Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τους κινδύνους της τουρκικής οικονομίας: «Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έχει διευρυνθεί άνω του 5% επί του ΑΕΠ, ενώ ο πληθωρισμός κυρίως από το 2016 και μετά έχει σαφείς αυξητικές τάσεις στα επίπεδα του 10% το οποίο είναι πολύ μακριά από τον στόχο της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας. Με αυξημένο πληθωρισμό, που ισοδυναμεί με μειωμένα διαθέσιμα εισοδήματα, έλλειψη ανταγωνιστικότητας αλλά και σημαντική πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό, η Τουρκία πρέπει να ξανασκεφθεί σοβαρά πόσο μπορεί να συντηρεί πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα με τους γείτονές της αλλά και να αναλώνεται σε μία κούρσα εξοπλισμών η οποία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ανισορροπίες μέσω μίας δημοσιονομικής εκτροπής.»

Ο Σίμος Ανδρονίδης γράφει για τις ιταλικές εκλογές: «Καθιστάμενη, στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση παν-ιταλικό κόμμα, η 'Λέγκα' ανασημασιοδοτεί τη βαρύτητα των θεσμών της Ιταλικής Δημοκρατίας, σε ένα περιβάλλον που προσδιορίζεται από την αδυναμία ή την χαμηλή κοινωνική δυναμικότητα   της πολιτικής-θεσμικής Ιταλικής Αριστεράς. Το κόμμα της 'Λέγκας του Βορρά' 'φορτισμένα' διαμεσολαβεί υπαρκτές κοινωνικές αντιθέσεις, αξιώνοντας την ιδιαίτερη πολιτική-ιδεολογική δια-πάλη εναντίον των ελίτ που 'υπονομεύουν' την έκφραση ή τις εκφράσεις της 'σπαρασσόμενης' λαϊκότητας. Στο λόγο της σύγχρονης ακροδεξιάς, Ιταλικής και Ευρωπαϊκής, κινηματικής και θεσμικής, η αναγκαιότητα της 'επανάστασης' εναντίον των πολιτικών & οικονομικών ελίτ, ο ιδιότυπος αντι-ελιτίστικος λόγος, καθίσταται προϋπόθεση επανεπινόησης του κομματικού-πολιτικού 'εαυτού'.»

Ο Γιώργος Προκοπάκης γράφει για τη διαχείριση του μνημονίου: «Η επομένη της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, είναι και η έναρξη της εφαρμογής της πολιτικής των θηριωδών πλεονασμάτων, σε περίοδο μηδενικής ανάπτυξης. Τα data συνηγορούν πως μέρος τουλάχιστον των πλεονασμάτων ήταν πλασματικό ή προσωρινό. Βασικό εργαλείο διαχείρισης ήταν το βραχυπρόθεσμο χρέος, διαφόρων μορφών, το οποίο έχει φθάσει σε αστρονομικό ύψος με προοπτική περαιτέρω αύξησης. Η πολιτική της δημιουργίας «μαξιλαριού για καθαρή έξοδο» φαίνεται να αποτυγχάνει ως προς το σκέλος της συνεισφοράς των αγορών – ή θα είναι πανάκριβη επιλογή. Προκαλεί εντύπωση η διαχειριστική πολιτική της μη διαπραγμάτευσης της χρήσης των πόρων του μνημονίου που περισσεύουν για την αντικατάσταση ακριβού δανεισμού»

Ο Γιώργος Τζογόπουλος γράφει για τις σχέσεις της Ευρώπης με τις κινεζικές επενδύσεις: «Για ακόμα μία φορά, η Ευρώπη δεν ασχολείται με τη ρίζα του κακού αλλά απλώς μετριάζει τις συνέπειες. Στο νέο κεφάλαιο των σινοευρωπαϊκών σχέσεων που έχει πια ανοίξει, επιδιώκει να περιορίσει την κινεζική επιρροή ενώ έχει ανάγκη τα κινεζικά κεφάλαια για να τονώσει την αναιμική ανάπτυξή της. Μάλιστα, το σημαντικό πλεονέκτημα της Κίνας παραμένει η ικανότητά της να πείθει τους πολιτικούς και τις κοινωνίες στην Ευρώπη να συνεργάζονται μαζί της σε τομείς όπου η Δύση απουσιάζει. Ρεαλιστικά στόχος της Ένωσης δεν είναι να απαρνηθεί το κινεζικό «win-win» αλλά να επιβάλει όσο το δυνατόν περισσότερους όρους της σε αυτό.»

Ο Νίκος Κασκαβέλης γράφει για το εγγενές «ρίσκο» της δημοκρατίας και οι ισορροπίες του κοινοβουλευτισμού: «Έχουμε γίνει μάρτυρες απίστευτων ως χθες συμβάντων. Ο κάθε Υπουργός, με κάλυψη άνωθεν, φέρνει προς ψήφιση το οτιδήποτε. Από προκλητικές αυξήσεις θέσεων μετακλητών (και των αποδοχών τους), έως χαριστικές ρυθμίσεις και από άχρηστες δημιουργίες νέων υπηρεσιών, έως αναχρονιστικές ιδεοληψίες. Και όλα με την αλαζονική βεβαιότητα της μονιμότητας της εξουσίας τους και του απολύτως ανεξέλεγκτου. Ακόμα και σε περιπτώσεις που υπάρχει βάσιμη υποψία, αρκετή για να δικαιολογήσει έλεγχο (εξεταστικές) και εκεί υπάρχει κυνική κάλυψη. Όλα καλύπτονται και κανείς δεν έχει την παραμικρή ανησυχία ή διάθεση για οποιαδήποτε απολογία.»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Με αφορμή το όνομα. Συγκυρία και στρατηγική στα Βαλκάνια» τονίζει: «Μπορεί να μας πείσει ο κ. Τσίπρας, έχοντας μια κυβέρνηση με τον κ. Καμμένο και κάνοντας αυτά που κάνει, διότι δεν κάνει μόνο εξωτερική πολιτική, κάνει πολιτική κατά των θεσμών, πολιτική σε σχέση με την οικονομία, πολιτική σε σχέση με την αντίληψή του για την ιστορία και την ιδεολογία και την αισθητική, ότι μπορεί να διαχειριστεί αυτό το θέμα; Εμένα όχι, δε μπορεί να με πείσει. Και αυτό δημιουργεί μια ανησυχία. Και η ανησυχία αυτή εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Αλλά όταν παίζεις με τη φωτιά, θα καείς. Όταν παίζεις με τον εθνικολαϊκισμό ούτε εξωτερική πολιτική ούτε διαμορφώνεται εθνική στρατηγική για το μέλλον της χώρας, των παιδιών μας και των εγγονιών μας.»

Ο Γ. Σαββαΐδης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Με αφορμή το όνομα – Συγκυρία και στρατηγική στα Βαλκάνια», μιλάει για τη Διάσκεψη του Βουκουρεστίου στο ΝΑΤΟ και τί επακολούθησε: «Όπως είναι φυσικό για την κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας των Σκοπίων, αλλά, και επίσης για ορισμένους πολύ ισχυρούς προστάτες της, η ομόφωνη απόφαση του Βουκουρεστίου δεν επρόκειτο να περάσει και να μείνει όπως είχε, δηλ. χωρίς περαιτέρω αντίδραση. Μετά την ανταλλαγή κατηγοριών για ελληνικό βέτο, για παρεμπόδιση, για υπονόμευση και για άλλες κατηγορίες που μας απευθύνθηκαν, απεφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων, σε μια προφανή κίνηση φυγής προς τα εμπρός, να φέρει το θέμα σε μια δικαστική αντιμετώπιση στην Χάγη.»