Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης με αφορμή του Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, προσθέτει τον δικό του προβληματισμό εντοπίζοντας δύο απειλές να θέτουν ζήτημα βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας: «Πρώτο, στο γεωπολιτικό σύστημα που μας περιβάλλει και δεύτερο, στον πυρηνικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας μας, δηλαδή στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση που καθορίζουν τα δυναμικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας εν τέλει.». Όσον αφορά στην πρώτη απειλή, ο συγγραφέας εκτιμά πως «στο Αιγαίο βρισκόμαστε σε συνεχή πολιτικοστρατιωτική ήττα για εμάς», και όσον αφορά στην δεύτερη απειλή, σημειώνει πως «βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι να διαπλάσει κατά το δικό της δόγμα τις επίσημες δομές παραγωγής ιδεολογίας»

Ο Παναγιώτης Δουδωνής κάνει μια πρώτη εκτίμηση για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών σημειώνοντας ότι η νίκη των Συντηρητικών είναι «μια νίκη που ήλθε χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και θα μπορούσε ήπια να χαρακτηριστεί Πύρρειος». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πήχης τέθηκε τόσο χαμηλά που ο Corbyn μπόρεσε να τον περάσει» και συμπληρώνει πως «η δεύτερη θέση απέναντι σε ένα κόμμα το οποίο δίχασε με ένα δημοψήφισμα το Ηνωμένο Βασίλειο, το έσυρε εκτός Ευρώπης και παραμένει αμφίθυμο ως προς την εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος δε μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, παρά τη σημαντική ενίσχυση των Εργατικών.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξηγεί την «λαϊκιστική μνησικακία»: «Αυτή η λαϊκιστική μηχανή μίσους πατάει πάνω στην υπέρβαση των παλιών διαιρέσεων (αριστερά/δεξιά), προνομιακό της υποκείμενο είναι ο θυματοποιημένος λαός, αυτό το νέο ελληνοκεντρικό υποκείμενο που «απελευθέρωσε», αναπαλαιώνοντάς το, η κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων» το 2011» Ο συγγραφέας τονίζει πως «τώρα που αυτή η παρανοϊκής/μαγικής φύσης εθνικολαϊκιστική αντιστασιακή αφήγηση πολιτικά θρυμματίσθηκε προσκρούοντας στην πραγματικότητα, είναι αυταπάτη ότι η εξτρεμιστική της απόφυση, που κατασκευάζει σαν θεομηνία τον «άλλον» ως εχθρό (εναντίον του οποίου, συνεπώς, όλα επιτρέπονται) , είναι πολιτικά ελέγξιμη και ενσωματώσιμη στο «σύστημα» δια της κολακείας, δια της δημαγωγικής συναίνεσης»