Ο Παύλος Αποστολίδης μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών τόνισε μεταξύ άλλων: «Ο διάλογος και η διαπραγμάτευση είναι ο αναγκαστικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Έχει όμως δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα με τις τελευταίες τουρκικές ενέργειες που συντηρείται, με συνεχείς δηλώσεις της τουρκικής πλευράς. Εξαίρεση δείχνει να είναι ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Τσαβούσογλου, ο οποίος με δηλώσεις του τάσσεται υπέρ τους διαλόγου και διαπραγματεύσεων μαζί μας. Δεν πιστεύω ότι η κατάσταση θα χειροτερεύσει και ελπίζω να καταστεί δυνατή σύντομα η επανάληψη του διαλόγου με την Τουρκία για το θέμα των θαλασσίων ζωνών. Αλλά η διμερής Σύμφωνία της με τη Λιβύη θα αποτελέσει ένα εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις, όποτε αυτές πραγματοποιηθούν.»

Ο Γιώργος Σαββαΐδης μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών, «Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο και ελληνοτουρκικές σχέσεις», τόνισε μεταξύ άλλων: «Συνθηματολογία, συνωμοσιολογία, υπαινιγμοί προδοσίας, μειοδοσίας, κατά τρόπο ισοπεδωτικό, απλουστευτικό, με άγνοια των γεωπολιτικών δεδομένων, ή για λόγους πολιτικής εκμε­τάλλευσης, είναι γνώριμες συνταγές που οδηγούν είτε στην αδράνεια, είτε σε λάθη στρατηγικής και τακτικής που μπο­ρούν να έχουν βαρύ κόστος για τα μακροπρόθεσμα συμφέ­ροντα της χώρας. Εν πάση περιπτώσει τα όποια αποτελέσματα της διαπραγμά­τευσης δεν θα επηρεάσουν μόνο τις διμερείς σχέσεις της Ελλάδος με τις υπόψη χώρες, αλλά και την ειρήνη, σταθερότητα, ασφάλεια και ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής, όπου οι συμφωνίες αυτές οριοθετήσεως συνάπτονται και εφαρμόζονται»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για το οδοιπορικό της ουτοπίας: «Ο Γκάντι τα έβαλε με μια αυτοκρατορία και τη νίκησε χωρίς καν να θυμώσει. Ο Κολόμβος επέμενε επί χρόνια για κάτι που οι άλλοι το αρνιόντουσαν γιατί το θεωρούσαν λανθασμένο. Ο Τσε μπορεί να χάθηκε στις ερημιές της Βολιβίας, αλλά επέλεξε τη δική του ουτοπία, από τα αξιώματα στη Κούβα. Και τέλος ο Δον Κιχώτης αποφάσισε να ζήσει όπως ο ίδιος επέλεξε, αν και στα μάτια των άλλων έμοιαζε τρελός. Η περιπέτεια της ουτοπίας είναι σύμφυτη με την περιπέτεια των ανθρώπων. Αλλά στο τέλος το αποτύπωμα τους το αφήνουν μόνο οι άνθρωποι για όλες τις εποχές.»

Η Ματούλα Καραγιάννη γράφει για την περιβαλλοντική διαχείριση μέσα από την περιφερειακή αναδιάρθρωση: «Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, ότι οφείλουμε να μη σπαταλάμε αυτήν την πολύτιμη πηγή ζωής που η φύση μας παρέχει, το ύδωρ, ενώ μπορούμε να δώσουμε αξία στα απόβλητα. Κι αυτό δύναται να επιτευχθεί μέσα από τη «βιομηχανική συμβίωση». Να μπορούν επιτέλους οι βιομηχανίες να συμβάλλουν στην κυκλική οικονομία. Με ποιον τρόπο; η μετατροπή του υποπροϊόντος της μιας βιομηχανίας, να αποτελέσει πρώτη ύλη για τα προϊόντα, σε άλλη βιομηχανία.» και σημειώνει: «Οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας, ένα καθαρό περιβάλλον, με αειφόρο ανάπτυξη.»

Κυριακή, 30 Ιουν 2019

Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ

αρθρο του:

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για την πτώση του Συριζα: «Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για την αυταπάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ελάχιστα όμως έχει συζητηθεί πόσοι ακολουθούσαν και έθρεφαν αυτή την αυταπάτη. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, νομίζουμε ότι η αυταπάτη ήταν προνόμιο της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πεποίθηση των πολλών. Είχε συνεπάρει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτευτών. Οι πιο θερμόαιμοι στράφηκαν στην «επανάσταση» κι οι υπόλοιποι συνοδοιπορούσαν με τον σκεπτικισμό τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι επρόκειτο για μια αυταπάτη στην οποία συμμετείχαν όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, ακόμα και υποστηρικτές του ευρώ και της ΕΕ»

Η Καρολίνα Μέρμηγκα στην ομιλία της στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών «Η Ελλάδα Μετά ΙΙΙ: Η ανασύσταση της μεσαίας τάξης», γράφει: «Τι κάνει σήμερα η μεσαία τάξη; Πληρώνει φόρους. Γιατί τους πληρώνει; Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, θα πούνε οι κυνικοί. Σύμφωνοι, δεν μπορεί. Γιατί είναι δεμένη με τον τόπο, και τα συμφέροντά της δεν μπορεί να τα μεταφέρει αλλού. Ούτε να τα κρύψει. Τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης είναι τα φανερά συμφέροντα του τόπου, είναι η ίδια η ύπαρξή του. Κρατάει τα κλειδιά της χώρας κι όταν κοκαλώνει από το φόβο κι ακινητοποιείται και τα κλειδιά μένουν να σκουριάζουν στα χέρια της, σκουριάζει και η χώρα.»