Τα πρόσφατα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής αρχής για την οικονομία επιβεβαιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία το παράλληλο σύμπαν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξορκίζει ως εφιάλτη και προσπαθεί να αντιστρέψει με ένα αποτυχημένο success story μιας δήθεν ανάκαμψης σε αναμονή.
Η ύφεση για τέταρτο συνεχόμενο τρίμηνο είναι παρούσα, παρασύροντας σε ένα σπιράλ καθόδου την αγορά, τις επιχειρήσεις και την απασχόληση. Οι ένοικοι του μεγάρου, επιδίδονται σε ευχολόγια και σε κατευθυνόμενα ρεπορτάζ μέσω της κρατικής τηλεόρασης, για μια ανάπτυξη που έρχεται μαζί με την αύξηση των αφίξεων στον τουρισμό. Συνταγή τόσο λανθασμένη εδώ και χρόνια και εξίσου δημαγωγική, καθώς επιχειρεί να διασκεδάσει την τραγική κατάσταση με επικοινωνιακές κορώνες και πλάνα αρχείου, με τουρίστες που κατακλύζουν τα νησιά και φουσκώνουν το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν.
Όταν δεν μπορείς να προσφέρεις στο λαό ευημερία, προσπαθείς να χειραγωγήσεις τα κατώτερα ένστικτα του.
Το σκηνικό συμπληρώνεται με το «ανελέητο» κυνήγι της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, που θα φέρει ισοτιμία και κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών, που καλείται να σηκώσει στους ώμους του ο πολύπαθος λαός. Όλα αυτά, ως μια απέλπιδα προσπάθεια να προβληθεί το ηθικό πλεονέκτημα μιας κυβέρνησης που μάχεται το άδικο και τη διαπλοκή. Μια δόλια πρακτική του πρωθυπουργικού συμβουλευτικού επιτελείου, γιατί όπως είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις στο λαό ευημερία, προσπαθείς να χειραγωγήσεις τα κατώτερα ένστικτα του και να ικανοποιήσεις το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Τη θέση της πολιτικής, λαμβάνει εδώ η εκδίκηση της αγανάκτησης, που βέβαια οδηγεί την κοινωνία σε διχασμό και διαίρεση και τον πολιτικό άρχοντα στην πρόσκαιρη ηρεμία. Πολλές φορές βέβαια στο παρελθόν, αρκετοί ηγέτες υπήρξαν θύματα της πλάνης και της βεβαιότητας τους, ότι ελέγχουν την κοινή γνώμη, συχνά το κατάλαβαν όταν ήταν αργά για τους ίδιους.
Τούτη η εικόνα σήμερα όσο και αν είναι ψιμυθιωμένη, δεν μπορεί να κρύψει την ασχήμια της. Η αλήθεια πίσω από τους γενικούς δείκτες, τις προσευχές στην παναγιά εν μέσω θέρους και τη δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας, είναι προφανώς πικρή. Είναι η Ελλάδα της οικονομικής δυσπραγίας, της ποινικοποίησης και του διωγμού της επιχειρηματικότητας, είναι η κοινωνία που σταμάτησε να ζει, ρίχνοντας το δείκτη της ιδιωτικής κατανάλωσης σε πρωτοφανή χαμηλά, είναι η χώρα που δεν εξάγει πια γιατί θεωρείτε αφερέγγυα και πιστοληπτικά αναξιόπιστη, με τις ιδιωτικές επενδύσεις στο ναδίρ και την ανεργία σταματημένη στο 25%, δίχως σημάδια ή ενδείξεις αποκλιμάκωσης.
Οι κυβερνώντες δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ασχοληθούν με τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Οι κυβερνώντες δεν φαίνονται διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το φλερτ τους με την εξουσία και να ασχοληθούν με τα προβλήματα της καθημερινότητας και της επιβίωσης. Πόσο μάλλον όταν απέναντι υπάρχει η νοοτροπία του εφησυχασμού και η τακτική του ώριμου φρούτου, που κάποια στιγμή θα πέσει υπακούοντας στους όρους της πολιτικής νομοτέλειας και θα σημάνει την ώρα μιας ακόμη εναλλαγής.
Στην ελάσσονα, ο χώρος του κέντρου, κατακερματισμένος, ακροβατεί ανάμεσα στη γραφικότητα της εθνικής λεβεντιάς και τη σοβαρότητα μιας προσπάθειας στο διηνεκές, που κατάντησε σαπουνόπερα, για τη συνένωση των δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου, που όμως αργεί ακόμη και όλο αναβάλετε για το επόμενο τρίμηνο, όπως ο ερχομός της πολύφερνης ανάπτυξης, που ευαγγελίζονται οι υπουργοί της πρώτης φοράς αριστερά.
Χωρίς πρόγραμμα σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις, για το πώς επιτέλους θα βγούμε στο ξέφωτο, αλλά με γενικότητες, αφορισμούς, κριτική και δήθεν καινοτόμες ιδέες, που όμως δεν αγγίζουν κανένα θέμα και δεν ενοχλούν κανέναν. Η έννοια της μεταρρύθμισης κατάντησε το συνώνυμο της γενικότητας και της εικοτολογίας. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα αναζητά το χαμένο της εαυτό, όχι στο παρόν όπως διατείνεται, αλλά στο ένδοξο παρελθόν, όπως μαρτυρούν η στάση και τα πεπραγμένα της. Όσο ο κ. Τσίπρας συνεχίζει την προσφιλή του τακτική να καλλιεργεί τον υφεσιακό λαϊκισμό, και τα καταπιεσμένα λησμονημένα κίβδηλα αντιμνημονιακά του αισθήματα, σαν μην είναι αυτός ο εμπνευστής και δημιουργός του τρίτου και αχρείαστου μνημονίου, τόσο από την αντίπερα όχθη της ευθύνης και της λογικής, δυστυχώς αναπαράγεται ο ίδιος αντιπολιτευτικός χυλός, που δεν έχει ειρμό, σχέδιο και αντιπρόταση. Οι ελάχιστες συγκροτημένες φωνές που μιλούν με ρεαλισμό και επιχειρήματα και φτάνουν στα αυτιά των συνανθρώπων μας ως μια άλλη οδός διεξόδου από το αδιέξοδο και την απόγνωση της αδράνειας, σκεπάζονται από τα μνημόσυνα, τις δεήσεις και από επικές αναμνήσεις, που όμως δεν γενούν μεγάλες προσδοκίες, παρά μόνο αφήνουν στα χείλη και στην ψυχή, τη γεύση της παρακμής και της μίζερης εσωστρέφειας, για μια λαθραία πολιτική επιβίωση που δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Η κεντροαριστερά συνεχίζοντας το ατελείωτο μοιρολόι, προσεύχεται να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της για να ζήσει ξανά δοξασμένες μέρες.
Ζούμε την εποχή της ραστώνης και της προσευχής. Η κυβέρνηση απολαμβάνει ράθυμα τη νομή της εξουσίας που ποτέ δεν είχε ονειρευτεί στα πολυήμερα και επεισοδιακά συνέδρια της πριν χρόνια, ενώ κάποιοι υποστηρικτές της, προσεύχονται στη Μεγαλόχαρη να μη χάσει η αριστερά τον εαυτό της, από αυτή τη σχέση με τη εξουσία και να μην αλλοτριωθεί, αλλά να παραμείνει προσηλωμένη στα ιδανικά και τα ουμανιστικά ιδεώδη, έτσι όπως αυτά ψηφίστηκαν διαχρονικά στα αμφιθέατρα και στις πλατείες που κανείς δεν θυμάται πια.
Λίγοι είναι αυτοί που θέλουν και μπορούν να αναμετριούνται με τα λάθη και τις άστοχες επιλογές τους, να κάνουν αυτοκριτική, που παρακολούθησαν και πίστεψαν στις αλάνες το κακοπαιγμένο μονόπρακτο του ζεν πρεμιέ Αλέξη με τον τίτλο: «Η ελπίδα έρχεται». Άλλωστε ποιος θα περίμενε τότε, ότι μια κωμωδία με ένα ρόλο ενός μπουλουκιού κομπάρσων που συνόδευε των πρωταγωνιστή σε παραστάσεις απ άκρη σε άκρη στην επικράτεια, θα κατέληγε σε θρίλερ για όλους τους θεατές. Μήπως ήταν η πρώτη φορά; Και ποιος είναι εκείνος που μπορεί να τους ρίξει φταίξιμο για αυτή τους την πλάνη; Η αντιπολίτευση, που ξεκουράζεται στο θέρος της αναμονής, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες που θα τη φέρουν στο τιμόνι της πατρίδας;
Αυτή την ωρίμανση της κυβέρνησης την πληρώνουν τόσο ακριβά τόσοι πολλοί, αλλά αυτό μοιάζει να μην ενδιαφέρει ιδιαίτερα μερικούς, καθώς θεωρούν πως είναι το αναγκαίο τίμημα για την επερχόμενη μετάβαση στην πολιτική κανονικότητα.
Το έργο στη μαρκίζα, πρέπει να κατέβει άμεσα.
Η κεντροαριστερά συνεχίζοντας το ατελείωτο μοιρολόι, προσεύχεται ταυτόχρονα να βρει το δρόμο της και να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της για να ζήσει ξανά δοξασμένες μέρες. Οι πολίτες απλά κάνουν το σταυρό τους αποστασιοποιημένοι και απόμακροι, αρνούμενοι να ζήσουν στο παράλληλο σύμπαν του πρωθυπουργού, απρόθυμοι να δοκιμάσουν τον άνοστο αντιπολιτευτικό χυλό που τους σερβίρεται και βέβαια αδιάφοροι, στο να παρακολουθήσουν ντοκιμαντέρ ιστορικού κομματικού περιεχομένου για τα περασμένα μεγαλεία της αλλαγής. Είναι απλό, μπούχτισαν να ακούνε για πάρτι που δεν λαμβάνουν μέρος ποτέ, βαρέθηκαν την καθημερινή κρύα σούπα που ετοιμάζει η βάρδια σαν σε αγγαρεία και κουράστηκαν να τιμούν μνήμες και να ζουν με σκιές ηρώων και σωτήρων. Η λύση και στις τρεις περιπτώσεις είναι η ίδια, αν δεν γίνεται να αλλάξει το σιτηρέσιο, τότε και ο διοργανωτής των εσπερίδων πρέπει να αντικατασταθεί, αλλά και ο μάγειρας να απολυθεί, όσο για το έργο στη μαρκίζα, πρέπει να κατέβει άμεσα, γιατί ούτε εισιτήρια κόβει, μήτε πλοκή και υπόθεση έχει.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: James Ensor (1860 –1949), Masks looking at a tortoise