Ο Παναγιώτης Δουδωνής με αφορμή την πρωτοβουλία του υπουργού Δικαιοσύνης να αρνηθεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στις εκδηλώσεις για την Ευρωπαϊκή Ημέρα μνήμης των θυμάτων του κομμουνισμού και του ναζισμού, στην Εσθονία, γράφει: «Η κυβέρνηση εκφράζει απόψεις που στο δυτικό κόσμο δεν ασπάζεται σχεδόν κανείς αξιόπιστος συνομιλητής. Θεωρώντας πως υπερασπιζόμενη την κομμουνιστική ιδεολογία ακόμα και στην πιο σκοτεινή έκφρασή της επανεφευρίσκει την αριστερή «παρθενία της», αντί να τοποθετείται στο κέντρο της αριστεράς, απομονώνεται πολιτικά περαιτέρω, απομονώνοντας όμως και τη χώρα. Αρνούμενη την ιστορική πραγματικότητα και επιχειρώντας να παραμερίσει με ορμή τα μελανά σημεία μιας ιδεολογίας, καθιστά την ιστορία ή την άρνησή της πυρήνα της ιδεολογίας της.»

Ο Νίκος Μπουνάκης μιλάει για την σημασία και τα προβλήματα της αγροτικής ανάπτυξης εξηγώντας πως «εκτός από την συνεχή μείωση της παραγωγής, η Ελληνική Αγροτική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, αλλά και αδυναμία δημιουργίας υπεραξίας της Ελληνικής Αγροτικής παραγωγής». Ο Ν. Μπουνάκης σημειώνει πως « η Ελληνική αγροτική οικονομία κινείται με τον αυτόματο πιλότο της ΚΑΠ, τις επιδοτήσεις και τις παραδοσιακές καλλιέργειες» τονίζοντας πως «δεν υπήρξε και δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για την αγροτική ανάπτυξη». Ο συγγραφέας παραθέτει 4 προτάσεις για την Αγροτική ανάπτυξη και σημειώνει πως «ο κίνδυνος τον οποίο πρέπει να αποφύγουμε είναι η περαιτέρω συρρίκνωση της αγροτικής μας οικονομίας»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Πέτρος Καβάσαλης με το άρθρο τους περιγράφουν το «Πανεπιστήμιο μετά». Εκτιμώντας πως ο νόμος Γαβρόγλου «θα καταπέσει υπό το βάρος των αδιεξόδων που δημιουργεί η επιδιωκόμενη επιστροφή στη δεκαετία του ´80» τονίζουν πως «το σημαντικό θέμα δεν είναι η νομοθετική παρένθεση Γαβρόγλου, αλλά το ελληνικό Πανεπιστήμιο μετά». Το κεντρικό βήμα που προτείνουν είναι η εισαγωγή της «αρχής της ευελιξίας». Εξηγούν πως «βασική προϋπόθεση της ευελιξίας είναι η οργανωτική πολυτυπία των δημοσίων πανεπιστημίων και η συνύπαρξη πλέον δημόσιων και ιδιωτικών ( μη κρατικών) Πανεπιστημίων». «Το «Πανεπιστήμιο μετά» είναι μια θεσμική οντότητα υψηλού ακαδημαϊκού κύρους, ανεξάρτητη, διεθνώς ανταγωνιστική, μακριά από παρωχημένες κομματικές, συντεχνιακές και συνδικαλιστικές αντιλήψεις.