Τι πρέπει αλήθεια ακόμη να συμβεί στη χώρα μας για να κατανοήσουν κάποια κόμματα ότι έχει περάσει – τουλάχιστον για μεγάλο χρονικό διάστημα- η εποχή των αυτοδυναμιών και βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο λαός απαιτεί πραγματικές συνεργασίες των πολιτικών δυνάμεων; Συνέργειες, στη βάση προγραμματικών στόχων, με επίκεντρο το μέλλον της χώρας, τα προβλήματα της καθημερινότητας και της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης.
Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο λαός απαιτεί πραγματικές συνεργασίες των πολιτικών δυνάμεων.
Πως είναι δυνατόν σήμερα να τίθεται ως στόχος η απόλυτη πολιτική ηγεμονία, που παραπέμπει σε περιόδους της ιστορίας με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά; Σε κάθε χρονική στιγμή, η σοφία της λαϊκής εντολής επιλέγει και το πολιτικό σκηνικό, αλλά και τον συσχετισμό των δυνάμεων που θα την εκπροσωπήσουν. Σήμερα που όλοι, στο μεγαλύτερο βαθμό, παραδέχονται ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις και η έλλειψη ελέγχου, σε πολλές περιπτώσεις, οδήγησαν σε λανθασμένες επιλογές και σε κάθε περίπτωση, δεν υπηρέτησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντα του συνόλου, σε τι ωφελεί η προσπάθεια για την επαναφορά τους;
Έχουν παρέλθει οι καιροί των ισχυρών λαϊκών εντολών για ρήξεις και ανατροπές, που τότε τροφοδοτούσαν και τους αγώνες του λαού, εμπεριέχοντας και συστατικά πολιτικού αλυτρωτισμού. Δεν ζούμε τις ημέρες του ανένδοτού, ούτε του 1-1-4, ούτε της «αλλαγής», είμαστε ζωντανό κομμάτι ενός πιο σύνθετου ιστορικού γίγνεσθαι, που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτό που παλιά αποκαλούσαμε έξω κόσμο και τώρα είναι η γειτονιά μας.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, ποια η χρησιμότητα, που τόσο ο αρχηγός, αλλά και πολλά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλούν για αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές; Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή προκύπτει μόνο μέσα από την πόλωση και την όξυνση και συνήθως κερδίζεται μετά από μάχες, που πολύ περισσότερο διεξάγονται με γηπεδικούς και οπαδικούς όρους, παρά με πολιτικούς. Διερωτώμαι αν σήμερα χρειαζόμαστε και πάλι διχασμό και σύγκρουση, αν αυτό είναι προς το συμφέρον του τόπου ή έχουμε ανάγκη από διάλογο και συζήτηση για αυτά που μας ενώνουν και όχι για εκείνα που ψευδεπίγραφα και επίπλαστα μας χωρίζουν;
Έχουν παρέλθει οι καιροί των ισχυρών λαϊκών εντολών για ρήξεις και ανατροπές.
Παντού στην Ευρώπη οι λαοί σε κρίση και δυσμένεια, αλλά και σε πιο εύρωστες οικονομίες, επιβάλλουν σύμπλευση και συνεννόηση. Εμείς θα αποτελέσουμε και πάλι την εξαίρεση, γυρίζοντας το χρόνο και τη χώρα πίσω στα πάθη και τις έριδες; Τότε που αν και μικροί θυμόμαστε τα χωριστά καφενεία, που η μια παράταξη κατείχε τη μία και μοναδική αλήθεια για τη σωτηρία της πατρίδας και η άλλη ήταν η ένοχη, τότε που η πολιτική πλήγωνε, αντί να ενώνει, διαιρούσε, αντί να συστρατεύει δυνάμεις και τα λάθη του εγωκεντρισμού τα πλήρωναν διαχρονικά οι πολλοί, οι αφανείς και οι αδύναμοι.
Τα μεγάλα εκλογικά αποτελέσματα ήταν πάντα πολύ πιο θεαματικά από τις αθόρυβες και επίπονες συμπορεύσεις, όπου παραμερίζεται το εγώ και στο επίκεντρο είναι το εμείς. Έκαναν πρόσκαιρο και στιγμιαίο εκκωφαντικό θόρυβο, ικανοποιούσαν για λίγο το αίσθημα της «δικαίωσης», μέσα από μια συντριπτική νίκη και μετά ερχόταν η επόμενη μέρα με τη ρουτίνα της, τα φώτα των προβολέων είχαν σβήσει, το στάδιο είχε αδειάσει και μετά τη φιέστα, οι πολίτες βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις αντιξοότητες της επιβίωσης, χωρίς να έχουν την πολιτική σύμμαχο, με προτάσεις, ιδέες και σχέδια, αυτή συνέχιζε την αντιπαλότητά της σε ένα άλλο επίπεδο, με όλους εμάς απλούς θεατές.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι βιώνουμε τις συνέπειες μιας κυβερνητικής παλινωδίας και ανεπάρκειας, η οποία είναι από τις πιο χαρακτηριστικές των τελευταίων δεκαετιών. Όλο και περισσότερο ακούγεται το σύνθημα: «να φύγουν οι λαϊκιστές και οι οπορτουνιστές δημαγωγοί». Είναι αλήθεια το ζητούμενο, από μεγάλη μερίδα των συνανθρώπων μας, όσοι όμως με σκοπιμότητα προσθέτουν σ’ αυτό, την προτροπή της επιτακτικής και άμεσης απομάκρυνσης τώρα αυτής της κυβέρνησης και μετά θα δούμε, είναι σίγουρο ότι κάνουν δεύτερες σκέψεις, που δεν είναι προς το εθνικό συμφέρον, αλλά εξυπηρετούν μονάχα το στόχο της κατάληψης της εξουσίας. Αυτή η φράση ενέχει μέσα της το σύνδρομο και το κόμπλεξ της αδυναμίας διατύπωσης ουσιαστικών απόψεων και λύσεων, για τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικογένειας.
Οι χρήσιμοι ηγέτες σε μεταίχμια εποχών, είναι εκείνοι που μπορούν να καταπνίγουν τη ματαιοδοξία τους
Καλύπτεται πίσω από ένα δήθεν μεγαλειώδες διακύβευμα, προκειμένου να μην ομολογήσει την έλλειψη σχεδίου, υπευθυνότητας και ψυχραιμίας. Επιπρόσθετα όμως οδηγεί δυστυχώς και σε μια καινούργια διχόνοια και μια ανώφελη πόλωση, όπου απουσιάζει η ηρεμία και η νηφαλιότητα που κάποιος πρέπει να διαθέτει, για να επιλύσει ζητήματα και να αντιμετωπίσει καταστάσεις, που η αλήθεια είναι ότι μια παρέα παρωχημένων δήθεν αριστεριστών, δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία. Ότι κι αν είναι μελλούμενο θα το ζήσουμε, είναι όμως βέβαιο ότι το ποθούμενο της αυτοδυναμίας για έναν πολιτικό χώρο, δεν είναι σήμερα το ζητούμενο για τον αγώνα και την αγωνία των συμπολιτών μας. Οι τολμηροί και χρήσιμοι ηγέτες σε μεταίχμια εποχών, είναι εκείνοι που μπορούν να κατευνάζουν τα πάθη τους, να καταπνίγουν τη ματαιοδοξία τους και να χαλιναγωγούν τα κατώτερα ένστικτά τους. Όσοι λοιπόν ζήλωσαν τη δόξα ενός 1964 ή 1981, ή 2004, ή 2009 και πάει λέγοντας, γιατί το ποθούμενο τρόπαιο της αυτοδυναμίας διέτρεξε όλους τους κομματικούς χώρους, πιστεύω πως γνωρίζουν καλά, ότι τα καιρικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται συχνά, η ιστορία όμως ποτέ.
Η Ανάκαμψη της ημιθανούς ελληνικής οικονομίας, απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις μακριά από φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και όχι μπαλκόνια ξύλινου λόγου και προεκλογικά πανηγύρια στις πλατείες.
Η διωκόμενη επιχειρηματικότητα και ο κλάδος της καινοτομίας, χρειάζονται ασφαλές περιβάλλον με όρους και κανόνες για να δημιουργηθεί η περιβόητη ανάπτυξη και όχι πολιτικές εξαγγελίες, ακοστολόγητες και αστήρικτες, επιδοματικού - ερανικού χαρακτήρα.
Η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, θα έλθει μέσα από την κατανόηση της νέας κοινής γεωργικής πολιτικής και την αξιοποίηση των εργαλείων και ευκαιριών εκσυγχρονισμού και όχι μέσα από τον άκριτο αφορισμό, που εξαπολύουν οι λαϊκιστές στα δήθεν «μοχθηρά σχέδια» της Ευρώπης για αφανισμό του αγροτικού κόσμου. Επιθέσεις τέτοιου τύπου και χαρακτήρα, αντέχουν μόνο σε εσωτερική κατανάλωση και υπηρετούν μικρά κοντόφθαλμα κομματικά οφέλη.
Το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων, επιζητά την εδραίωση ικανών συνθηκών αναζήτησης και διεκδίκησης θέσεων απασχόλησης σε ένα υγειές, επενδυτικό περιβάλλον, με ανθρωπισμό και συνέπεια και όχι τα παχιά λόγια του μικρού πολιτευτή, που μας γυρίζουν πίσω δεκαετίες, σε κωμικές σκηνές του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Έχουμε ως έθνος πληρώσει ακριβά τις αυταπάτες των μαθητευόμενων αριστερών αλχημιστών.
Δεν είναι λοιπόν σήμερα το ζητούμενο η «σοφία» της ισχυρής μονοκομματικής και μονολιθικής διακυβέρνησης, η αναγκαιότητα παραμένει στη δίψα για μεστό πολιτικό λόγο, όραμα και επιτέλους τεκμηριωμένες ιδέες με δυνατότητα εφαρμογής. Έχουμε ως έθνος πληρώσει ακριβά τις αυταπάτες των μαθητευόμενων αριστερών αλχημιστών, το ιδιαίτερο του χαρακτήρα απίθανων «τύπων», που οι έκτακτες συνθήκες έφεραν στο προσκήνιο, για τούτο και είναι αβάσταχτο το άχθος, να σηκώσουμε και πάλι στους ώμους μας τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και τη ματαιότητα άλλων, επίδοξων σωτήρων.
Δυστυχώς το αποκρουστικό πρόσωπο της κρίσης που μας βρήκε, κατέδειξε με τον πιο δηκτικό τρόπο, ότι η ευκαιριακή «λεβεντιά» και η προσωρινή «εθνική ανάταση», δεν λύνουν προβλήματα όταν στηρίζονται μόνο στο συναίσθημα και την αποποίηση των ευθυνών, απλά τα διαιωνίζουν. Ο λαός σήμερα με μια βίαιη, είναι η αλήθεια, κοινωνική και οικονομική προσαρμογή, θεωρώ ότι δείχνει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, είναι η ώρα να τις αναλάβουν και οι πολιτικοί, όσοι τουλάχιστον μπορούν.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Rene Magritte (1898-1967), The Mysteries of Horizon