Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες» και αναλύοντας την έννοια του εθνικολαϊκισμού τόνισε: «Η συκοφάντηση του πολιτικού αντιπάλου συνιστά την αντιπολιτική κανονικότητα του εθνικολαϊκισμού. Η συκοφαντία εξαγνίζει τον επιτιθέμενο, τον απευθυνοποιεί, μπολιάζοντας με μια «αντιστασιακή» κουλτούρα της υποψίας ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και, με τον τρόπο αυτό, διευρύνει την κρίση αντιπροσώπευσης. Είναι η εργαλειοποίηση αυτής της κρίσης, η οποία βέβαια είναι υπαρκτή, αλλά, ωστόσο, πολυπαραγοντική, που επιτρέπει στο νέο εθνικολαϊκισμό να ηθικολογεί στο όνομα μιας μυθολογημένης «διαφάνειας» και να ξιφουλκεί κατά του «συστήματος», σκηνοθετώντας τις μαγικές, λυτρωτικές του λύσεις, τις «αυταπάτες» του.»

O Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει το προσφυγικό ζήτημα και τους κλυδωνισμούς που προκαλεί στην Ευρώπη, εκτιμώντας ότι «κινδυνεύει με κατάρρευση ως αποτέλεσμα της ανόητης και κοντόφθαλμης ψευδαίσθησης ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα με την αύξηση των τειχών, το κλείσιμο των συνόρων, θέτοντας όρια και διακρίσεις με βάση τη θρησκεία ή με την οικοδόμηση μιας μίνι-Σένγκεν περιοχής». Ο συγγραφέας παραθέτει τις ενέργειες που πρέπει να κάνει η ΕΕ άμεσα και σημειώνει πως «Η Ευρώπη αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να μετατρέψει με αποφασιστικότητα τη σημερινή κρίση σε ευκαιρία για τη μακροχρόνια ανάπτυξή της, αντιμετωπίζοντας έτσι την επιταχυνόμενη δημογραφική επιδείνωση»

Ο Ευάγγελος Στραβέλας εξετάζει την κυκλικότητα της δημοσιονομικής πολιτικής: «Η κυκλική συμπεριφορά της δημοσιονομικής πολιτικής διαφέρει από χώρα σε χώρα σύμφωνα με τη ταξινόμηση του εισοδήματος της. Στο παρελθόν, ενώ οι βιομηχανικές χώρες είχαν την τάση να ακολουθούν μια αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική, οι αναπτυσσόμενες χώρες είχαν την τάση να ακολουθούν προκυκλική δημοσιονομική πολιτική: αυξήσεις στις δαπάνες (ή μείωση των φόρων) κατά τις περιόδους επέκτασης και μείωση των δαπανών (ή αύξηση φόρων) κατά τη διάρκεια των περιόδων ύφεσης. Είναι αποδεκτό πως η δημοσιονομική πολιτική έχει την τάση να είναι πιο προκυκλική στις αναπτυσσόμενες χώρες απ’ ότι στις βιομηχανικές ώρες.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναλύοντας τις εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας εκτιμά πως «την Τουρκία δεν την συμφέρει σε αυτή τη φάση να κινηθεί επιθετικά προς την Ελλάδα διεκδικώντας συγκεκριμένο έδαφος ή χωρικά ύδατα, πέραν των μεμονωμένων προκλήσεων» σημειώνοντας πως «η βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η αποφυγή δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο μαλακό υπογάστριό της και μάλιστα με τις ευλογίες των ΗΠΑ.». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η χώρα μας οφείλει σε κάθε περίπτωση να βρίσκεται σε ετοιμότητα και επιφυλακή όποια και αν είναι η πορεία της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας μεσοπρόθεσμα, προς διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας, χωρίς εφησυχασμό»

O Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις αυταπάτες της Μεγάλης Βρετανίας μετά το Brexit, με βασικότερη όλων την «Παγκόσμια Βρετανία». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Παγκόσμια Βρετανία είναι μια απατηλή προσπάθεια branding που σχεδιάστηκε για να καλύψει ένα ακριβό λάθος, στο οποίο αντιτίθενται τουλάχιστον το 48% των ψηφοφόρων που ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και δεν εξαπατήθηκαν από την ακατάσχετη δημαγωγία υπέρ Brexit» και τονίζει πως «αντί για την Παγκόσμια Βρετανία και την αναβίωση της αυτοκρατορίας που πλασάρει η κ. Μέι, υπάρχει το ενδεχόμενο για το Ηνωμένο Βασίλειο η όλη ιστορία του Brexit να το καταντήσει όχι και τόσο Ηνωμένο»

Ο Δημήτρης Θωμάκος καταγράφει τις σκέψεις του επί του Κυπριακού κάνοντας μια ιστορική αναδρομή. «Μετά από μια άγονη δωδεκαετία που ακολούθησε την προηγούμενη αποτυχημένη προσπάθεια επίλυσής του μέσω του Σχεδίου Ανάν, οι δυο κοινότητες βρίσκονται και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» επισημαίνει ο συγγραφέας και εκτιμά πως η τελική επίλυση του προβλήματος θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις. «Η Κύπρος μπορεί να μετατραπεί στο χρηματοοικονομικό, εμπορικό, ενεργειακό, ναυτιλιακό, τουριστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής » τονίζει και σημειώνει πως «Απαιτείται σήμερα να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα επίλυσης του Κυπριακού και να μην οδηγηθούμε σε μια νέα χαμένη ευκαιρία.»

Ο Νίκος Λαλιώτης εξετάζει το πως το κύρος των ανθρώπων επηρεάζει το κύρος των αξιωματικών, εκτιμώντας πως «η αναρρίχηση στα ανώτατα αξιώματα δημοκρατικών κρατών, ανθρώπων ολιγοβαρών και ανεπαρκών στην συγκρότηση της προσωπικότητάς τους, αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, τελικά έχουν σημασία για την διατήρηση της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού» και εξηγεί πως «δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας ή απλά ένας ανόητος που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα να σεβαστεί την Δημοκρατία». Ο συγγραφέας προειδοποιεί πως «το μέλλον θα είναι σκοτεινό και πως η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο»

Ο Λάζαρος Ζουρνατζής εξετάζει το αγροτικό ζήτημα και τονίζει πως αφενός «ο αγροτικός τομέας δεν είναι ένα φυσικό σύστημα αλλά ένας τεχνικός λειτουργικός οργανισμός» και αφετέρου ότι «ως τεχνικό λειτουργικό σύστημα πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένο, να υπόκειται σε συνεχή αξιολόγηση και με βάση αυτήν να υφίσταται διαρκείς και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις με στόχο την κανονικότητα για να έχουμε τις βέλτιστες αποδόσεις». Ο συγγραφέας τονίζει πως «Η Χώρα χρειάζεται επειγόντως εθνική αφύπνιση» και σημειώνει πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, σημειώνοντας πως «Οι καιροί δεν είναι μόνο χαλεποί. Οι καιροί δυστυχώς είναι "ου μενετοί"»

Ο Σωτήρης Κατσέλος περιγράφει την έκθεση GR’80 που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη και εξηγεί τη σημασία της δεκαετίας του’80. «H δεκαετία του ‘80 αποτέλεσε την πρώτη σύγχρονη δεκαετία, η οποία εγκαινίασε μια ιστορική περίοδο που φτάνει μέχρι και στις μέρες μας» σημειώνει και εξηγεί πως «ήταν η δεκαετία που η ηλεκτρονική μπήκε στη ζωή και στη καθημερινότητα του πολίτη, είτε υπό τη μορφή ενός απλού walkman ή βιντεπαιχνιδιού, είτε με τη χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων της καθημερινότητας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «οι βάσεις οι οποίες έθεσαν το 80 τη σύγχρονη εποχή κλονίζονται»

Ο Νίκος Γκιώνης παρουσιάζει την Μεγάλη Ιδέα της περιόδου που αντιμετωπίζει η χώρα μας κι αυτή είναι η «κανονικότητα»: «Η κανονικότητα είναι ο νέος πατριωτισμός, η λυτρωτική Μεγάλη Ιδέα, ο πήχης της υπαρξιακής μας αγωνίας για το κοντινό αύριο» συμπληρώνοντας ότι «ο συμβατικός Αρχηγός κάνει το ανάποδο, μη γνωρίζοντας πως ο αφανισμός θα εξαφανίσει και τον ίδιο». Ο συγγραφέας τονίζει ότι ο λόγος του ηγέτης «σε συνθήκες κρίσης πρέπει νάναι σχεδόν ολοκληρωτικά εθνικός και σχεδόν λίγο κομματικός» και συμπληρώνει πως «μόνον αυτοί που προτάσσουν τον εθνικό λόγο και την ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων μπορούν να το κάνουν»