Ο Νίκος Λαλιώτης σκέφτεται πάνω στην έννοια του μίσους καθώς όπως λέει «στον δημόσιο λόγο πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πολιτικά γεγονότα, τα κοινωνικά φαινόμενα, τις κρίσεις, τις μη «λογικές» αντιδράσεις, τις ακραίες αντιδράσεις, τις αυτοκαταστροφικές επιλογές των κοινωνιών, παραβλέποντας και υποτιμώντας την σημασία του μίσους ως παράγοντα ιστορικών εξελίξεων, την συσσώρευση μίσους μέσα στην κοινωνία ως συλλογικότητα, αλλά και μέσα στα άτομα σε προσωπικό επίπεδο, μια συσσώρευση ενέργειας που ενίοτε ξεσπάει σαν καταστροφικός σεισμός και σαρώνει τα πάντα». Ο συγγραφέας εκτιμά όμως πως «είμαστε σε αναμονή ενός νέου πολιτικού λόγου που πρέπει να ακουστεί»

Ο Νίκος Τσολακίδης μιλάει για το «τελευταίο επικίνδυνο παιχνίδι» της κυβέρνησης. «Είναι πλέον πασίδηλο, ότι αυτή η κυβέρνηση τη μόνη επένδυση που χειρίζεται με επιτυχία μέχρι τώρα για τον εαυτό της και πρωτοφανείς συνέπειες για τον τόπο, είναι η επένδυση στην αβεβαιότητα» τονίζει και σημειώνει πως «σ’ αυτή την «επιχείρηση καρέκλα» εναποθέτουν οι κυβερνώντες τις προσδοκίες και τους πόθους τους για παραμονή στη μέθη της εξουσίας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «δοκιμάζουν τις αντοχές πειραματιζόμενοι με το ένστικτο της επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού, αλλά αυτό είναι ένα αψυχολόγητο και επικίνδυνο παιχνίδι θα είναι και το τελευταίο τους»

Ο Μαρίνος Σκανδάμης γράφει: «Ο Ismael González de la Serna ήταν Ισπανός ζωγράφος. Στον πίνακα που συνοδεύει το παρόν αποτυπώνει αυτό που διαρκώς επανέρχεται. Στο κέντρο ο θάνατος, δεξιά του ένας άνδρας κι αριστερά γονατιστή μια γυναίκα. Η γυναίκα προσφέρει ένα πιάτο στο θάνατο. Πάνω του απλώνεται μια πόλη. Η πολιτεία προσφέρεται στο θάνατο. Ο άνδρας συμμετέχει στην προσφορά. Κοιτώντας. Ο άνδρας και η γυναίκα δεν έχουν μάτια. Έχουν τρύπες. Είναι κενοί. Κενοί από αρχές. Κενοί από αξίες. Κενοί από αισθήματα. Κενοί από σκέψη. (...) Οι άνθρωποι χωρίς μάτια ξανάρχονται στο προσκήνιο.  Ας μην ξαναπιαστούμε ηλίθιοι…»