Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Εκπαίδευση & Πολιτισμός

Ο Σταμάτης Φασουλής στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, θέτει το θέμα της παιδείας και τις επικείμενες αλλαγές που σχεδιάζει να φέρει η κυβέρνηση τις οποίες και χαρακτηρίζει «σκοταδισμό» και «είναι μια δολοφονία εν ψυχρώ». «Η εποχή μας εκείνο που ζητά είναι το «εγώ» να είναι πάνω απ’ όλα. Και το «εγώ», το αμόρφωτο «εγώ» είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης για την Ελλάδα μετά. ο μεγαλύτερος εφιάλτης κατά τη γνώμη μου. Το αμόρφωτο «εγώ», το οποίο δε, πριμοδοτείται και από την οικογένεια και από την πολιτεία, αν αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή είναι πολιτεία» τονίζει ο Σταμάτης Φασουλής.

Ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, εξετάζοντας τις θέσεις του υπουργείου παιδείας για την αναβάθμιση της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, εκτιμά πως «όχι μόνον δεν γίνεται αναβάθμιση των ΕΠΑΛ, αλλά αντιθέτως τα υποβαθμίζουν σε προθαλάμους των ΑΕΙ».Ο Ι. Γρυσμπολάκης παραθέτει την δική του πρόταση και καταλήγει σε τρία συμπεράσματα: (Ι) Στην επαγγελματική-τεχνική εκπαίδευση η Ελλάδα υστερεί τραγικά έναντι των άλλων χωρών του ΟΟΣΑ, (ΙΙ) Στην Τριτοβάθμια Ανώτατη Εκπαίδευση εισάγεται δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων, ενώ στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση ένα μικρό ποσοστό, (ΙΙΙ) Η μη εισαγωγή στα ΑΕΙ θεωρείται αποτυχία όχι μόνον του νέου, αλλά και ολόκληρης της οικογένειας.

Ο Γιάννης Μαστρογεωργίου στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, μιλάει για τις ευκαιρίες, τις γκρίζες ζώνες και τις προεκτάσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ο Γ. Μαστρογεωργίου εκτιμά πως «η τεχνητή νοημοσύνη όχι μόνο θα μεταλλάξει τη βιομηχανία, αλλά θα δοκιμάσει τις κοινωνικές, πολιτικές, στρατιωτικές και γεωπολιτικές σχέσεις, και θα επαναχαράξει τη σχέση ανθρώπου – μηχανής· μία σχέση που θα είναι περίπλοκη, καθώς δεν θα φέρει μόνο την αντικατάσταση του πρώτου από τα ρομπότ, αλλά και την συνεργασία μεταξύ τους. Και αυτή η εξέλιξη ανοίγει έναν τεράστιο ορίζοντα φιλοσοφικών, κοινωνικών σχέσεων που θα εξεταστούν υπό νέο πρίσμα».

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης με αφορμή του Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, προσθέτει τον δικό του προβληματισμό εντοπίζοντας δύο απειλές να θέτουν ζήτημα βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας: «Πρώτο, στο γεωπολιτικό σύστημα που μας περιβάλλει και δεύτερο, στον πυρηνικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας μας, δηλαδή στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση που καθορίζουν τα δυναμικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας εν τέλει.». Όσον αφορά στην πρώτη απειλή, ο συγγραφέας εκτιμά πως «στο Αιγαίο βρισκόμαστε σε συνεχή πολιτικοστρατιωτική ήττα για εμάς», και όσον αφορά στην δεύτερη απειλή, σημειώνει πως «βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι να διαπλάσει κατά το δικό της δόγμα τις επίσημες δομές παραγωγής ιδεολογίας»

Το κείμενο του Νίκου Τέλλη είναι «κείμενο του facebook» όπως γράφει ό ίδιος και συμπληρώνει πως «όχι μόνο γιατί αναρτήθηκε αρχικά στο εν λόγω μέσο κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που εξηγεί και το ανάλαφρο ύφος του, αλλά και γιατί η ίδια η αφορμή συγγραφής του προήλθε από το facebook. Από τη διαδικτυακή πλάκα των τελευταίων εβδομάδων, συγκεκριμένα, να γίνονται αναρτήσεις, στις οποίες διάφοροι χρήστες λένε ιστορίες από τα παλιά, για να καταδείξουν πόσο μεγάλη ιστορία κουβαλούν στους ώμους τους, υποτίθεται, καταλήγοντας με παιγνιώδη διάθεση στην προτροπή, με τη μορφή υπότιτλου: #να_σέβεστε!»

Ο Μαρίνος Σκανδάμης γράφει: «Ο Ismael González de la Serna ήταν Ισπανός ζωγράφος. Στον πίνακα που συνοδεύει το παρόν αποτυπώνει αυτό που διαρκώς επανέρχεται. Στο κέντρο ο θάνατος, δεξιά του ένας άνδρας κι αριστερά γονατιστή μια γυναίκα. Η γυναίκα προσφέρει ένα πιάτο στο θάνατο. Πάνω του απλώνεται μια πόλη. Η πολιτεία προσφέρεται στο θάνατο. Ο άνδρας συμμετέχει στην προσφορά. Κοιτώντας. Ο άνδρας και η γυναίκα δεν έχουν μάτια. Έχουν τρύπες. Είναι κενοί. Κενοί από αρχές. Κενοί από αξίες. Κενοί από αισθήματα. Κενοί από σκέψη. (...) Οι άνθρωποι χωρίς μάτια ξανάρχονται στο προσκήνιο.  Ας μην ξαναπιαστούμε ηλίθιοι…»

Ο Σωτήρης Κατσέλος περιγράφει την έκθεση GR’80 που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη και εξηγεί τη σημασία της δεκαετίας του’80. «H δεκαετία του ‘80 αποτέλεσε την πρώτη σύγχρονη δεκαετία, η οποία εγκαινίασε μια ιστορική περίοδο που φτάνει μέχρι και στις μέρες μας» σημειώνει και εξηγεί πως «ήταν η δεκαετία που η ηλεκτρονική μπήκε στη ζωή και στη καθημερινότητα του πολίτη, είτε υπό τη μορφή ενός απλού walkman ή βιντεπαιχνιδιού, είτε με τη χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων της καθημερινότητας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «οι βάσεις οι οποίες έθεσαν το 80 τη σύγχρονη εποχή κλονίζονται»

Ο Γιάννης Βλαστάρης γράφει με αφορμή το βιβλίο του «Λεξικό χωρίς Γραβάτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός:
Η τρέχουσα «είδηση»: Σε κεντρικό ξενοδοχείο τεχνικά κλιμάκια των Athens και Brussels group συμφώνησαν στην αναπλαισίωση του Ασφαλιστικού και στην ισχύ του Αυτόματου Δημοσιονομικού Ρυθμιστή Αυξημένων Εγγυήσεων.
Η αλήθεια για το ίδιο γεγονός: Η Τρόικα και εκπρόσωποι της κυβέρνησης, στο πολυτελές Χίλτον, συμφώνησαν στη μείωση παλαιών και νέων συντάξεων, στην αύξηση εισφορών και ορίων ηλικίας, στην κατάργηση του ΕΚΑΣ».
«Πρόκειται για τη νεοελληνική εκδοχή της Διπλής Γλώσσας του Όργουελ, με τη υπογραφή, ωστόσο, της σημερινής κυβέρνησης»

Ο Ξενοφώντας Μπρουντζάκης στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στο Αγρίνιο με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Ο ρόλος του πρωτογενή τομέα» τονίζοντας ότι «τα τελευταία χρόνια ζούμε εκτός λογικής, ζούμε σε έναν οίστρο αυτοκαταστροφικού παραλογισμού» προβαίνει σε μια ιστορική ανασκόπηση της σημασίας της γεωργικής παραγωγής. «Η ελληνική γεωργία παρουσιάζεται ανέτοιμη απέναντι στις παγκόσμιες αλλαγές που συντελούνται, πράγμα που πρέπει να μας προβληματίσει έντονα και άμεσα. Οι ταχύτητες των εξελίξεων δεν επιτρέπουν ελληνικούς χρόνους λήψεως αποφάσεων. Όσο καθυστερούμε, τρώμε τις σάρκες της χώρας» τονίζει ο συγγραφέας εξετάζοντας τη σημερινή κατάσταση.

Η Λίνα Μενδώνη στην ομιλία της στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στην Καβάλα αναφέρθηκε στον πολιτισμό ως μοχλός ανάπτυξης. «Η ανάδειξη του μνημειακού πλούτου καθιστά την χώρα μας τόπο ελκυστικό για ποικίλες επενδυτικές πρωτοβουλίες, αρκεί βεβαίως να δημιουργεί στην χώρα μας ένα περιβάλλον ελκυστικό για κάθε είδους επενδύσεις. Οι επενδυτές επωφελούνται από την ύπαρξη σημαντικών εξωτερικών οικονομιών, που οφείλονται ακριβώς στην ύπαρξη και αξιοποίηση των «πολιτισμικών κοιτασμάτων». Εμείς, ως υπεύθυνοι διαχειριστές του πολιτιστικού αποθέματος, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι επενδύοντας στον πολιτισμό «διατηρούμε έναν στρατηγικό πόρο εξίσου σημαντικό με ένα πυρηνικό οπλοστάσιο ή ένα πετρελαϊκό κοίτασμα» τονίζει η συγγραφέας.