρώνοντας ότι «οι πολιτικές συνθήκες και οι ανάγκες της εποχής, στην Ελλάδα και όχι μόνο έχουν ουσιαστικά σημάνει τη λήξη του μοντέλου των μονοκομματικών κυβερνήσεων». Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα βασικά σημεία του προβληματισμού για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος: Περισσότερη αναλογικότητα, αντιπροσωπευτική κατανομή εδρών, σταυρός ή λίστα, εκπροσώπηση αποδήμων, χρήσιμες και λιγότερο χρήσιμες παράλληλες μεταρρυθμίσεις, και τονίζει πως « η συζήτηση περί του εκλογικού συστήματος είναι κρίσιμη για τη Δημοκρατία».

O Γιώργος Κίσσας καταθέτει τη δική του μαρτυρία για την περίοδο αυτή, σημειώνοντας πως «για πρώτη φορά, μία ολόκληρη γενιά γαλουχείται μέσα στο μίσος, στην απάθεια και στην απόδοση ευθυνών στις προηγούμενες» επισημαίνοντας πως «η κοινωνία στο σύνολό της παρέμεινε μόνο στο στάδιο της απόδοσης ευθυνών και δεν ενδιαφέρθηκε στο ελάχιστο για την έξοδο από αυτή, συμμετέχοντας η ίδια στην προσπάθεια». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «ούτε οι ηθικές φενάκες, αλλά ούτε και η πρόφαση της εμπειρίας μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικές επιλογές» και τονίζει πως «Η ‘’αλλαγή’’, παραμένει ακόμη και σήμερα το πιο ουσιαστικό αίτημα για την μετεξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας»

Ο καθηγητής κ. Χρήστος Παπαγεωργίου απορρίπτει την άποψη ότι η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οφείλεται στο ότι δεν είναι «πραγματικοί Αριστεροί», και πως «αν συμμετείχαν και άλλα «Προοδευτικά» κόμματα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα» και υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει Αριστερό μονοπάτι προς την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά μόνον προς την άβυσσο». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η τελευταία κυβέρνηση που ονομάστηκε υποτιμητικά ως η κυβέρνηση των «Σαμαρο-Βενιζέλων» είχε βρει ένα κάποιο σωστό μίγμα οικονομικής πολιτικής» και τονίζει πως η λύση στο Ελληνικό πρόβλημα είναι να γίνει η Ελλάδα μια χώρα Δημοκρατική και φιλελεύθερη οικονομικά.

Ο καθηγητής κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης αναλύει την κατάσταση στο Εργατικό κόμμα στη Βρετανία με τον Τζ. Κόρμπιν, για τον οποίο «η πλειοψηφία των Εργατικών εμφανίζεται σε απόγνωση γιατί θεωρεί ότι το Εργατικό Κόμμα γίνεται ανεκλόγιμο». Ο κ. Ιωακειμίδης μεταφέροντας το θέμα στην Ελλάδα, καθώς «οι ιδέες του Κόρμπιν εμφανίζονται να είναι κάτι παρεμφερές με αυτές του ακραίου ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» σημειώνει πως «η Αριστερά μπορεί να είναι αποτελεσματικός συντελεστής αλλαγής όταν είναι και εκλόγιμη» και σημειώνει πως «οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας/μεταρρυθμιστικού κέντρου θα πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα στην συγκρότηση του ενιαίου φορέα ικανού να προσβλέπει στην πολιτική εξουσία»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης αποτιμά την Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου κατά την οποία η Τουρκία αναδείχθηκε βασικός νικητής «απέναντι σε μια αποδυναμωμένη, φοβισμένη και διασπασμένη ευρωπαϊκή ηγεσία» καθώς «οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να μπουν σε διαδικασία συζήτησης των αυξημένων τουρκικών απαιτήσεων, τη στιγμή που η συμφωνία του Νοεμβρίου έμεινε στα χαρτιά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα να γίνει υγρός τάφος στο Αιγαίο και αποθήκη ψυχών, πήρε παράταση δέκα ημερών» και επισημαίνει πως είναι αναγκαίο η «η Ελλάδα να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για το Προσφυγικό» ενώ τονίζει πως είναι αναγκαία η συμμετοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

O Νίκος Γκιώνης εξετάζει τις όψεις του εγχώριου πολιτικού φονταμενταλισμού που είναι κατά τον συγγραφέα, η εθνικοφροσύνη και ποπουλισμός. «Η εθνικοφροσύνη συνδέθηκε με κάθε λογής ιδεολογικοπολιτικό ξέβρασμα και στάθηκε καθηλωτικά απέναντι σε κάθε τι που εκτιμούσαν πως τις υπερέβαινε, όπως στα Ευαγγελικά, στον αφορισμό του Ελευθέριου Βενιζέλου» σημειώνει ο συγγραφέας και σημειώνει πως «η οιονεί διοίκηση του κράτους από τις συνιστώσες δυνάμεις του ελληνο - φονταμενταλιστικού δημιουργήματος, οδηγήθηκε μερικές φορές σε ήττες». «Το παρακράτος της εποχής του Λαμπράκη, ως αιτιατό του τότε πολιτικού φονταμενταλισμού, έχει δώσει προ πολλού και αθόρυβα την θέση του στους θυλάκους του λαϊκισμού» τονίζει.