Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει τη λειτουργία του ανταγωνισμού και του επιχειρείν στην ΕΕ: «Πρέπει να γίνει μία ώριμη συζήτηση στην Ένωση, για το ποια θα είναι από δω και στο εξής η ευρωπαϊκή στρατηγική στο θέμα του επιχειρείν και να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ προάσπισης του ανταγωνισμού για όλα τα κράτη μέλη, αλλά από την άλλη να δοθούν κίνητρα και σε μεγάλες επιχειρήσεις να μπορούν να ανταγωνίζονται με ασφάλεια στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργώντας υπεραξία για τους εργαζόμενους, τους μετόχους και εν τέλει για τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μία νέα εποχή αλλαγών έχει ήδη ξεκινήσει στην ΕΕ και σίγουρα η νέα Επιτροπή θα κληθεί να δώσει μία οριστική λύση στο ζήτημα»

Ο Άγγελος Τερζούδης στο άρθρο του για το Brexit «Αυταπάτης συνέχεια στο Ηνωμένο Βασίλειο», γράφει: «Μέσα σε μία σχετική άνεση χρόνου είναι απαραίτητο να οργανώσει το Κοινοβούλιό τους τον εθνικό διάλογο που χρειάζεται, με αποκλειστικό στόχο την υπέρβαση του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσω ενός προσεκτικά προετοιμασμένου δεύτερου δημοψηφίσματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, σε τόσο σοβαρά θέματα, έστω και με καθυστέρηση, η πορεία των πραγμάτων επαναφέρει νομοτελειακά τους εμπλεκόμενους πολιτικούς και τους «ηγέτες» τους στα πραγματικά τους μεγέθη…»

Ο Γρηγόρης Μιχαηλίδης στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ Ιστορίας και Συγκυρίας», στη Δράμα, τονίζει: «Η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας είναι η εσωτερική υπονόμευση της ίδιας της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Αυτή είναι η νεωτερική ιστορική και θεσμική κατάκτηση ως το σύγχρονο ιστορικό αιτούμενο. Οι θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας ή της ημιάμεσης λειτουργούν συμπληρωματικά και ενισχυτικά των πολιτικών αποφάσεων μόνο αν εφαρμόζονται με την αναγκαία θεσμική περίσκεψη. Στην αντίθετη περίπτωση ρευστοποιούν τη βούληση του εκλογικού σώματος με τρόπο που εμποδίζει τη σύνθεση των απόψεων που είναι αναγκαία σε μία πολυφωνική κοινωνία με πανσπερμία συμφερόντων.»

Ο Αθανάσιος Ζούπας κατά την ομιλία του στην παρουσίαση στην Πάτρα, του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Μεγάλο ζήτημα δημιουργείται όταν διαρρηγνύεται η σχέση της κοινωνίας με το Σύνταγμα και τους θεσμούς. Η κοινωνία αρχίζει να μην πιστεύει στους θεσμούς. Αυτή η αποκόλληση των κοινωνίας των πολιτικών και πολιτικής κοινωνίας είναι το ποιόν κρίσης. Άρα πρέπει να μιλάμε για τη σχέση συντάγματος και κρίσης και πιο συγκεκριμένα για το Σύνταγμα της κρίσης και για την κρίση του Συντάγματος. Η αναθεώρηση του Συντάγματος κατά τον Ευ. Βενιζέλο δεν μπορεί να είναι ανεπηρέαστη από την εθνική και διεθνή κρίση.»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Βασίλης Μαρκής στην ομιλία του κατά την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Είναι δηλαδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή ήταν, αυτό που λένε, σκληροί δεξιοί στο χώρο της δικαιοσύνης και ξαφνικά βρέθηκαν πάνω σε ένα άλλο τρένο, ασκώντας έτσι καθήκοντα υπουργικά μέσω των οποίων προσπαθούν να ελέγξουν το χώρο της δικαιοσύνης. Αντέδρασε, λοιπόν, το δικαστικό σώμα και σημαντικότατο ρόλο για την ανατροπή αυτών των σχεδίων έπαιξε το ό,τι στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, εξελέγη μια νέα διοίκηση, από νέους κυρίως δικαστές, οι οποίοι αγωνίστηκαν να κατοχυρώσουν την ανεξαρτησία και να περιφρουρήσουν το κύρος της Δικαιοσύνης.»