Αμέτρητες είναι οι συζητήσεις που διεξάγονται τα τελευταία χρόνια, άλλοτε σε επίπεδο εκδηλώσεων και συμποσίων και άλλοτε στους χώρους των καφενείων, για τη συνένωση των δυνάμεων της κατακερματισμένης κεντροαριστεράς.
Το παράδοξο είναι ότι πολλές φορές, οι ένθερμοι όψιμοι υποστηρικτές ενός τέτοιου εγχειρήματος, είναι εκείνοι, που τη στιγμή της μεγάλης απόφασης και της ειλικρινούς συμφωνίας, δυναμίτισαν την όποια προσπάθεια. Είτε από φόβο, μη χάσουν τα ανύπαρκτα οφίτσια και την πρωτοκαθεδρία ενός διαλόγου των δυνάμεων του σοσιαλισμού, είτε γιατί αρέσκονται αυτή η συζήτηση να διεξάγεται με καφενειακούς όρους και να μη λαμβάνει ποτέ την πρέπουσα σοβαρότητα. Έχουμε πρόσφατο παράδειγμα από το εγχείρημα της Ελιάς, που πολεμήθηκε κυρίως από εκείνους, που τώρα μιλούν για νέο Επινέ. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που το στήριξαν και πάσχισαν να αποτελέσει ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα της ενωμένης σοσιαλδημοκρατίας.
Σήμερα όσοι μιλούν με ευκολία για μια νέα πρωτοβουλία και φέρνουν στο νου τους κοινά σημεία με το Γαλλικό Επινέ του 1971, είναι βέβαιο ότι γνωρίζουν ιστορία. Είναι σε θέση λοιπόν να ξέρουν, ότι αυτή, δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, όσες ομοιότητες κι αν κάποιος μπορεί να βρει, ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές και κοινωνικό-πολιτικά δρώμενα. Απ’ την ιστορία αντλεί κανείς διδάγματα και συμπεράσματα και βέβαια το σημαντικότερο είναι, ότι ανασύρει γεγονότα, όχι για να τα αντιγράψει, αλλά για να μελετήσει τη σύνθεση τους και να έχει οδηγό σε ότι επιχειρήσει στο μέλλον.
Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία δεν θα προκύψει με συρραφή κινήσεων και σχημάτων που έχασαν το έρεισμα και την απήχηση τους στο λαό.
Τότε στο προάστιο του Παρισιού, οι καθημαγμένοι και κατεστραμμένοι εκλογικά σοσιαλιστές, έκαμαν παραδοχή των λαθών τους, απέρριψαν στρεβλώσεις και παθογένειες, κατάργησαν την κακή πλευρά της κομματικής γραφειοκρατίας. Κράτησαν όμως τις ιδέες και τις αξίες που μπορούσαν να ταξιδέψουν στο χρόνο και να αποτελέσουν τη βάση ενός ξεκινήματος και πλαισίωσαν το πολιτικό κεφάλαιο, του μετέπειτα προέδρου Φρανσουά Μιτεράν που ερχόταν από μακριά, με νέες απόψεις, προτάσεις και πλατφόρμα ιδεών, απαραίτητων, για τη χάραξη πολιτικής στρατηγικής. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν στο μέλλον αυτή η κίνηση να αποδώσει καρπούς. Ήταν άλλες οι εποχές τότε και σήμερα βιώνουμε μια διαφορετική συγκυρία.
Αν δεν μιλήσουμε στους συνανθρώπους μας, με θέσεις και όχι με κούφια ξύλινα λόγια και αοριστίες, για τα ζητήματα που τους αφορούν, καμία συζήτηση για την ενωμένη και μεγάλη κεντροαριστερά δεν θα έχει αίσιο αποτέλεσμα. Αν δεν πάψουμε να συνεχίζουμε με ημερίδες και ορυμαγδό επιτροπών, που απλά μοιράζουν θέσεις σε μια παρηκμασμένη κομματική μηχανή, να αναμασάμε τις ίδιες γενικολογίες, δεν θα ξεφύγουμε από τη μιζέρια της οριακής πολιτικής επιβίωσης.
Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία δεν θα προκύψει με συρραφή κινήσεων και σχημάτων που έχασαν το έρεισμα και την απήχηση τους στο λαό. Δεν θα είναι το αποτέλεσμα της συνύπαρξης προσώπων, που ο χρόνος και οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει. Θα είναι το δημιούργημα της συμμετοχής απλών ανθρώπων, που θα συνεισφέρουν με συγκεκριμένες και στοχευμένες προτάσεις και ιδέες, οικοδομώντας την προσδοκία που κάθε πολιτικός χώρος χρειάζεται, ακουμπώντας στα όνειρα και τα οράματα της κοινωνίας, συνθέτοντας το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Όλα αυτά στη βάση της ειλικρίνειας, της ανιδιοτελούς προσφοράς, μακριά από ηγεμονίες και καρέκλες, αφήνοντας πίσω τις φοβίες και τη σοβαροφάνεια όλων εκείνων, που θεωρούν εαυτόν αναντικατάστατο.
Αν κάποιοι λοιπόν συνεχίζουν να βλέπουν ομοιότητες με το Επινέ, θεωρώ ότι το πολιτικό κεφάλαιο, ως μονάδες αλλά και ως συλλογικότητες, που έρχεται από μακριά, το έχουμε. Μπορεί να έχουν υβρισθεί, να έχουν συκοφαντηθεί, να έχουν πολεμηθεί, άλλα τους έχουμε. Είναι αυτοί που έδωσαν τις σκληρές μάχες υπέρ πατρίδας όταν σχεδόν όλοι πίστεψαν στο οργανωμένο ψέμα των συριζανελ. Είναι αυτοί που συνεχίζουν μέσα στο κοινοβούλιο να ασκούν πραγματική αντιπολίτευση και να καταδεικνύουν καθημερινά, τον πελατειακό τρόπο σκέψης και τα ψέματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι να βρούμε το καινούργιο σε ανθρώπους και ιδέες που θα το πλαισιώσουν.
Να πάψουμε να ψάχνουμε στα χρονοντούλαπα κι ας αρχίσουμε από κει που λέγαμε την αλήθεια.
Μόνο κινούμενοι πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις και παραταξιακά όρια, έχουμε την προοπτική για ένα νέο ξεκίνημα. Εκεί όπου μπορούν να συναντηθούν, όσοι θυσίασαν το κομματικό συμφέρον, προς όφελος της αδιασάλευτης ευρωπαϊκής πορείας της πατρίδας, άρρηκτα συνδεδεμένης με το εθνικό συμφέρον. Τώρα έπεσαν οι μάσκες των δημαγωγών της δήθεν αριστεράς, οι οποίοι έχτισαν πολιτικές καριέρες πάνω στο λαϊκισμό και τα αποκαΐδια της ελληνικής οικονομίας που προκάλεσε η ανευθυνότητα τους, έχουμε λοιπόν χρέος να πιάσουμε το κόκκινο νήμα από την αρχή.
Τις επιλογές της παράταξης θα τις δικαιώσει η ιστορία, αλλά για να προχωρήσουμε με φρέσκο αέρα και προσδοκία, ότι μπορούμε να διατυπώσουμε και πάλι υπεύθυνη πολιτική για τη χώρα, πρέπει να διαφυλάξουμε το πολιτικό μας κεφάλαιο, που άντεξε σε πείσμα της μισαλλοδοξίας και του ψεύδους. Ας πάψουμε να ψάχνουμε στα χρονοντούλαπα κι ας αρχίσουμε από κει που λέγαμε την αλήθεια. Να συνεχίσουμε να τη λέμε κι αν αυτό φέρει σύγκρουση, για καλό θα είναι.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Caspar David Friedrich (1774 –1840), Femme à la fenêtre