Η κατ’ ευφημισμό και μόνο, πρώτη φορά αριστερά έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών και επιλογών αυτά τα δύο χρόνια της διακυβέρνησης της, που στοίχησαν στη χώρα και τους πολίτες πολύ ακριβά. Αν κανείς διατρέξει γρήγορα το βίο της, θα διαπιστώσει ότι έχει διαπράξει και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η σπουδαιότητα των οποίων  και η βαρύνουσα σημασία τους, της  έχουν στερήσει προ πολλού τη θεία χάρη και το ηθικό πλεονέκτημα που ευαγγελίζεται και συχνά πυκνά προφασίζεται, απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους, για να καλύψει την ανεπάρκεια της. Το ερώτημα είναι, κατά ποσό είναι εφικτή η συγχώρεση, μετά από τις εξομολογήσεις του πρωθυπουργού  και τις ομολογίες του, περί αυταπατών και ψευδαισθήσεων; Αυτό είναι κάτι που θα το απαντήσουν οι συνάνθρωποί  μας όταν θα κληθούν να κρίνουν κρίματα και πεπραγμένα.

Στην Καθολική εκκλησία και παράδοση το κάθε ένα από τα  επτά θανάσιμα αμαρτήματα, - τα  οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia,- εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα. Εδώ στη σημερινή πραγματικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χωρίς καμία πρόθεση για δαιμονοποίηση, το ρόλο του εκπροσώπου για κάθε ένα από αυτά, μπορεί επάξια να διεκδικήσει πλειάδα υπουργών, συμβουλατόρων και παρατρεχάμενων. Παραθέτουμε λοιπόν τον αμαρτωλό κατάλογο που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν από τους ορισμούς της πολιτικής απάτης και του οπορτουνισμού.

Αμάρτημα πρώτο: Οκνηρία

Στρατιές μετακλητών, παρα-συμβουλατόρων και κάθε λογής σφουγγοκωλάριων, αμφιβόλου ποιότητας και ποσότητας τυπικών επιστημονικών και επαγγελματικών προσόντων, κατέκλυσαν μέσα σε δυο χρόνια την κρατική μηχανή, ανεβάζοντας τα έξοδα του εθνικού κορβανά και πλαισιώνοντας, - αχρείαστες και εκ του περισσού νεοφυείς και όχι μόνο,- γραμματείες, διευθύνσεις, θέσεις και παραθέσεις. Παράγοντας στην ουσία παραπολιτική προπαγάνδα για την παράταξη τους και με μόνο εφόδιο την κομματική τους ταυτότητα. Ένας δαίδαλος γραφειοκρατίας, που ξεπέρασε σε όγκο όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σε έναν ήδη ταλαιπωρημένο και πολύπαθο τομέα, αυτόν του βολέματος ημετέρων για τη δημιουργία κολαούζων και πιστού χορτάτου στρατού αφισοκολλητών. Επιδεικνύοντας πρωτοφανή εργατικότητα στον εξωραϊσμό και αναπαραγωγή της επικοινωνιακής  εικόνας προς εσωτερική κατανάλωση για μελλοντικά εκλογικά οφέλη, καθώς και μεγάλη οκνηρία στην επίλυση των προβλημάτων και των ζητημάτων της καθημερινότητας.

Το δε όποιο έργο, χαρακτηρίζεται από τη ραστώνη που προσδίδει η ασφάλεια της καρέκλας και η θαλπωρή της εξουσίας. Μηδενικά μεταρρυθμιστικά βήματα, καμία πρόνοια για έναν σύγχρονα δομημένο κοινωνικό σύστημα ίσων ευκαιριών και όχι ερανικών επιδομάτων, ανύπαρκτη κινητικότητα στον τομέα της αξιοποίησης του εθνικού πλούτου και ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης, όπως γενικόλογα διαλαλούσαν προεκλογικά. Ένα λεφούσι πεινασμένων ακρίδων που αφού επιτέλεσε το αριστερό του ‘’αγωνιστικό’’ καθήκον, συνωστίζεται και κυριεύει  το άρρωστο σώμα του δημοσίου, επιδεινώνοντας την ήδη τραυματισμένη αξιοπιστία και παραγωγικότητά του. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαπράττουν αυτό το οποίο κατήγγειλαν προεκλογικά, οικοδομούν στρατιές παραταξιακών υπηκόων, ανερυθρίαστα, με σύνθημα τη μετριότητα και την ποινικοποίηση της αριστείας. Με βασικό στοιχείο την ανέμελη τεμπελιά που προσφέρει η μισθοδοσία ενός κράτους που νοσεί βαριά.

Όλη τους η σπουδή, εξαντλείται σε νομοθετικά φοροεισπρακτικά τερτίπια, στο κυνήγι της επιχειρηματικότητας και στις δήθεν αέναες διαβουλεύσεις με τους δανειστές και εταίρους. Ούτε λόγος γίνεται για μεθοδική εργασία και ανάληψη πρωτοβουλιών για την ουσιαστική ανόρθωση της ημιθανούς ελληνικής οικονομίας και του παραγωγικού ιστού. Φυγοπονούν από την σκληρή ελληνική πραγματικότητα, στη διαμόρφωση της οποίας κατέχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Είναι βέβαιο ότι ο βιβλικός δαίμονας Βηλφεγώρ, θα έβρισκε στους κυβερνώντες και το σινάφι τους, εξαιρετικό ποίμνιο κατανόησης και διδαχής.

Αμάρτημα δεύτερο: Αλαζονεία

Θεωρείται από τη χριστιανική παράδοση η μητέρα όλων των αμαρτημάτων. Οίηση και υπεροψία είναι τα χαρακτηριστικά ενός πρωθυπουργού, που αφού κατάφερε με όπλα το ψεύδος και τον λαϊκισμό να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, τώρα επιδίδεται σε μια πρωτόγνωρη αλαζονική συμπεριφορά, συνεχίζοντας να υπερασπίζεται το από καιρό χαμένο ηθικό του πλεονέκτημα και το δικαίωμα να κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια στην πολιτική σκηνή. Τα φαινόμενα αλαζονείας, διατρέχουν σχεδόν το σύνολο της κυβέρνησης που συνεχίζει να κάνει προσπάθειες καταστρατήγησης του συντάγματος προς εκπλήρωση των ευσεβών της πόθων και να διασύρει την κοινοβουλευτική διαδικασία με σωρεία εκπρόθεσμων τροπολογιών της τελευταίας στιγμής. Μια πρακτική για την οποία ως αντιπολίτευση στο παρελθόν διαρρήγνυε τα ιμάτια της και ύψωνε καταγγελτικό λόγο.

Πρόκειται για μια μάζωξη μετρίων οπορτουνιστών,  που ασκεί την εξουσία αρνούμενη τον κοινωνικό έλεγχο, επιχειρώντας να κάμει το άσπρο μαύρο και απαξιώνοντας την κοινοβουλευτική λειτουργία, την οποία πολύ συχνά μετατρέπει σε φιέστα και εργαλείο μιας ανήθικης προπαγάνδας. Καμία μετάνοια και καμία συγνώμη, για τα όσα κίβδηλα υποσχέθηκε, καμία συντριβή, για τα έργα και τις ημέρες της, που είναι στην ουσία τα προαπαιτούμενα της παραμονής στην καρέκλα και όχι της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος.  Εγωισμός, κενοδοξία, υποκρισία και εμμονικό πείσμα παραμονής στην εξουσία με κάθε τίμημα για τον τόπο. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν οι αποτυχημένες διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, το σήριαλ μια ανολοκλήρωτης αξιολόγησης που οδηγεί την οικονομία και την επιχειρηματικότητα στον μαρασμό και το μη περαιτέρω; Τη σκληρή παραδοχή των θετικών αποτελεσμάτων του PSI στο προοίμιο του προϋπολογισμού του 2017, όπου ομολογείτε η ανευθυνότητα μιας απεγνωσμένης  προσπάθειας, να επιστρέψουμε μετά από δύο χρόνια στην κανονικότητα του φθινοπώρου του 2014 με τεράστιο κόστος; Πώς να εξηγηθεί ο εξανεμισμός της μετοχικής συμμετοχής του δημοσίου  στις ελληνικές τράπεζες, ύψους είκοσι πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ, από λεφτά των ταλαιπωρημένων φορολογούμενων; Με ποιο τρόπο μπορεί να κατανοήσει κανείς, την ειρωνεία του βοηθήματος των τριακοσίων ευρώ, απέναντι στους χιλιάδες δοκιμαζόμενους συνταξιούχους, την ίδια στιγμή που περικόπτει και καταργεί το ΕΚΑΣ, που μειώνει τις συντάξεις και κλέβει το τελευταίο ισχνό κομπόδεμα τους, υποκρινόμενος ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει;

Καυχώνται ότι οδηγούν τον τόπο στο σωστό δρόμο, έχοντας αποκοπεί πλήρως από τις αγωνίες του κόσμου και βιώνοντας για τον εαυτό τους, τη μέθεξη που προσφέρουν τα προνόμια και η δύναμη της εξουσίας. Καλλωπίζουν και ψιμυθιώνουν μια επίπλαστη εικόνα, που όμως δεν είναι ικανή να καλύψει την πολιτική γύμνια, την ανυπαρξία και την ανεπάρκειά τους. Η ανώτερη και αδιάφθορη όλων, πρώτη φορά αριστερά όπως θέλει να λογίζει η ίδια τον εαυτό της, ζει στο δικό της παράλληλο σύμπαν και αρνείται να παραδεχτεί τα λάθη της, το γεγονός ότι μεσολάβησαν δυο εκλογικές αναμετρήσεις και μεταξύ αυτών, το κύμα της δημαγωγίας καβάλα στο οποίο ήρθε στην πολιτική σκηνή, έχει γίνει τώρα τσουνάμι θυμού και αλήθειας από εκατομμύρια προδομένους πολίτες και απειλεί να πνίξει τα ματαιόδοξα  όνειρα και τις αυταπάτες της.

Αμάρτημα τρίτο: Λαιμαργία

Μια πολιτική βουλιμία και αδηφαγία να κατακτηθεί κάθε γωνιά της εξουσίας και να οικοδομηθεί το νέο κράτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διανθισμένη με προσπάθειες για την δημιουργία ενός νέου περιβάλλοντος στο χώρο των ΜΜΕ υπό το αντισυνταγματικό πρόσχημα, ότι επιχειρείται να μπει τάξη στο ‘’χάος’’ του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και όχι μόνο.  Να ελεγχθούν όλες οι φωνές των αντιφρονούντων, που δεν συμφωνούν με τα τεκταινόμενα και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, από τον χώρο του τύπου μέχρι και τη χιουμοριστική σκιτσογραφία.

Ποιος δεν θυμάται τις απέλπιδες προσπάθειες του ίδιου του πρωθυπουργού στη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ, να προκαταλάβει την απόφαση της ίδιας της ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης και του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου, για τον αντισυνταγματικό νόμο Παππά, η οποία όμως ήταν καταπέλτης, υπενθυμίζοντας στους κυβερνώντες ότι ασκούν εξουσία σε μια πολιτισμένη ευνομούμενη χώρα με σύνταγμα, αρχές και αξίες της ελευθερίας και του κοινωνικού ελέγχου, διασώζοντας την τιμή και την υπόληψη όσων με αγώνες κατακτήθηκαν και εν μια νυκτί κάποιοι επιχείρησαν να καταργήσουν με κινηματογραφικό τρόπο.

Λαιμαργία, εμπλουτισμένη με διαρκές ψεύδος απέναντι στους πολίτες, ‘’κλοπή’’ του εισοδήματος τους με ληστρικά μέτρα και περικοπές, ανελεημοσύνη και σκληρότητα απέναντι σ’ αυτούς που δοκιμάζονται, και ερανική επιδοματική ειρωνεία σ’ αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη, που ξεχειλίζει από το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που πετάχτηκε  στον κάλαθο των αχρήστων, μόνο και μόνο για να καταλήξουν κάποιοι, σε υπουργικές καρέκλες. Ένας αρχολίπαρος ηγετίσκος, που οδήγησε σε πρόωρες εκλογές, ρίχνοντας μια εκλεγμένη κυβέρνηση και  χρησιμοποιώντας για αυτό το σκοπό, τον ανώτατο συναινετικό πολιτειακό θεσμό, την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και όλα αυτά από την αδημονία του να καταλάβει μια ώρα αρχύτερα την εξουσία, εκμεταλλευόμενος το κύμα δημαγωγίας και  αγανάκτησης, με το οποίο έχτισε την όποια πολιτική του καριέρα, θέτοντας το κομματικό και προσωπικό όφελος υπεράνω του εθνικού.

Αμάρτημα τέταρτο: Λαγνεία

Παθολογικός έρωτας και αρχομανία, που δεν επιτρέπουν να δει κανείς το τίμημα των ολέθριων επιλογών τους γι’ αυτούς που διοικούν. Πάθος και λατρεία για τα προνόμια που απορρέουν από την εξουσία. Λαγνεία, που μπροστά της υποχωρούν ο ορθολογισμός, το αίσθημα ευθύνης και υπευθυνότητας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διαφαίνεται η πρόθεση, ότι όταν θα χρειαστεί και θα επιβληθεί από τα πράγματα να εγκαταλείψουν τους κυβερνητικούς θώκους, αυτό δεν θα γίνει με μια φυσιολογική εναλλαγή των κομμάτων, αλλά υπό συνθήκες εκλογικής  αναμέτρησης σε  απόλυτη πόλωση και καταστροφικής διλημματικής  ρήξης, με σαθρά όσο και επικίνδυνα για το μέλλον της πατρίδας διακυβεύματα, που θα έχουν αναφορά μόνο στην προσωπική πολιτική τους  διάσωση.

Αμάρτημα πέμπτο: Απληστία

Ο  Μαμμωνάς της πλεονεξίας είναι παρών σε ένα μόρφωμα συμπραττουσών πολιτικών δυνάμεων, που έχουν ως κύριο μέλημα τη διατήρηση της ευκαιριακής ανέλιξής τους στα ανώτερα πολιτειακά αξιώματα. Εφαρμόζοντας με σκληρότητα που θα ζήλευαν νεοφιλελεύθεροι, πρόγραμμα πραγματικού αφανισμού της ελληνικής οικονομίας και με όπλα την ανειλικρίνεια και τη συκοφαντία σε όποιον αντιστέκεται, αντιδρά και δεν συμπορεύεται με τα σχέδια τους, επιχειρούν να προασπιστούν τα κεκτημένα της δοτής τους ισχύος.

Αμάρτημα έκτο: Οργή

Μίσος και εχθρότητα απέναντι ακόμη και σε πρώην συντρόφους που αρνήθηκαν να μεταλλαχτούν και παρέμειναν πιστοί στις ουτοπικές προεκλογικές εξαγγελίες. Μισαλλοδοξία, που ξεπερνά τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και οδηγεί στον εθνικό διχασμό με επιλογές, όπως το δημοψήφισμα, που σπέρνουν τη διχόνοια και δημιουργούν πόλωση και θυμό, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν και να ικανοποιηθούν οι ευσεβείς πόθοι μιας παρέας δήθεν αριστερών, επιρρεπών στις ανέσεις των υπουργικών γραφείων.  Ύβρεις και συκοφαντία που με ευκολία εκτοξεύονται και διατυπώνονται, για να προστατευτεί το  πληγωμένο τέρας των λαϊκιστών. Αισχρολογία που ξεχύνεται σαν οχετός έναντι των αντιπάλων, με στόχο να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να υποβαθμίσει τον κοινοβουλευτικό βίο και τις θεσμικές δημοκρατικές διαδικασίες, για να καλύψει την ακηδία και την ανευθυνότητα.

Αμάρτημα έβδομο: Ζηλοφθονία

Η αρετή του  Λεβιάθαν, που φθονεί την αριστεία, που αντιστρατεύεται τη δημιουργικότητα, που διώκει την κριτική σκέψη και την καινοτομία, που δεν διστάζει να διαβάλλει όποιον επιδιώκει μια κοινωνία ανώτερων αξιών, ιδανικών και οράματος. Θιασώτες της μετριότητας και της ήσσονος προσπάθειας, δεν αντέχουν τη διάκριση και την ανωτερότητα. Επιδεικνύουν αχαριστία σε ένα λαό που τους πίστεψε και τους ανέδειξε, επιβουλεύονται  όσους πλέον με θάρρος και παρρησία αποκαλύπτουν το ψεύδος και τη φενάκη, με τα οποία ήταν φτιαγμένη η δική τους προπαγάνδα για να υφαρπάξουν την εξουσία. Μνησικακία για τους πολιτικούς αντιπάλους, περιφρόνηση και απαξίωση των θεσμών με στόχο την αξιακή παρακμή. Εμποτίζουν την κοινωνία με το δηλητήριο του ρεβανσισμού της πρώτης φοράς αριστερά, σπέρνοντας αναχρονιστικές εμφυλιοπολεμικές ιδεοληψίες, δίχως να λογαριάζουν τις συνέπειες που αυτές θα έχουν για το μέλλον της πατρίδας.

Έχουν υποπέσει σε όλα αυτά τα αμαρτήματα, αλλά το χειρότερο όλων είναι πως πίστεψαν ότι μπορούν να κυβερνούν όπως αντιπολιτεύονταν, γι’ αυτή τους την πλάνη θα πληρώσουν και το βαρύτερο τίμημα.

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση της ‘’κεντροαριστεράς’’ σήμερα στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται, απέναντι στην αμαρτωλή άνευ ηθικού πλεονεκτήματος πρώτη φορά αριστερά και στην επίσης υπερφιλόδοξη αξιωματική αντιπολίτευση, που είναι έτοιμη να υποπέσει στο αμάρτημα της αλαζονείας επιχειρώντας με αναχρονιστικούς και ανεπίκαιρους όρους, την παλινόρθωση της αυτοδύναμης δεξιάς;

Η συζήτηση για την ενοποίηση και αναγέννηση του προοδευτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, έχει τόσο πολυκαιρίσει, που κινδυνεύει να καταντήσει παλιά λαϊκή παροιμία, όπως εκείνη του ψεύτη βοσκού με τον λύκο και τα πρόβατα. Σταχυολογώντας μερικά προαπαιτούμενα, έτσι ώστε το όραμα των ενωμένων δημοκρατικών δυνάμεων να μην στερείται σοβαρότητας, αλλά και να είναι εφικτό και πιστευτό, καταλήγουμε σε μια σειρά ικανών και αναγκαίων συνθηκών, που αν δεν υπάρχουν πρέπει να δημιουργηθούν. Καθώς και σε κάποιες προϋποθέσεις που είναι απαραίτητο να αποτελέσουν τον πυρήνα ενός νέου πολιτικού εποικοδομήματος ιδεών και προτάσεων, αρχών και θέσεων, που θα συμβαδίζει με την εποχή μας και θα είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τις ανάγκες και τα οράματα της.

Προαπαιτούμενο πρώτο: Ειλικρίνεια.

Η πρόσκληση προς σχηματισμούς, πολίτες και συνενώσεις σε ένα διάλογο που θα σημάνει τις ουσιαστικές ζυμώσεις και σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσει τον χαρακτήρα του εγχειρήματος, απαιτείται να είναι ειλικρινής και ανιδιοτελής, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους που θα παραπέμπουν σε  δεύτερες σκέψεις, δίχως εγωισμούς και προσωπικούς ευσεβείς πόθους και ματαιοδοξίες. Οι φιλοδοξίες των προσώπων είναι πάντα θεμιτές, αυτό που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, είναι η ειλημμένες αποφάσεις για προσχηματικές διαδικασίες και μηχανισμούς, που πλέον δεν είναι ικανοί να καλύψουν τη γύμνια και την ένδεια στην οποία έχει περιέλθει αυτός ο πολιτικός χώρος. Ένα νέο ξεκίνημα λοιπόν προϋποθέτει ταπεινοφροσύνη, εγκράτεια και συλλογικότητα. Η επίπλαστη και εύθραυστη ενότητα αποτελεί εύφορο έδαφος στο οποίο εμφιλοχωρεί και φύεται ο διχασμός.

Προαπαιτούμενο δεύτερο: Ηθική

Η οικοδόμηση του καινούργιου αποτελεί την ηθική και τον αυτοσεβασμό ως ακρογωνιαίο λίθο, χτίζοντας στη βάση της ανθρωπιάς και της πραγματικής αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης, της μεγαλοθυμίας αλλά και της μνήμης. Τίποτε δεν ξεχνιέται και τίποτα δεν είναι ικανό να διχάσει, όταν υπάρχει η μεγαλοσύνη της συγνώμης στο σφάλμα και της επιβράβευσης στον αγώνα και την αρετή. Ηθική σημαίνει επικοινωνία και ειλικρινής διάλογος με παραδοχή του λάθους και στήριξη του ορθού, μακριά από προφάσεις, και κοινότυπη αυτοκριτική χωρίς συνέπειες και επιπτώσεις, όπως οι εκατοντάδες ΕΔΕ που παραπέμπονται στις καλένδες μετά από λίγο καιρό. Η συντριβή και η εξύψωση, μπορούν να βοηθήσουν στις αρμονικές σχέσεις ανθρώπων που διαφωνούν, αλλά μπορούν να συμπορευθούν  μπροστά στο στρατηγικό στόχο από τον οποίο η πατρίδα εξαρτά το μέλλον της.

Προαπαιτούμενο Τρίτο: Πολιτικό διακύβευμα

Τα κόμματα υπάρχουν ως πυλώνες του πολιτεύματος και ως οντότητες της κοινωνίας, όχι μόνο για να υπηρετούν τη λειτουργία της δημοκρατίας αλλά και για να ανταποκρίνονται στις ανησυχίες, τις ανάγκες και τις αναζητήσεις των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, για τη βελτίωση της διαβίωσης τους και για να εκπληρώσουν τα οράματα που έχει μια χώρα και που θέτει ως προτεραιότητες. Πρέπει να είναι το μέσο για την επίτευξη αυτών των σκοπών που τίθενται από τις πλειοψηφίες και τις κοινωνικές ομάδες. Άρα η ύπαρξη τους προϋποθέτει πρόταγμα και προτεινόμενες λύσεις, που θα απαντούν στα ζητήματα της καθημερινότητας και τη σωρεία των προβλημάτων. Η διατύπωση εναλλακτικής και εφικτής πρότασης διακυβέρνησης με ρεαλισμό και κοινωνική ευαισθησία, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία στο ξεκίνημα της «κεντροαριστεράς».

Είναι απόλυτη ανάγκη η διαμόρφωση καθαρού πολιτικού στίγματος και προγράμματος θέσεων. Χωρίς αυτά, δεν ωφελεί καμία συζήτηση και πολύ περισσότερο δεν συγκινεί κανέναν στην Ελλάδα της κρίσης και της δυσπραγίας. Ανάμεσα στον καταρρέοντα δημαγωγό ΣΥΡΙΖΑ και τους εταίρους του και στην ανιστόρητη παλινόρθωση της δεξιάς, υπάρχει ο χώρος για να ορθώσει το ανάστημά της η σοσιαλδημοκρατία της ευθύνης και του συγκεκριμένου, στο πεδίο της πολιτικής ουσίας και όχι στο μπαλκόνι της πελατοκρατείας, των εντυπώσεων και των εύκολων λόγων, που οδηγούν σε καταστροφικές  και άδικες πολλές φορές, αποφάσεις για τους συνανθρώπους μας.

Προαπαιτούμενο τέταρτο: Εκσυγχρονισμός

Είναι η στιγμή και η εποχή να δημιουργηθεί, όχι απλά ένας κομματικός μηχανισμός αλλά μια σύγχρονη δεξαμενή σκέψης, μακριά από παρηκμασμένες και ξεπερασμένες δομές, που δεν συμβαδίζουν με τον χρόνο και πολύ περισσότερο μοιάζουν γραφικές και δυσκίνητες, μπροστά στον καταιγισμό των πυκνών εξελίξεων που μας  ξεπερνούν. Ένας πολιτικός οργανισμός με ισότιμη συμμετοχή, με ευελιξία και ισχυρά αντανακλαστικά, μπορεί να εμπνεύσει και να συγκινήσει συλλογικότητες και ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί από την πολιτική και τους πολιτικούς, γιατί περίσσεψαν οι ξύλινες φωνές και τα κούφια λόγια και τα ερωτήματα τους, παραμένουν αναπάντητα, ενώ στις αγωνίες τους, δεν μπορούν να βρουν συνομιλητές και συνοδοιπόρους.

Προαπαιτούμενο Πέμπτο: Το τέλος της προγονοπληξίας

Την ιστορία της δημοκρατικής παράταξης θα την κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Την πολιτική μας κληρονομιά και παρακαταθήκη οφείλουμε να την διαφυλάξουμε. Να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να είμαστε περήφανοι για το έργο της παράταξης. Όμως φτάνουν πια τα πολιτικά μνημόσυνα και οι συνεχείς επικλήσεις στο παρελθόν, ας αφήσουμε τους νεκρούς να ησυχάσουν και ας αξιολογήσουμε τη στάση μας στο παρόν και το μέλλον. Η πλειοψηφία των στελεχών, έχει γαλουχηθεί με τα ανάματα της αυτοδυναμίας και της απόλυτης εξουσίας. Οι καιροί αυτοί πέρασαν ανεπίστρεπτοι, αφήνοντας πίσω τεράστιο έργο και μια θάλασσα άστοχων επιλογών. Ας παραμερίσουν κάποιοι την άχλη των ονείρων τους κι ας σταματήσουν να κυνηγούν τη σκιά τους, όπως ο σκύλος την ουρά του, αναπολώντας την αναβίωση μιας εποχής που πέρασε.

Το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί όσο οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να το φέρουν στη ζωής, παραμένουν προσκολλημένες σε «τοτέμ» και «αγιογραφίες», στα μεγαλεία και στη δόξα που δεν υπάρχει πια. Η απάντηση στα αμαρτήματα της αριστεράς, δεν μπορεί να είναι η νοσταλγία να τα επαναλάβουμε εμείς. Ο πολιτικός μας αντίπαλος, σε μεγάλο βαθμό, είναι μια φτηνή καρικατούρα της κακής μας πλευράς των χρόνων της παντοδυναμίας μας από τη μια, και ένα αμετανόητο δεξιό γεροντοπαλίκαρο από την άλλη, που επίσης αναζητά σήμερα να επαναλάβει τις τρέλες και τα λάθη της πρώτης του νεότητας. Ας κλείσουμε οριστικά σε προθήκες και μπαούλα τα παλιά κειμήλια, πολύ περισσότερο τα τιμούμε έτσι, παρά νεκρανασταίνοντας τα κάθε ώρα και στιγμή, προκειμένου να καλύψουμε και να γεμίσουμε το κενό της υπαρξιακής μας αμηχανίας και της αδυναμίας, να υπερβούμε αγκυλώσεις και να βγούμε μπροστά με λόγο επίκαιρο και ελκυστικό αλλά όχι δημαγωγικό, δίχως προγονικές αναφορές και εγωιστικές  κτητικές κορώνες, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Προαπαιτούμενο έκτο: Αποφασιστικότητα

Είναι αδήριτη ανάγκη, η ανάληψη μαζικής πρωτοβουλίας να δημιουργήσουμε έναν ενιαίο σχήμα, τερματίζοντας τις ανώφελες και ατέρμονες συζητήσεις παραφιλολογικού χαρακτήρα και φιλοσοφικών αναζητήσεων,  που μας στερούν το πλεονέκτημα της αποτελεσματικής και αξιόπιστης πολιτικής δύναμης. Η υλοποίηση ενός κοινού οράματος που δεν είναι ιδιοκτησίας λίγων στελεχών, αλλά χιλιάδων πολιτών, που αισθάνονται προβληματισμένοι και προδομένοι από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των κυβερνώντων, δεν μπορεί να χρονίζει από την αναβλητικότητα και την απροθυμία μερικών, που αρνούνται να παραμερίσουν το εγώ για το εμείς και να πάρουν αποφάσεις δύσκολες γι΄ αυτούς, αλλά χρήσιμες για τον τόπο.

Προαπαιτούμενο έβδομο: Ανανέωση

Πολλοί την επικαλούνται, άλλοι ψευδεπίγραφα και υποκριτικά και μερικοί λιγότεροι, με αγνές προθέσεις και καλοπροαίρετη ανησυχία. Κανείς όμως δεν την υλοποιεί. Υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό που ασφυκτιά κάτω από εφήμερα κεκτημένα λίγων. Ανανέωση τώρα  σε όλα τα επίπεδα, τόσο σε πρόσωπα, όσο και σε απόψεις. Δεν πρόκειται για μια φυσική βιολογική διαδικασία, γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια του άπειρου χρόνου, αλλά και γιατί τα υποκείμενα είναι οι φορείς και των ιδεών αλλά και των καινοτόμων προτάσεων. Χωρίς να υπάρχει κοινωνικός ή ηλικιακός ρατσισμός, γιατί τιμούμε και είναι το σωστό, την προσφορά όλων, πόσο μάλλον των ιστορικών στελεχών, είναι η ώρα να υπάρξει αλλαγή γενεάς στην κορυφή της ενωμένης παράταξης. 

Η ευτυχής κατάληξη, θα είναι ένα ανοικτό συνέδριο που θα εκλέξει στη θέση της σημερινής συλλογικής ηγεσίας των συνιστωσών, έναν νέο άνθρωπο και μια καινούργια ομάδα πολιτών, ικανούς να εμπνεύσουν και να προσελκύσουν τη νέα γενιά που μας  έχει γυρίσει την πλάτη και είναι ότι πιο δημιουργικό διαθέτει ο τόπος μας. Η αναγέννηση δεν μπορεί να υπάρξει με συνθήκες εναλλαγής υπαρχόντων δοκιμασμένων προσώπων, δεν είναι εφικτό να επιτευχθεί με όρους αναπαλαίωσης [1]  , είναι απαραίτητο να συνυπάρξει μαζί με τη σοφία του παλαιού, αλλά στην πρώτη γραμμή απαιτεί άλλους πρωταγωνιστές.

Τότε ίσως να κατανοήσουμε, ότι περισσότερο ταιριάζει στην κοινωνία μας και διψά η πολιτική σκηνή, από  μια σύγχρονη πρόταση των δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, παρά από μια «κεντροαριστερά» των συνενώσεων της ανάγκης και των μεταγραφών, που και σαν όρος δεν κομίζει σήμερα πολλά, αλλά και ως πολιτικό προϊόν, ίσως να ενδιαφέρει τα μέλη μιας στενής καθημαγμένης κομματικής βάσης. Άδικα συρρικνωμένης, αλλά μικρής, στα όρια της πολιτικής επιβίωσης.

* Hieronymus Bosch (1450 –1516), The Seven Deadly Sins and the Four Last Things

[1]  Βαγγέλης Βενιζέλος, ομιλία στην ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ 15-1-2017