Είναι πλέον πασίδηλο, ότι αυτή η κυβέρνηση τη μόνη επένδυση που χειρίζεται με επιτυχία μέχρι τώρα για τον εαυτό της και πρωτοφανείς συνέπειες για τον τόπο, είναι η επένδυση στην αβεβαιότητα. Σ’ αυτή την «επιχείρηση καρέκλα», - όπως θα πρέπει να την ονομάζουμε από εδώ και πέρα για να συνεννοούμαστε,- εναποθέτουν οι κυβερνώντες τις προσδοκίες και τους πόθους τους για παραμονή στη μέθη της εξουσίας. Τι άλλο καταδεικνύουν οι συνεχείς παρατάσεις και η μετακύλιση των ζητημάτων που αφορούν την οικονομική και κοινωνική επιβίωση της χώρας στο βραχυπρόθεσμο μέλλον;
H μόνη επένδυση που χειρίζεται η κυβέρνηση με επιτυχία είναι η επένδυση στην αβεβαιότητα.
Η δεύτερη αξιολόγηση, -που έπρεπε να είχε κλείσει ένα χρόνο πριν,- παρατείνεται για μετά από μερικές εβδομάδες, ίσως μήνες και γενικά για όσο χρονικό διάστημα χρειάζονται οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κερδίζοντας λεπτά και μέρες παραμονής στα υπουργικά έδρανα. Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, δύο χρόνια τώρα η πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά παίζουν καθυστερήσεις, που μπορεί να εξυπηρετούν τα ματαιόδοξα όνειρα τους, αλλά βυθίζουν τον τόπο και τους συνανθρώπους μας στην ανασφάλεια, την ασάφεια και την αμφιβολία, με την απειλή μιας καταστροφής που στοιχειώνει κάθε προσπάθεια των πολιτών να οικοδομήσουν την καθημερινότητά τους στη βάση της ομαλότητας και της κανονικότητας.
Η "επιχείρηση καρέκλα" βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, είναι το μόνο εγχείρημα που πραγματικά ανθεί και αποφέρει κέρδη για τα παραταξιακά και κομματικά χαρτοφυλάκια των ετερόκλητων συγκυβερνητών, που βρέθηκαν σε πλήρη αρμονία για τα αξιώματα και την αίγλη του Μαξίμου και μόνο. Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα δεν προσελκύει επενδυτές και κεφάλαια που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της και να συμβάλλουν ουσιαστικά στην καταπολέμηση της ανεργίας και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Την ώρα που η γραφειοκρατία μαίνεται, αφού η λέξη μεταρρύθμιση προκαλεί αλλεργία στα υπουργικά και κομματικά γραφεία και στο άρρωστο κράτος προστίθενται στρατιές παραταξιακών παρατρεχάμενων ‘’αγωνιστών’’ με ποικίλους τρόπους, που είναι γνωστοί σε όλους και δεν είναι της παρούσης η ανάλυση τους. Ποιος νοιάζεται αλήθεια για τους βασικούς πυλώνες μιας οργανωμένης πολιτείας, που έχουν περιέλθει σε παρακμή και δυσμένεια, για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τις ίσες ευκαιρίες, που υπόσχονταν οι οπορτουνιστές της δήθεν αριστεροφροσύνης;
Οι συγχρηματοδοτούμενοι πόροι λιμνάζουν, καθώς η αξιοποίησή τους προχωρά με βραδείς ρυθμούς και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν για όλα τα εν δυνάμει επιχειρηματικά funds, η χώρα παραμένει μια ασταθής, ευμετάβλητη και ‘’εχθρική’’ αγορά. Όταν όλη η πολιτική βούληση αναλώνεται σε άνευ ουσίας και αντικρίσματος για το λαό τακτικισμούς πολιτικής επιβίωσης του κ. Τσίπρα και των πολιτικών ‘’συμμάχων’’ του και στη σπουδή, να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο στην κοινωνία, που παρακολουθεί κυριολεκτικά ζαλισμένη, μην ξέροντας τι να πιστέψει και τι να απορρίψει. Η επιχείρηση συσκότιση και αποπροσανατολισμός, είναι η πρώτη και τελευταία φροντίδα τους καθημερινά. Ποιος κατάλαβε αλήθεια ποια ήταν η συμφωνία από το Euro group της περασμένης Δευτέρας, εκεί που ο υπουργός των οικονομικών με το επιτελείο του, συμφώνησαν ότι θα συμφωνήσουν με τους θεσμούς στο μέλλον;
Η "επιχείρηση καρέκλα" βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Μια αέναη, ανερμάτιστη και ανύπαρκτη διαπραγμάτευση, με προφάσεις για επιχειρήματα, προκειμένου να καθορίσει τους ‘’ήρωες’’ που ‘’ανθίστανται’’ στις παράλογες απαιτήσεις και ορέξεις των δανειστών από τη μια πλευρά και των «προσκυνημένων» από την άλλη, που περιμένουν στον προθάλαμο της εξουσίας για να τα υπογράψουν όλα. Αυτό το μήνυμα θέλει να εκπέμψει η κυβέρνηση, καθώς το παλαιό αφήγημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο έγινε στάχτη μαζί με τα κοινωνικά προγράμματα της Θεσσαλονίκης, τις εξαγγελίες της ΔΕΘ και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του μικρού ηγετίσκου.
Η μονταζιέρα του στρατηγικού σχεδιασμού, έπρεπε να εφεύρει άλλο και το βρήκε. Τώρα πλέον έχουμε τους «ήρωες» που αντιστέκονται και μετά τα εκχωρούν όλα, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους ότι δεν παραβίασαν καμία από τις κόκκινες γραμμές τους κι ας έχουν γίνει αυτές ροζ από τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν τόσο εύκολα και απέναντι τους, είναι οι μελλοντικοί «προσκυνημένοι», οι «υποτακτικοί» όπως σπεύδει να σιγοντάρει και η ελάσσονα, αυτοί που θα υποκύψουν σε όλα, εκείνοι που πρεσβεύουν τον νεοφιλελευθερισμό και τη λαίλαπα που τον συνοδεύει. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, οι κουρασμένοι από τους αγώνες και τις πορείες αριστεριστές, που κατέχουν τη μια και μοναδική αλήθεια, προτείνουν: Εμείς ή αυτοί; Σε μια άλλη εκδοχή πλέον, κεκαλυμμένη και σε διαφορετική version, εμείς οι επαναστάτες , τα παιδιά του λαού, που είμαστε σάρκα από τη σάρκα σας, ή τα τζάκια της διαχρονικής φαυλοκρατίας της επάρατης δεξιάς; Μια τόσο απλοϊκή λογική όπως και η σκέψη τους, μα τόσο επικίνδυνα διχαστική και με τα εμφυλιοπολεμικά σπέρματα της διχόνοιας μέσα της διάχυτα, που βέβαια ένα μόνο στόχο έχει, τη δική τους πολιτική σωτηρία και μόνο, έστω και προσωρινά, γιατί από το πεπρωμένο των επιλογών του κανείς δεν ξέφυγε ποτέ.
Ούτε λόγος για τις παραγωγικές δυνάμεις του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, που παλεύουν και μοχθούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ποια η παρέμβαση τους για ποιοτική και ανταγωνιστική αγροτική ανάπτυξη; Ποιες οι ενέργειες τους, για βιώσιμη κτηνοτροφία, αλιεία και αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών; Ποια η αξιοποίηση το κοινοτικών κονδυλίων που προβλέπονται από το πρόγραμμα ανάπτυξη και ανασυγκρότηση της υπαίθρου; Ποιες οι δράσεις για στροφή σε προϊόντα ποιότητας υψηλής αξίας, που θα μπορούσαν να είναι η απάντηση για τον δοκιμαζόμενο αγροτικό κόσμο;
Δοκιμάζουν τις αντοχές πειραματιζόμενοι με το ένστικτο επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.
Ποιες οι προτάσεις τους για τη μείωση του κόστους καλλιέργειας και αγροτικής εκμετάλλευσης, για τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας του μεταποιητικού τομέα της τυποποίησης προϊόντων; Για τις εξαγωγές που ακολουθούν το δικό τους μοναχικό δρόμο; Η τουριστική βιομηχανία μόνη ελπίδα συλλογής εσόδων από το κράτος, αφημένη στον αυτόματο πιλότο της συγκυριακής ανόδου, λόγω της πρόσκαιρης ανασφάλειας στη λεκάνη της Μεσογείου, χωρίς κανέναν επιτελικό σχεδιασμό για το μέλλον από την πλευρά της επίσημης πολιτείας. Ότι κάνουν από μόνοι τους οι φορείς του τουρισμού, χωρίς στήριξη, με μόνη απάντηση από το κράτος την υπέρ -φορολόγηση και τη δίωξη του επιχειρείν όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς της οικονομίας άλλωστε. Ξύλινα λόγια, και γενικότητες, γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εντρυφήσει, να ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα, να μάθει, να περάσει από το γενικό στο ειδικό και να δώσει λύσεις, ή έστω να προτείνει δρόμους. Για κάτι τέτοιο απαιτείται επίπονη και επίμονη εργασία και όχι να προσμένει κανείς τρίβοντας τα μάτια του για να μη χάσει το θέαμα του οικονομικού θαύματος που δεν θα ‘ρθει.
Θαρρείς πως λειτουργούν με τη νοοτροπία του προσωρινού, χαράζοντας μια πολιτική τυφλοσούρτη, μέρα με τη μέρα, μήνα το μήνα, βλέποντας και κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα. Μια προσπάθεια ήσσονος σημασίας, αγγαρεία σε βάρδια. Δίνεται η εντύπωση, ότι έχουν οι ίδιοι εγκλωβιστεί μέσα σε αυτή την παρατεταμένη αβεβαιότητα που η ίδιοι δημιούργησαν και στην οποία πολιτικά έπαιξαν τα ρέστα τους και τώρα συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται αύριο να φύγουν από την εξουσία. Επιτείνουν το μαρτύριο της χώρας και μαζί τη δική τους αγωνία, ότι ξημερώνοντας μπορεί αυτή η κακόγουστη παράσταση να κατέβει, αλλά αυτό θα είναι το λιγότερο, γιατί το περισσότερο, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα το πληρώσουν οι πολλοί και το ότι πλανεύτηκαν, δεν θα είναι ελαφρυντικό. Στο διάβα των λαών δεν ήτανε λίγοι αυτοί που έπαιξαν με την αλήθεια και το ψέμα, κρίθηκαν και πολλοί δεν αναφέρονται ούτε στις υποσημειώσεις της ιστορίας. Τούτοι εδώ διάλεξαν μια πιο προχωρημένη συνταγή, αφού χειραγώγησαν συνειδήσεις και εκμεταλλεύτηκαν τους φόβους και την απόγνωση μιας κοινωνίας σε κόπωση από την κρίση και την περιδίνηση, επέλεξαν προκειμένου να μακροημερεύσουν, το εμπόριο της ελπίδας και τώρα πια δοκιμάζουν τις αντοχές πειραματιζόμενοι με το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης ενός ολόκληρου λαού, αλλά αυτό είναι ένα αψυχολόγητο και επικίνδυνο παιχνίδι, που όπως φαίνεται, θα είναι και το τελευταίο τους.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Paul Jackson Pollock (1912 –1956)