Τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έξαρση τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη, κυρίως στη Γαλλική επικράτεια, στο Παρίσι, στη Νίκαια, στη Νορμανδία, καθώς και στις Βρυξέλλες αλλά και στη Γερμανία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες αυτές οι χώρες που αποτελούν ταυτόχρονα ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης, διαθέτουν έντονο μουσουλμανικό στοιχείο και αρκετούς μετανάστες που έχουν εγκατασταθεί εδώ και χρόνια ή έχουν μεγαλώσει με τις αρχές των συγκεκριμένων κρατών.
H βία γεννά αντιβία
Παρ’όλα αυτά τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο σε τακτά χρονικά διαστήματα στην ευρωπαϊκή επικράτεια, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, πολλούς νεκρούς, απεχθή εγκλήματα με πραγματικές σκηνές τρόμου μπροστά στα μάτια αθώων πολιτών.
Μήπως τελικά η βία γεννήσει μία αντιβία στο πλαίσιο μιας γενικευμένης αντίδρασης από την ΕΕ και τους συμμάχους της; Είναι ήδη ορατή η επικράτηση μιας ισλαμοφοβικής τάσης στην Ευρώπη που ενδέχεται ν’ ανατρέψει μεγάλο μέρος των αξιών βάσει των οποίων δημιουργήθηκε το ευρωπαϊκό όραμα.
Μια άκρως ανησυχητική συνέπεια αυτής της ισλαμοφοβίας, είναι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με τ’αντίστοιχα κόμματα να προελαύνουν και να προτρέπουν τους πολίτες και τους κατοίκους των πόλεων, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και φυσικά να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην ρατσιστική ρητορική που πρεσβεύουν.
Πιο συγκεκριμένα ήδη στην Αυστρία επικράτησε με μεγάλη δυσκολία ο δημοκρατικός υποψήφιος για την καγκελαρία, που σημαίνει ότι παρ’ολίγον θα είχαμε ακροδεξιό καγκελάριο στην Αυστρία με ό,τι συνέπειες θα είχε αυτό για την γενικότερη πολιτική στην Ευρώπη.
Συνέπεια της ισλαμοφοβίας, είναι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Στην Γαλλία το κόμμα της Λεπέν, ανεβαίνει επικίνδυνα στις δημοσκοπήσεις κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο τα μεσαία στρώματα, επενδύοντας στην τρομοκρατία από το Ισλάμ και στην εμπέδωση της ασφάλειας των πολιτών.
Μάλιστα στις περιφερειακές εκλογές συγκέντρωσε ποσοστό ρεκόρ, 26% κερδίζοντας παραδοσιακά εκλογικά κάστρα των υπολοίπων κομμάτων, ενώ είναι ήδη πρώτη στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Στη Γερμανία υπάρχουν ήδη τρία μεγάλα κινήματα που κινούνται στο χώρο της ακροδεξιάς. Αρχικά το επίσημο κόμμα AfD, η Εναλλακτική για την Γερμανία, που συγκέντρωσε τον Μάρτιο στις εκλογές τριών κρατιδίων ποσοστά από 12 ως 24%, καθώς και το NPD που αποτελεί καθαρά νεοναζιστικό κίνημα αλλά και το PEGIDA που αποτελεί σαφώς κίνημα κατά του Ισλάμ και είναι μια επίσημη πηγή διάδοσης της ισλαμοφοβίας στην Γερμανία, με σημαντικές τάσεις συνέχισης και στις υπόλοιπες χώρες.
Στην Ουγγαρία, υπάρχει μια σαφέστατη ακροδεξιά ρητορική στο ανώτατο πολιτειακό επίπεδο, καθώς ο πρωθυπουργός Β.Ορμπάν δηλώνει ακροδεξιός, όντας από τους υπέρμαχους του κλεισίματος των Βαλκανικών συνόρων όσον αφορά το προσφυγικό πρόβλημα. Επίσης στην ίδια χώρα το ακροδεξιό κόμμα Jobic βρίσκεται σταθερά στην τρίτη θέση με ρίζες στα μεσαία και κατώτερα στρώματα του πληθυσμού.
Στην Πολωνία επίσης η ακροδεξιά εκπροσωπείται σε ανώτατο επίπεδο, καθώς το κόμμα του Νόμου και της Δικαιοσύνης που κυβερνά, έχει ήδη δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και προβληματισμό στην Κομισιόν, με αμφιλεγόμενους νόμους λογοκρισίας των μέσων ενημέρωσης, αλλά και με την δημιουργία ενός Συνταγματικού Δικαστηρίου ελεγχόμενου από την κυβέρνηση.
Ζούμε ήδη μια σύνθετη και επικίνδυνη μετάλλαξη της Ευρώπης.
Εκτός από τα παραπάνω δεν θα πρέπει να ξεχνούμε την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, που παρά τις διώξεις, έχει παγιωθεί στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και αποτελεί σταθερά το τρίτο κόμμα προτίμησης με ποσοστά άνω του 6%
Στην Κύπρο επίσης το ΕΛΑΜ κατάφερε και μπήκε στη Βουλή για πρώτη φορά σε προεδρικές εκλογές, όντας αδελφό κόμμα της Χρυσής Αυγής με ανοδική τάση δυστυχώς και εκεί.
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, ζούμε ήδη μια σύνθετη και επικίνδυνη μετάλλαξη της Ευρώπης, η οποία ακολουθεί με την δική της αναλογία την ριζοσπαστικοποίηση μέρους του Ισλάμ, που εκπροσωπεί το σουνιτικό Ισλαμικό Κράτος, το οποίο και φέρει την ευθύνη της πλειοψηφίας των τρομοκρατικών επιθέσεων.
Ποια όμως μπορεί να είναι τελικά η απάντηση της Ευρώπης απέναντι στην τρομοκρατία με τον ισλαμικό μανδύα των τζιχαντιστών;
Μία άποψη που κυκλοφορεί ευρέως στους πνευματικούς και θεωρητικούς κύκλους της Ευρώπης και την ασπάζεται και μέρος της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, είναι αυτής της περιβόητης Νέας Σταυροφορίας.
Αυτό σημαίνει ότι η ευρωπαϊκή κοινωνία, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποδέχεται ότι βρίσκεται σ’ένα πολιτισμικό και θρησκευτικό πόλεμο και οφείλει να προστατεύσει τον δυτικό τρόπο ζωής, με όχημα τον χριστιανισμό εναντίον του Ισλάμ ως μια θρησκεία που οδηγεί στον φανατισμό και την τρομοκρατία.
Επίσης έχει τεθεί και η άποψη του Γάλλου φιλοσόφου Ανρί Λεβί, για την ανάγκη δημιουργίας ενός ιουδαϊκού χριστιανικού μετώπου ενάντια στον ισλαμοφασισμό, το οποίο μοιάζει σαν μια διευρυμένη σταυροφορία με σύμμαχο αυτή τη φορά τους Εβραίους.
Είναι βέβαιο πώς με τις παραπάνω απόψεις και την συγκεκριμένη ρητορική, ο μεγάλος επωφελούμενος δεν είναι οι Ευρωπαίοι πολίτες, αλλά πάνω απ’όλα η ακροδεξιά που απομακρύνει την Ευρώπη από το αρχικό της όραμα, χωρίς ταυτόχρονα να εγγυάται καμία ασφάλεια ως προς τους εξωτερικούς εχθρούς.
Αν επικρατήσουν οι ακροδεξιές ιαχές, θα οδηγηθούμε σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς απομονωτισμού.
Η Ευρώπη σαφώς και πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία απ’όπου και αν προέρχεται καθώς η βία είναι καταδικαστέα παντού και προς οποιαδήποτε κοινωνική τάξη ή λαό.
Από την άλλη όμως, ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε λύση, είναι αυτός της ειρηνικής συμβίωσης και συνύπαρξης με το Ισλάμ, μέσω ενός εκτεταμένου διαλόγου τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο με πρωτοβουλία της Κομισιόν.
Αν επικρατήσουν οι ακροδεξιές ιαχές, θα οδηγηθούμε σ’ένα ολοκληρωτικό καθεστώς απομονωτισμού, που δεν θα συνοδεύεται από ελευθερία μετακίνησης προσώπων, αλλά από διαρκείς συνοριακούς και επιτόπιους ελέγχους καθώς θα εισέλθουν τα κράτη μέλη και σε μια διαδικασία τρομολαγνείας για πάσης φύσεως δημόσια ή κοσμικά γεγονότα.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, μια συγκεκριμένη μερίδα του Ισλάμ, έχει μεταβάλλει στην πράξη το δικό του δόγμα, ώστε να βρίσκει την αφορμή να επιτίθεται και να σκοτώνει κατά βούληση. Γι’αυτό ακριβώς απαιτείται, συστηματική επαφή τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο με το μετριοπαθές Ισλάμ, σε κάθε χώρα εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε να κατανοηθούν οι αρχές της συνεργασίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης, δημιουργώντας σταδιακά μία ασπίδα προστασίας κυρίως ως προς την εγχώρια τρομοκρατία.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται σ’ένα κομβικό σταυροδρόμι, οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Θα πρέπει τόσο οι ηγέτες των χωρών όσο και τ’αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα, να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα των συσχετισμών και να προτείνουν βιώσιμες λύσεις για τους πολίτες τους και όχι αποσπασματικές κραυγές που ωθούν τα πράγματα στ’ άκρα.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι: Herbert James Draper (1864-1920), Ulysses and the Sirens