Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει τις πολιτικές όψεις του εθνικολαϊκισμού στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, και στην Ελλάδα και σημειώνει ότι «ο εθνολαϊκισμός μπορεί να ενσαρκωθεί ως γενικευμένη μετα-δημοκρατική αντίληψη, όταν οι πολιτικές και εκλογικές συσχετιστικές συνθήκες το επιτρέψουν, όπως ακριβώς στην Ελλάδα όπου υπάρχει η επιτομή του ορισμού του: χυλώδης δυστοπική Αριστερά συζευγμένη με την μιλιταριστική θεοκρατική Ακροδεξιά.» Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όλοι είμαστε δυνάμει εθνοποπουλιστές απλώς οργανώσαμε καλύτερα πολλοί από μας τα πολιτισμικά μας αντισώματα» και τονίζει ότι «η Ευρώπη απειλείται, δεν κινδυνεύει όμως»

Ο Παντελής Καψής με αφορμή τον διορισμό διορισμός του κ. Κιμούλη στο Πολιτιστικό Κέντρο Σταύρος Νιάρχος, σημειώνει: «Πολλοί θα περίμεναν ίσως ότι κατεξοχήν η αριστερά θα υιοθετούσε μια τέτοια προσέγγιση. Εκείνο που δεν περιμέναμε είναι ότι η σταλινική παράδοση θα αποδεικνυόταν πολύ ισχυρότερη από την ανανεωτική. Έτσι μάθαμε ότι υπάρχει αριστερός και δεξιός τρόπος αποκομιδής των σκουπιδιών κι ακόμα ότι η αριστερά έχει την κυβέρνηση, όχι την εξουσία! Έτσι επανέκαμψε ο παλαιοκομματισμός και μάλιστα ισχυρότερος, χωρίς να τηρεί τα προσχήματα, επικαλούμενος μια άθλια ιδεολογία από τις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς.»

Το κείμενο του Νίκου Τέλλη είναι «κείμενο του facebook» όπως γράφει ό ίδιος και συμπληρώνει πως «όχι μόνο γιατί αναρτήθηκε αρχικά στο εν λόγω μέσο κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που εξηγεί και το ανάλαφρο ύφος του, αλλά και γιατί η ίδια η αφορμή συγγραφής του προήλθε από το facebook. Από τη διαδικτυακή πλάκα των τελευταίων εβδομάδων, συγκεκριμένα, να γίνονται αναρτήσεις, στις οποίες διάφοροι χρήστες λένε ιστορίες από τα παλιά, για να καταδείξουν πόσο μεγάλη ιστορία κουβαλούν στους ώμους τους, υποτίθεται, καταλήγοντας με παιγνιώδη διάθεση στην προτροπή, με τη μορφή υπότιτλου: #να_σέβεστε!»

Ο Νίκος Λαλιώτης σκέφτεται πάνω στην έννοια του μίσους καθώς όπως λέει «στον δημόσιο λόγο πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πολιτικά γεγονότα, τα κοινωνικά φαινόμενα, τις κρίσεις, τις μη «λογικές» αντιδράσεις, τις ακραίες αντιδράσεις, τις αυτοκαταστροφικές επιλογές των κοινωνιών, παραβλέποντας και υποτιμώντας την σημασία του μίσους ως παράγοντα ιστορικών εξελίξεων, την συσσώρευση μίσους μέσα στην κοινωνία ως συλλογικότητα, αλλά και μέσα στα άτομα σε προσωπικό επίπεδο, μια συσσώρευση ενέργειας που ενίοτε ξεσπάει σαν καταστροφικός σεισμός και σαρώνει τα πάντα». Ο συγγραφέας εκτιμά όμως πως «είμαστε σε αναμονή ενός νέου πολιτικού λόγου που πρέπει να ακουστεί»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει το ζήτημα της «ανυπαρξία αξιολόγησης τεχνολογιών υγείας στην Ελλάδα» εκτιμώντας ότι: «Αυτό που πλέον λείπει μετ’επιτάσεως από το σύστημα υγείας της χώρας μας είναι η αξιολόγησης των τεχνολογιών υγείας όσον αφορά, τα φάρμακα, τις θεραπείες και τις τεχνικές, με στόχο την ενίσχυση της εγχώριας έρευνας και τεχνολογίας που θ’αποφέρει μεσοπρόθεσμα έσοδα στον δημόσιο προϋπολογισμό αλλά και ποιοτικότερες υπηρεσίες υγείας. Είναι γεγονός πως για τα νέα καινοτόμα φάρμακα δεν έχει εφαρμοστεί το λεγόμενο Health Technology Assessment που είναι το διεθνές πρότυπο αξιολόγησης των υπηρεσιών υγείας.»

Ο Νίκος Τσολακίδης μιλάει για το «τελευταίο επικίνδυνο παιχνίδι» της κυβέρνησης. «Είναι πλέον πασίδηλο, ότι αυτή η κυβέρνηση τη μόνη επένδυση που χειρίζεται με επιτυχία μέχρι τώρα για τον εαυτό της και πρωτοφανείς συνέπειες για τον τόπο, είναι η επένδυση στην αβεβαιότητα» τονίζει και σημειώνει πως «σ’ αυτή την «επιχείρηση καρέκλα» εναποθέτουν οι κυβερνώντες τις προσδοκίες και τους πόθους τους για παραμονή στη μέθη της εξουσίας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «δοκιμάζουν τις αντοχές πειραματιζόμενοι με το ένστικτο της επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού, αλλά αυτό είναι ένα αψυχολόγητο και επικίνδυνο παιχνίδι θα είναι και το τελευταίο τους»

Ο Ιάσων Πιπίνης μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», μιλώντας για την καταγωγική έννοια του εθνικολαϊκισμού τόνισε: «Οι ποπουλιστές συνήθως επιτίθενται κατά των δημοσιογράφων, των ΜΜΕ, των εκδοτών, κατά της ολιγαρχίας των media όπως χαρακτηριστικά λένε και μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτοί φταίνε και για όλα τα δεινά που τραβάει στην περίπτωση της Βενεζουέλας δηλαδή, αυτό κατά κόρον έχει χρησιμοποιηθεί. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του λατινοαμερικάνικου ποπουλισμού είναι ότι οι ποπουλιστές εφευρίσκουν πάντα έναν εξωτερικό εχθρό. Αυτό βολεύει γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι ποπουλιστές λένε ότι για τα κακά που ζει μια χώρα, συνήθως φταίνε οι εξωτερικοί εχθροί»

Ο Μαρίνος Σκανδάμης γράφει: «Ο Ismael González de la Serna ήταν Ισπανός ζωγράφος. Στον πίνακα που συνοδεύει το παρόν αποτυπώνει αυτό που διαρκώς επανέρχεται. Στο κέντρο ο θάνατος, δεξιά του ένας άνδρας κι αριστερά γονατιστή μια γυναίκα. Η γυναίκα προσφέρει ένα πιάτο στο θάνατο. Πάνω του απλώνεται μια πόλη. Η πολιτεία προσφέρεται στο θάνατο. Ο άνδρας συμμετέχει στην προσφορά. Κοιτώντας. Ο άνδρας και η γυναίκα δεν έχουν μάτια. Έχουν τρύπες. Είναι κενοί. Κενοί από αρχές. Κενοί από αξίες. Κενοί από αισθήματα. Κενοί από σκέψη. (...) Οι άνθρωποι χωρίς μάτια ξανάρχονται στο προσκήνιο.  Ας μην ξαναπιαστούμε ηλίθιοι…»

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», μιλώντας για την καταγωγική έννοια του εθνικολαϊκισμού είπε: «Αυτή αντίληψη, η ένταξη της γελοιότητος μέσα στο πολιτικό παίγνιο, η ακομπλεξάριστη που το βλέπετε και στην περίπτωση του Τραμπ ας πούμε, είναι η νομιμοποίηση της γελοιότητας. Με αυτή την έννοια λοιπόν νομίζω ότι ο αγαπητός Ευάγγελος Βενιζέλος μου ζήτησε να είμαι εδώ, αλλά θα ήθελα να προσθέσω και κάτι άλλο: Υπάρχει η γελοιότητα χωρίς αίμα και υπάρχει και μια εκδοχή και ένα ενδεχόμενο αιματηρής γελοιότητας.»

Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», τόνισε: «Στην Ελλάδα, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν ιστορικό χρέος να είναι απέναντι στον αριστεροδέξιο λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το μέλλον της χώρας, μόνο με τη συντριβή αυτής της αντίληψης μπορεί να υπάρξει. Μετά, έχουμε καιρό να λύσουμε τις διαφορές μας. Ένα πλατύ αντιλαϊκιστικό μέτωπο, από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί. Με τα λόγια του Γιάννη Βούλγαρη, πρέπει να «γεννηθεί ένας νέος ευρωπαϊσμός». Έχουμε όλοι ιστορικό χρέος στις επόμενες γενιές να δώσουμε αυτή τη μάχη. Πρόκειται για τη Μητέρα των μαχών.»