Είναι τέτοια η ανεπάρκεια των κυβερνόντων, ώστε ο λόγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Δ.Ε.Θ., να φαντάζει καινοτόμος και μεταρρυθμιστικός, που γεννά προσδοκία και ελπίδες στον τυραννισμένο λαό, έτσι τουλάχιστον επικοινωνούν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες.
Η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, που να απαντά συγκροτημένα και συγκεκριμένα στις ανάγκες του τόπου απουσιάζει, καθώς η λεγόμενη "κεντροαριστερά" αναλώνεται σε διαξιφισμούς για την ηλεκτρονική εξ αποστάσεως ψηφοφορία στις εσωκομματικές της διαδικασίες για την εκλογή νέου επικεφαλής. Οι "Πράσινοι" επιθυμούν τον παραδοσιακό τρόπο με τις κάλπες, όπου η ψηφοφορία είναι έγκυρη, αδιάβλητη και καθόλου ‘’κάλπικη’’, ενώ οι "Βένετοι’’ θέλουν το άνοιγμα της παράταξης στις πλατιές μάζες, προκειμένου το "νέο" που θα γεννηθεί, να έχει την υποστήριξη και την επικύρωση από μεγάλη μερίδα πολιτών.
Η παράταξη που γέννησε την εθνική στρατηγική, αδυνατεί να καταθέσει σχέδιο εξόδου από τα αδιέξοδα.
Βέβαια το παλιό μπορεί να έχει πεθάνει, αλλά το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί ακόμη, πασχίζει, γι’ αυτό είμαστε στην εποχή των τεράτων, όπως εύστοχα είχε πει ο Gramsci. Οι ανυποψίαστοι λιγοστοί περαστικοί, που θα ρίξουν το βλέμμα τους, για λίγο στα τεκταινόμενα της δημοκρατικής παράταξης, περισσότερο αποστροφή θα νιώσουν για μια κλειστή οικογενειακή φιέστα αναμνήσεων και αναπολήσεων, μικρής εμβέλειας, παρά περιέργεια να συμμετέχουν στο εγχείρημα. Η ιστορική φράση της Μελίνας, που ειπώθηκε υπό άλλες συνθήκες και διαφορετικούς καιρούς, ίσως εδώ να έχει νόημα και περιεχόμενο, γιατί μάλλον δεν αρέσουμε πλέον και δεν είμαστε ελκυστικοί.
Δεν αρέσουμε γιατί διατυπώνουμε και διαμορφώνουμε γενικόλογα εύκολα δήθεν οράματα, λησμονώντας ότι με αοριστίες και ξύλινες κορώνες δεν αγγίζουμε και δεν ακουμπάμε στα θέλω και τις αγωνίες των ανθρώπων. Είναι πλήρης και ανυπόφορη η αδυναμία να προτείνουμε και να συζητήσουμε για τα απλά και τα καθημερινά, που όμως είναι τόσο δύσκολα στη λύση τους. Λαμβάνουμε τόσο λάθος, την απαξίωση των πολιτών για την πολιτική και τους πολιτικούς, ως αποδοχή από την πλευρά τους, όλων αυτών των γελοίων, τραγικών και ευτράπελων καταστάσεων με τις οποίες κατακλύζουμε τη ζωή τους. Αυτή όμως η απάθεια και η αδιαφορία, όπως νομίζουν μερικοί, απέναντι στο χυδαίο, εκπέμπει άλλο μήνυμα, είναι σιωπηλή οργή και θυμός για την παρακμή, είναι αξιοπρέπεια και περηφάνια.
Έτσι σε μια τέτοια συγκυρία όπου οι αξίες, η ηθική και το κύρος των θεσμών καταρρακώνεται, δημιουργείται η εντύπωση ότι τα πάντα είναι ανεκτά και αποδεκτά, ακόμη και η πολιτική ρύπανση, πόσο μάλλον η περιβαλλοντική, που αντιμετωπίστηκε τόσο έγκαιρα και αποτελεσματικά από του αρμόδιους και τους υπεύθυνους. Τόσο, ώστε οι υπουργοί να περιγράφουν στο γυαλί της τηλεόρασης μια εικόνα μαγική και εντελώς διαφορετική, από αυτή που όλοι αντίκρισαν στις παραλίες μας. Και ήταν αλήθεια αυτή τη φορά, τόσο προκλητικά λίγο το μαύρο στην κρατική τηλεόραση και τόσοι πολλοί οι εξωραϊστές.
Η κυβέρνηση μπορεί να μετακυλύει τις πολιτικές ευθύνες για την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που γνώρισε η χώρα τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα να μοιράζει υποσχέσεις για μια ανάπτυξη που έρχεται και θα επουλώσει τις πληγές της δοκιμαζόμενης από την παρατεταμένη οικονομική κρίση κοινωνίας.
Όσο λοιπόν ο κ. Τσίπρας αντλεί το χυμένο πετρέλαιο από τη θάλασσα του Σαρωνικού και ετοιμάζεται να κάνει λίφτινγκ στο κυβερνητικό σχήμα, κερδίζοντας λίγους ακόμη μήνες παραμονής στην καρέκλα, -τακτική βλέποντας και κάνοντας , ιδιαίτερα προσφιλή στον πρωθυπουργό και δοκιμασμένη,- ο κ. Μητσοτάκης κατακεραυνώνει την αδράνεια και την ανεπάρκεια των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας να κατονομάσει τον ακατανόμαστο αντίπαλο του και προσπαθώντας να πείσει, ότι θα είναι καλύτερος διαχειριστής της ελληνικής πραγματικότητας στο μέλλον.
Οι αρχές του φθινοπώρου έχουν μια αναχρονιστική οσμή και θυμίζουν μακρινές εποχές σκληρού δικομματισμού
Η παράταξη που γέννησε την εθνική στρατηγική, αδυνατεί να καταθέσει σχέδιο εξόδου από τα αδιέξοδα και επικεντρώνεται στις εσωτερικές εξελίξεις του πολιτικού της χώρου και στα γεννητούρια που έχουν προσδιοριστεί για τις 5 Νοέμβρη. Βέβαια ο καιρός θα δείξει, αν και αυτό το κυοφορούμενο πολιτικό υποκείμενο, θα γεννηθεί και θα γεράσει πρόωρα, όπως τόσα άλλα, ή θα είναι η εξαίρεση. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτά δεν αφορούν τους πολλούς. Γιατί θα έπρεπε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά; Ο ερχομός ενός παιδιού, αφορά την οικογένεια και τους συγγενείς, δεν ενδιαφέρει και δεν επηρεάζει άμεσα όλο τον υπόλοιπο κόσμο πέρα από τα συνηθισμένα. Αποτελεί ένα κοινότυπο, επαναλαμβανόμενο σε μια κοινότητα, ευχάριστο γεγονός, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από τις τυπικές ευχές που οι κανόνες ευγένειας και καλής συμπεριφοράς επιβάλλουν. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε βρέφος που πρόκειται να γεννηθεί, αλλά και πάλι όλα αυτά είναι προσδοκίες και ευσεβείς πόθοι, η ζωή και η ιστορία στο μέλλον θα κρίνουν κατά πόσο έχουν βάση, οπότε προς το παρόν, το συμβάν περιορίζεται στα στενά συγγενικά κομματικά όρια.
Οι δυο μονομάχοι οικοδομούν βήμα το βήμα και μέρα με τη μέρα, έναν τεχνητό δίπολο αντιπαράθεσης, η διόγκωση του οποίου στις εθνικές εκλογές, -όποτε και αν αυτές γίνουν,- θα είναι τέτοια, ώστε τρίτες και τέταρτες φωνές δεν θα υπάρξουν και αν επιβιώσουν πολιτικά, αναμένεται να περιορισθούν στα ορεινά της βουλής.
Η πασαρέλα των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, ολοκληρώθηκε στη Θεσσαλονίκη και οι επικοινωνιολόγοι των δύο κομματικών στρατοπέδων κάνουν ταμείο και προετοιμάζονται για τις επόμενες εξορμήσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα, βρίσκονται και οι καθημερινοί συνάνθρωποί μας της διπλανής πόρτας, που το δικό τους ταμείο είναι συνεχώς μείον, ενώ έχουν πλεόνασμα άγχους και ανασφάλειας και τα αποθέματα αντοχής και υπομονής εξαντλούνται.
Πολλά μπορεί να τους χρεώσει κανείς, από τις κακές επιλογές τους την ώρα της κάλπης που αποφάσισαν για το παρόν και το μέλλον τους, μέχρι το αρχαίο ρητό που λέει ότι: «το δις εξ αμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», εδώ βέβαια ήταν "τρις", γιατί μεσολάβησε και ένα δημοψήφισμα παρωδία, όπου ο μαέστρος της αυταπάτης κατέγραψε φαραωνικό ποσοστό εμπιστοσύνης στα επικίνδυνα σχέδια του, για την έξοδο της χώρας από της ευρωπαϊκή συμμαχία. Όμως για ένα πράγμα δεν είναι σίγουρα υπεύθυνοι, ότι στις επιλογές τους, ήταν και ο ορισμός της αντιπολίτευσης, όπου η μείζονα βρίσκεται σε ντελίριο για το πότε επιτέλους θα της δοθεί η ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία και η ελάσσονα περιορίζεται σε ρόλο ταυτόσημο με τον χαρακτηρισμό και τον επιθετικό προσδιορισμό της.
Άρα για ακόμη μια φορά οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να λάβουν και πάλι μέρος ως θεατές και συμμέτοχοι σε ένα ακόμη πολιτικό εκλογικό ντέρμπι για δυο, προσδοκώντας αυτή τη φορά, ο νικητής να αποδειχθεί λιγότερο ψεύτης και ο χαμένος, περισσότερο φιλότιμος. Είναι η αλήθεια ότι αυτές οι αρχές του φθινοπώρου, έχουν μια αναχρονιστική οσμή και πολύ θυμίζουν τις μακρινές και συνάμα τόσο κοντινές εποχές του σκληρού δικομματισμού. Έχουν μια μυρωδιά από πλαστικό σημαιάκι κομματικής συγκέντρωσης, σαν να πότισαν τα φύλλα που πέφτουν μαζούτ ένα πράγμα. Ανεξήγητο.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: René Magritte, Les Mémoires d'un saint (1960)