Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση

Ομιλία Κατερίνας Σχινά στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία σε αμφισβήτηση»: «Ζούμε σε μια στιγμή που οι κοινωνίες μας έχουν κατακλυστεί από μια παραλυτική αβεβαιότητα. Οι κοινές παραδοχές που συνείχαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ως χθες, τα κοινά «αφηγήματα», ας τα πούμε, μοιάζουν όχι μόνο παρωχημένα, αλλά σχεδόν ακατανόητα. Η ευρωπαϊκή ιδέα φθίνει, απονομιμοποιείται. Και υπάρχουν πολλοί που φοβούνται ότι «το τρένο της διάλυσης έχει ήδη φύγει από τον σταθμό των Βρυξελλών», για να χρησιμοποιήσω την ανησυχητική, όσο και ζωηρή εικόνα με την οποία περιγράφει τις ανησυχίες του ο Ίβαν Κράστεφ, στο βιβλίο του Μετά την Ευρώπη»

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»

Ο Γιώργος Τζογόπουλος γράφει για τις σχέσεις της Ευρώπης με τις κινεζικές επενδύσεις: «Για ακόμα μία φορά, η Ευρώπη δεν ασχολείται με τη ρίζα του κακού αλλά απλώς μετριάζει τις συνέπειες. Στο νέο κεφάλαιο των σινοευρωπαϊκών σχέσεων που έχει πια ανοίξει, επιδιώκει να περιορίσει την κινεζική επιρροή ενώ έχει ανάγκη τα κινεζικά κεφάλαια για να τονώσει την αναιμική ανάπτυξή της. Μάλιστα, το σημαντικό πλεονέκτημα της Κίνας παραμένει η ικανότητά της να πείθει τους πολιτικούς και τις κοινωνίες στην Ευρώπη να συνεργάζονται μαζί της σε τομείς όπου η Δύση απουσιάζει. Ρεαλιστικά στόχος της Ένωσης δεν είναι να απαρνηθεί το κινεζικό «win-win» αλλά να επιβάλει όσο το δυνατόν περισσότερους όρους της σε αυτό.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τα εξήντα χρόνια της Ευρώπης: «Η Ευρώπη, είτε το θέλουμε είτε όχι, κινείται πάντα με την ατζέντα του εφικτού. Έχει εξοικειωθεί με αυτόν τον βηματισμό, κυρίως λόγω της διαδικασίας της ομοφωνίας. Σήμερα όμως, οι πρεσβευτές του μέλλοντος έχουν πάρει φόρα και οι περισσότερες αλλαγές που προτείνονται είναι εκτός ατζέντας. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ονειρεύονται επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. H συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊστών μάς προτρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της επανίδρυσης και των θεμελιακών αλλαγών. Το παράξενο είναι ότι η Ευρώπη ακολουθεί τον άλλον δρόμο, εκείνον που έχει ξεμείνει από υποστηρικτές. Τον δρόμο της εφικτής ατζέντας και της προσαρμογής.»

Ο Κελεμάνης Παναγιώτης γράφει για το όραμα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης: «Ο κάθε πολίτης χώρας κράτους μέλους της Ενώσεως θα πρέπει να αντιληφθεί ότι με βάση την νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία πολύ περισσότερα μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν. Εφόσον τα όργανα της ΕΕ καθυστερήσουν και δεν δράσουν επιτακτικώς για την ίδρυση Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, οι ιδρυτές και οραματιστές της ένωσης της Ένωσης όπως και το σύνολο των αξιωματούχων αυτής θα έχουν αποτύχει στο μεγάλο εγχείρημα της ένωσης κάτω από μια ενιαία Ευρωπαϊκή οικογένεια με κοινές αξίες, ιδανικά και αρχές. Σε περίπτωση που το «άσχημο» σενάριο της αποτυχίας επιβεβαιωθεί τότε η διάλυση της ΕΕ είναι πιο κοντά από ποτέ.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τα τρία σημεία του δόγματος Τράμπ («Διακήρυξη για την κλιματική αλλαγή στο Παρίσι», «Το ΝΑΤΟ και η προοπτική της συμμαχίας», «Προστατευτισμός») τα οποία έρχονται σε αντίθεση με την ΕΕ. Ο συγγραφέας τονίζει: «Μέσα σε αυτό το νέο διαμορφούμενο πλαίσιο το οποίο ενδέχεται σύντομα να πάρει σάρκα και οστά, η χώρα μας δεν μπορεί να παραμείνει ουραγός των εξελίξεων αλλά οφείλει προσδεδεμένη πάντα στο άρμα της Ευρωζώνης, να διεκδικήσει την ισότιμη συμμετοχή της στην πολιτική διεύρυνση της Ένωσης δημιουργώντας ένα παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην ΝΑ Μεσόγειο.»

Ο Γιάννης Κουκιάδης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη «Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις - Η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη που αλλάζει», τονίζει: «Η διασφάλιση της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και ο σεβασμός της αξιοπρέπειας του ατόμου, αποτελούν τα εχέγγυα για το μέλλον της ΕΕ. Το συμπέρασμα είναι απλό και σαφές: ή πορευόμαστε προς την κοινότητα των λαών ή θα επανέλθουμε στον ηγεμονισμό μιας από τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. Το συμπέρασμα αυτό ισχύει και για τη δεξιά και για την αριστερά»

Ο Ιάσων Καρανίκας εξετάζει την κατάσταση στην γαλλική και ευρωπαϊκή σκηνή στο απόηχο των προεδρικών εκλογών και της νίκης του Μακρόν, σημειώνοντας ότι «το αξιοσημείωτο λοιπόν στις φετινές προεδρικές εκλογές δεν είναι η εκλογή Μακρόν, αλλά το υψηλότατο ποσοστό που κατόρθωσε να συγκεντρώσει η Μαρίν Λεπέν, μια υποψήφια που αποδοκιμάστηκε ομόφωνα από ολόκληρο σχεδόν τον πολιτικό κόσμο και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «αν η ΕΕ δεν δώσει έμφαση στην διαφύλαξη του κοινωνικού της μοντέλου, είναι βέβαιο ότι το αντί-ευρωπαϊκό αίσθημα θα οξυνθεί, και πολιτικά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίσουν να κερδίζουν έδαφος»

Ο Γιώργος Παγουλάτος στην ομιλία του στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία», τονίζει: «Η Ευρώπη θα πρέπει να ξαναγίνει μεγάλη στα μεγάλα και μικρή στα μικρά. Να αρχίσει να αποσύρεται από εκείνα στα οποία δεν έχει τόση μεγάλη σημασία να έχουμε κοινές πολιτικές, αλλά να τονώσει και να τονίσει την παρουσία της στους τομείς εκείνους που έχουν πραγματικά βαρύτητα και στους οποίους μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στους οποίους δηλαδή υπάρχουν σαφή πλεονεκτήματα προστιθέμενης αξίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»

Ο Παναγιώτης Δουδωνής στην ομιλία του στην ημερίδα του Κύκλου Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση «60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης: Η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ξανά σε δοκιμασία», τονίζει: «Έχει έλθει η ώρα η Ευρώπη να επανεφεύρει τον εαυτό της. Το έκανε μετά τη σημαντική οικονομική κρίση της δεκαετίας του 70 καθιστάμενη ο εγγυητής της δημοκρατίας. Το 2004 εγγυήθηκε την αποκομμουνιστοποίηση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Ίσως τώρα η Ευρώπη, μετά το δίδαγμα του Brexit να έχει τη μοναδική ευκαιρία να ενωθεί περαιτέρω, καθιστάμενη μια δύναμη-εγγυητής της ευημερίας, της ασφάλειας και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.»

Σελίδα 2 από 6