Ο Πέτρος Καβάσαλης με αφορμή τα 60 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης γράφει: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάθεται στο περιθώριο, χρειάζεται να κατανοήσει τις αλλαγές που έρχονται, να αποκτήσει στρατηγική που θα διασφαλίσει τη θέση της στην Ευρώπη που ανασχηματίζεται, για να μην «επιστρέψει» οδυνηρά από την Ευρώπη στα Βαλκάνια. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν συμμετέχει στη συζήτηση για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Αυτή δεν θα προέλθει χωρίς οδύνες, χωρίς την εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται σε κάθε χώρα, χωρίς να πούμε την αλήθεια για αυτό που φαίνεται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα»

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναλύει τη σημασία της πληροφορικής που όπως σημειώνει είναι «ένας από τους πιο δυναμικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας που μπορεί με οργανωμένες και συστηματικές κινήσεις να συνδράμει στην έξοδο της χώρας από την παρατεταμένη οικονομική κρίση είναι αυτός της πληροφορικής και γενικότερα της υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας.» Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η πλήρης αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, η συνδρομή της πολιτείας και η διάχυση των νέων τεχνολογιών μέσω των επιχειρήσεων και των φορέων εκπαίδευσης, θα μπορούσε δυνητικά να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αυξάνοντας σημαντικά τον πολλαπλασιαστή του ΑΕΠ και οδηγώντας την χώρα σε διατηρήσιμη ανάπτυξη»

Ο Νίκος Γκίωνης εξετάζει τις υποψηφιότητες Μακρόν και Σουλτς και εκτιμά πως «το πείραμα Μακρόν είναι εξαγώγιμο και εν δυνάμει αποτελεσματικό όταν οι φορείς παρακμάζουν γεωμετρικώς, ενώ ο Σούλτς είναι η σίγουρη πεπατημένη – και ίσως νικηφόρος – όταν οι σχηματισμοί διατηρούν το μίνιμουμ μια συμπαγούς ικανοποιητικής ισχύος». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «θα είχε ενδιαφέρον και μάλιστα μετά την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα η αναζήτηση του μοντέλου Μακρόν στην ελληνική εκδοχή , όχι ως copy paste αλλά ως προτρεπτική διδαχή σε ένα πολιτικό σύστημα, όπου το νεώτερο και το παλιότερο Ριζοσπαστικό Κέντρο, κατοικούν στην παρακμή και στην στασιμοχρεοκοπία»