Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Εκπαίδευση & Πολιτισμός

Ο Νίκος Γκιώνης με το βλέμμα στραμμένο στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους γράφει για το σήμερα: «Όλα αλλάζουν, η δημιουργία και μεγέθυνση του Δημόσιου Τομέα επί Ελευθέριου Βενιζέλου ήταν εκσυγχρονιστική τομή, η σμίκρυνσή του σήμερα και η τροποποίηση της μονιμότητας είναι απαραίτητη μεταρρύθμιση, από τις πολλές που θα μορφοποιήσουν την διήγηση της ανασυγκρότησης» και σημειώνει πως «σε ανασυγκροτήσεις μετά από μακρόχρονες δομικές κρίσεις μόνο ηγέτες βεμπεριανού τύπου, μπορούν να δώσουν σάρκα και οστά μέσα από τα αυτοθυσιαστικά λειτουργικά τους προσόντα παρουσιαζόμενοι με πολιτική διάταξη και υπερκομματικό – πραγματιστικό λόγο περί της μεθόδου ανάταξης της πατρίδας»

Ο Κωνσταντίνος Μαν. Σοφούλης στο άρθρο – παρέμβαση εξετάζει αναλυτικά και αποδομεί το Πόρισμα του Εθνικού Διαλόγου για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, και τονίζει: «Το Πόρισμα είναι διπλά χρήσιμο. Από την μία πλευρά, αποκαλύπτει με τον πειστικότερο τρόπο μια στρατηγική που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το φιλελεύθερο δημοκρατικό εκπαιδευτικό μας σύστημα και το μέλλον του. Μπορεί να διαβαστεί σαν ήχος καμπάνας για μεγάλο κίνδυνο και να θέσει τους υπερασπιστές της δημοκρατίας μας σε κατάσταση συναγερμού. Από την άλλη, όμως, κωδικοποιεί μια σειρά από ιδέες για την παιδαγωγική συγκρότηση της εκπαίδευσής μας που αποτελεί ομολογία κατάκτησης ιδεών που στο παρελθόν πολεμήθηκαν υστερικά»

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης αναλύει το θέμα των Ελλήνων λόγιων, των πρώτων Ευρωπαίων Ελλήνων, που « έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις απαρχές της αναγέννησης και ήταν σε θέση να διαβιβάζουν στις ευρωπαϊκές αυλές και προς τους άλλους παράγοντες της ευρωπαϊκής πολιτικής, εκκλήσεις, προτάσεις και σχέδια επεμβάσεων στην ελληνική Ανατολή». Ο συγγραφέας σημειώνει «την ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο», τονίζοντας τον «σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα μέσω της βαθύτατης γνώσης της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας» και παρουσιάζει συνοπτικά το έργο των: Μανουήλ Χρυσολωρά, Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθων, Βησσαρίων, Ιωάννη Αργυρόπουλο, Δημήτριο Χαλκοκονδύλη, Ιανό Λάσκαρι.

Ο Νίκος Κασκαβέλης εκκινώντας από το ερώτημα που τέθηκε στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Υπάρχει λύση στο ελληνικό πρόβλημα;» και κυρίως από την απάντηση που δόθηκε: πως στην αντιμετώπιση της κρίσης ερχόμαστε αντιμέτωποι με θέματα εθνικής αυτογνωσίας σχετικά με το «πού ανήκουμε», θέτει τον δικό του προβληματισμό εκτιμώντας πως «κυριαρχεί στον τόπο μας η διάθεση μιας συνωμοσιολογική προσέγγιση της Ιστορίας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «είναι χαρακτηριστικό το πόσο μας ενδιαφέρει ακόμα και η παραμικρή αμφισβήτηση ή σχόλιο του κάθε ξένου για μας» και τονίζει πως «η δημιουργική ενασχόληση με την πατρίδα επιβάλλεται και μπορεί να έχει προοδευτικό περιεχόμενο».

Ο Δημήτρης Θωμάκος παρουσιάζει το βιβλίο του Δημήτρη Καιρίδη, «Εθνικισμός». Σύμφωνα με τον Δ. Θωμάκο, το βιβλίο του Δ. Καιρίδη «αναδεικνύει τον ρόλο των πολιτικών επιλογών και διεργασιών, που κλιμάκωσαν την ένταση και τελικά οδήγησαν στη βίαιη αντιπαράθεση μεταξύ Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων και Σέρβων-Κροατών-Βόσνιων Μουσουλμάνων» και προβαίνει σε «εκτενή αναφορά στο ζήτημα της βαλκανικής ασφάλειας, αφού σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται τόσο το Κυπριακό ζήτημα, όσο και οι πόλεμοι που ακολούθησαν τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας». Ο Δ. Θωμάκος τονίζει πως «η συμβολή του βιβλίου στην κατανόηση των εθνοτικών συγκρούσεων και του ρόλου του εθνικισμού στη διεθνή πολιτική είναι πολύτιμη»

Ο Νίκος Γκιώνης βασιζόμενος σε δύο αποσπάσματα από το συλλογικό έργο « Η Ελλάδα 1936-1949», όπου η Ελλάδα περιγράφεται ως «μια χώρα πλήρως αναποτελεσματική» και όπου «όλα γίνονται χωρίς πρόγραμμα και όπου το κοινό συμφέρον δεν υπολογίζεται», συμπεραίνει ότι «αυτό που ονομάζουμε παθογένεια του συνολικού υπαρξιακού ιστού της χώρας, είναι σχεδόν απαράλλαχτο για δεκαετίες- συμπυκνώνεται, τότε και τώρα, σε έναν διαρκώς εξαπλούμενο και αυτοτροφοδοτούμενο γενικευμένο παρασιτισμό». Ο συγγραφέας συμπληρώνει πως υπάρχει «μια δεύτερη ζωή της Ελλάδας, υγιής αλλά κρυμμένη, δημιουργική αλλά σεμνή τόσο που σχεδόν να μην φαίνεται σε αντίθεση με την παθογενή και επηρμένη άλλη Ελλάδα του φαίνεσθαι»

O Νίκος Ορφανός με αφορμή τα γεγονότα γύρω από τον Γιαν Φαμπρ, παραθέτει τα λάθη του υπουργού πολιτισμού που οδήγησαν σε μια τέτοια επιλογή και κατακραυγή και εκτιμώντας ότι «το ζητούμενο είναι το πλαίσιο που θωρακίζει το θεσμό, που προστατεύει το θεσμό από την αυθαιρεσία και του ίδιου του διευθυντή, αλλά και του αρμόδιου υπουργού» προτείνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. «Το φεστιβάλ δεν ανήκει σε κανέναν μας», τονίζει ο συγγραφέας, «διαχειριστές και κοινωνοί του είμαστε και οφείλουμε να προφυλάξουμε και να βελτιώσουμε αυτόν τον ιστορικό θεσμό». «Το μέλλον του Φεστιβάλ είναι τώρα και δε μπορεί άλλο να μας περιμένει» συμπληρώνει.

Ο Δημήτρης Τέλλης εξετάζει «τι πάει στραβά με τους νέους» στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι «πουθενά αλλού δεν υπήρξε εκρηκτική άνοδος του Νεοναζισμού, αιμοδοτούμενη κατά κύριο λόγο από τους νέους» και ότι «πουθενά αλλού ένα τέτοιο συνονθύλευμα συνωμοσιολογίας, «κουτοπονηριάς», ιδεοληψιών, αμάθειας κι ανικανότητας δεν συνεπήρε σε τέτοιο βαθμό τη νέα γενιά όσο στην Ελλάδα». Ο συγγραφέας εστιάζει τα αίτια στην παιδεία και στην άγνοια της νεότερης Ιστορίας μας. Ο Δ. Τέλλης τονίζει πως χρειάζονται «τομές στην Παιδεία και ειδικά στη διδασκαλία της Ιστορίας για να διασφαλισθεί μεσοπρόθεσμα η κατάκτηση της εθνικής μας αυτογνωσίας»

Ο Νίκος Τσολακίδης εξετάζει τις ομοιότητες στη συμπεριφορά των πολιτών ανάμεσα στις περιόδους που δοκιμάστηκε οικονομικά η χώρα μας (1827, 1843, 1893, 1932) και τη σημερινή. «Ποιος φταίει που ως έθνος ενώ έχουμε βιώσει τόσες οδύνες, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε λανθασμένες συμπεριφορές και να αντιδρούμε με την ίδια παρόρμηση, όπως και τότε;» αναρωτιέται και σημειώνει πως «τρομάζει η ιδέα ότι δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας και είμαστε ακόμη επιρρεπείς στο ψέμα και τις πρόσκαιρες ολέθριες ψευδαισθήσεις που αυτό δημιουργεί». Ο συγγραφέας εκτιμά πως πρέπει αλλάξουμε, «γιατί ανήκουμε σε ένα παγκόσμιο χωριό και η εθνική μοναξιά δεν μας πρέπει»

O Νίκος Γκιώνης αναλύει τα χαρακτηριστικά του Ελληνικού Φασισμού, από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 υπό την ηγεσία του Στρατιωτικού Ι. Μεταξά έως σήμερα με τη Χρυσή Αυγή. «Ο περιβάλλων χώρος, εντός του οποίου σήμερα ανδρώνεται η ΧΑ, λένε πως μοιάζει τηρουμένων των εποχών με την περίοδο Βαϊμάρης» εκτιμά ο συγγραφέας παραθέτοντας όμως τις κοινωνικο-πολιτικές διαφορές μεταξύ ΧΑ και ναζί. «Απειλούμαστε;» αναρωτιέται ο συγγραφέας απαντώντας θετικά, «όσο το Κράτος δεν παρεμβαίνει σε ιστορίες διαχρονικής τρέλας» και «όσο ως κοινωνία συνωμοσιολογούμε διαρκώς πότε για τους μετανάστες, πότε για τους Εβραίους, πότε για τους Ευρωπαίους, τότε απειλούμεθα» τονίζει.